📑Βίκυ Τάσιου📑
θα μπορούσε να πει κανείς ότι το μωρό της Ρόζμαρι είναι ένα από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα τρόμου όλων των εποχών μαζί με τον Frankenstein και τον Δράκουλα.
Το βιβλίο όχι μόνο αποτέλεσε εκδοτικό φαινόμενο αλλά και τη βάση για μία απίστευτη κινηματογραφική μεταφορά.
Υπάρχουν πάρα πολλά βιβλία που διαβάζοντας τα νιώθεις το τρόμο να μπαίνει σιγά-σιγά στο αίμα σου και να σε κατακλύζει.
Να φοβάσαι να γυρίσεις τον ώμο σου γιατί δεν θέλεις να δεις τι μπορεί να είναι αυτό που θα σε ακολουθεί.
Να φοβάσαι το σκοτάδι.
Να φοβάσαι τα πλάσματα που υπάρχουν σε αυτό.
Το μωρό της Ρόζμαρι δεν είναι ένα τέτοιο βιβλίο.
Ο τρόμος προκύπτει από το γεγονός ότι σε αυτό το βιβλίο τα τέρατα είναι οι άνθρωποι και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο αλλά και πιο τρομακτικό από αυτό.
Όπως όλοι γνωρίζετε το βιβλίο αυτό αναφέρεται ξεκάθαρα στο σατανισμό αλλά και στη μαγεία, ένα θέμα που προκαλεί ρίγη ανατριχίλας.
Ο σατανισμός αλλά και το τι είναι ικανοί να κάνουν οι άνθρωποι προκειμένου να επιτύχουν το σκοπό τους είναι κάτι που δεν θέλω ούτε να πιάνω στο στόμα μου αλλά ούτε και να το σκέφτομαι.
Είναι ένα θέμα που με φοβίζει, με κάνει να χάνω το χρώμα μου και να θέλω να πω πάρα πολλές φορές το πάτερ ημών.
Για ένα ανεξήγητο λόγο κατά την ανάγνωση του βιβλίου δεν φοβήθηκα.
Δεν θα μακρηγορήσω θα πούμε τα περισσότερα στα σχόλια.
Ένας από τους πιο μισητούς λογοτεχνικούς χαρακτήρες αναμφισβήτητα είναι ο άντρας της Ρόζμαρι.
Το συγκεκριμένο βιβλίο γίνεται αφορμή για πολύ μεγάλη συζήτηση τόσο για το θέμα του σατανισμού, όσο και για το θέμα της γυναικείας χειραγώγησης αλλά και το συγκλονιστικό τέλος του.
Έχοντας δει την ταινία πίστευα ότι η ανάγνωση του βιβλίου θα ασκούσε μεγαλύτερη επιρροή πάνω μου καθώς στις περισσότερες των περιπτώσεων τα βιβλία είναι καλύτερα από την ταινία.
Αυτή τη φορά έπεσα έξω.
Βιβλίο και ταινία ήταν το ίδιο και το αυτό.
Ο Πολάνσκι ακολούθησε σχεδόν με εμμονή την ιστορία του συγγραφέα και δεν μπορούσε να τελειοποιήσει ένα τέλειο βιβλίο.
Όλα ήταν ίδια στην ταινία και στο βιβλίο.
Στο τρόμο, στον φόβο, στην αγωνία,στις σκηνές μέχρι και στα ρούχα των ηρώων.
Ακόμα δεν μπορώ να αποφασίσω ποια είναι τα συναισθήματά μου για το τέλος του βιβλίου.
Ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα φρίκης για το τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος και ένα μεγάλο δεκάρι από μένα για αυτό το βιβλίο.
Ο Λέβιν πλούτισε όσους αναγνώστες ήταν αρκετά τυχεροί ώστε να πάρουν στα χέρια τους το άρτιο αυτό κλασικό μυθιστόρημα, και εμείς δεν θα απαρνιόμασταν ποτέ αυτή την εμπειρία.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου