"Δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά δέντρα που στέκουν αγέρωχα, μονάχα μέχρι να τα κατακρεουργήσει ο αδυσώπητος πέλεκυς της ζωής, όπως μόνο εκείνη ξέρει. Κι αν τύχει και σταθούμε τυχεροί και πέσουμε σε χέρια εργατικά, ίσως τότε προκύψει τουλάχιστον κάτι όμορφο απ' αυτή την τόσο αναπάντεχη τραγωδία..."
Κλείνω τα μάτια και αφήνω τα δάκρυα να ξεχυθούν .
Αφήνω τα συναισθήματα να με παρασύρουν.
Κάπου στα ηχεία ακούγονται οι Placebo με το "The Crawl".Το τέλος του
τραγουδιού μου υπενθυμίζει ότι ήρθε η ώρα πλέον να μιλήσω για αυτό το βιβλίο.