ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ

 ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ στα ΒΙΒΛΙΟΑΡΩΜΑΤΑ....

Ο ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ γεννήθηκε στα Δίκαια του Έβρου και κατοικεί στην Αθήνα.

Σπούδασε Κοινωνιολογία των Φίλων στα κυλικεία του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου και στον ελεύθερο χρόνο του τελείωσε το Παιδαγωγικό του εν λόγω ιδρύματος

Έκτοτε υπηρέτησε με ζήλο τη στοιχειώδη εκπαίδευση, αλλά όχι και λογική. Επί σειρά ετών εργάστηκε σε αθηναϊκές εφημερίδες προκαλώντας ενθουσιασμό στους αρχισυντάκτες. Συμπλήρωνε με σατιρικά σχόλια τα κενά της ύλης που ανέκυπταν καθημερινώς.

 Έχει δημοσιεύσει δεκατέσσερα μυθιστορήματα ενηλίκων, ένα νεανικό μυθιστόρημα και δύο βιβλία για παιδιά πρώτης σχολικής ηλικίας, ενώ έχει συμμετάσχει σε τρεις συλλογές διηγημάτων. Ασχολείται επίσης με τη συγγραφή σεναρίων και θεατρικών έργων. 

Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορεί και το πρώτο βιβλίο της σειράς ΤΑ ΚΟΥΛΟΥΒΑΧΑΤΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ με τίτλο Η ΧΑΜΕΝΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΥ. 

Το μυθιστόρημά του ΟΙ ΕΦΤΑ ΟΥΡΑΝΟΙ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ τιμήθηκε με το Βραβείο Σύγχρονου Ελληνικού Μυθιστορήματος, ενώ ΤΟ ΑΣΤΡΟΛΟΥΛΟΥΔΟ ΤΟΥ ΒΟΣΠΟΡΟΥ με το Βραβείο Καλύτερου Έργου Μνήμης 2003-2004 στο πλαίσιο του 20ού Πανελλήνιου Συμποσίου Ποίησης και Πεζογραφίας. 

Επίσης, το μυθιστόρημα ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΛΗΣΜΟΝΙΑΣ ήταν υποψήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών – ΕΚΕΒΙ 2010, ενώ το ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ υποψήφιο για το ίδιο βραβείο το 2012, όπου και κατέλαβε τη δεύτερη θέση στις ψήφους των αναγνωστών και των Λεσχών Ανάγνωσης. 

                                                                                                     

Ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου έχει γράψει και τα πολιτικά θρίλερ SΦΑΓΕΙΟ SΑΛΟΝΙΚΗΣ και ΜΑΥΡΗ ΑΥΓΗ με το ψευδώνυμο Θάνος Δραγούμης.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

2017)	Άπαιχτοι ντετέκτιβ 1, Μεταίχμιο
(2016)	Ποιος έκλεψε τον χρυσό αιώνα απ' τον Περικλή;, Ψυχογιός
(2016)	Ποιος έκλεψε τον χρυσό αιώνα απ' τον Περικλή;, Ψυχογιός
(2015)	Ζωές του ανέμου, Ψυχογιός
(2015)	Ζωές του ανέμου, Ψυχογιός
(2014)	Ζωές του φθινοπώρου, Ψυχογιός
(2014)	Ζωές του φθινοπώρου, Ψυχογιός
(2013)	Καβαφικοί φόνοι, Ψυχογιός
(2012)	Καβαφικοί φόνοι, Ψυχογιός
(2012)	Καβαφικοί φόνοι, Ψυχογιός
(2012)	Οι καιροί της μνήμης, Ψυχογιός
(2012)	Στα χρόνια του εμφυλίου, Ψυχογιός
(2012)	Το αστρολούλουδο του Βοσπόρου, Ψυχογιός
(2011)	Η χαμένη σφραγίδα του αυτοκράτορα Ιουστινιανού, Ψυχογιός
(2011)	Οι εφτά ουρανοί της ευτυχίας, Ψυχογιός
(2011)	Οι καιροί της μνήμης, Ψυχογιός
(2011)	Τα δάκρυα των αγγέλων, Ψυχογιός
(2011)	Το τέλος του μικρού μας τσίρκου, Παπαθεοδώρου Θοδωρής
(2010)	Οι κόρες της λησμονιάς, Ψυχογιός
(2010)	Οι μάνες της άδειας αγκαλιάς, Ψυχογιός
(2010)	Οι μάνες της άδειας αγκαλιάς, Ψυχογιός
(2010)	Σαν ταξιδιάρικα πουλιά, Ψυχογιός
(2009)	Οι κόρες της λησμονιάς, Ψυχογιός
(2008)	Πιο πέρα κι απ' τα σύννεφα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
(2008)	Σαν ταξιδιάρικα πουλιά, Ψυχογιός
(2007)	Η χαμένη σφραγίδα του αυτοκράτορα Ιουστινιανού, Ψυχογιός
(2007)	Με λένε Μαίρη κι είμαι καλά..., Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
(2006)	Μάγισσες φέρτε βότανα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
(2006)	Οι εφτά ουρανοί της ευτυχίας, Ψυχογιός
(2005)	Ο μικρούλης Αϊ-Βασίλης έχασε την άλφα-βήτα..., Ψυχογιός
(2005)	Ο μικρούλης Αϊ-Βασίλης τα έβλεπε όλα άσπρα..., Ψυχογιός
(2004)	Το αστρολούλουδο του Βοσπόρου, Ψυχογιός

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΕΡΓΑ

(2014)	Ιστορίες ταχυδρομείου, Ελληνικά Ταχυδρομεία
(2012)	Έρως 13, Ψυχογιός
(2011)	Έρως 13, Ψυχογιός
(2003)	Cyber stories, Μεταίχμιο

ΖΩΕΣ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ...

Αθήνα, 1967

Η χρονιά των σκιών. 

Χούντα, κυνηγητά, φυλακίσεις, εξορίες.  

            

Σε μια λαϊκή γειτονιά κάτω από την Ακρόπολη, οι απλοί, συνηθισμένοι άνθρωποι ζουν με μόχθο την κάθε μέρα τους και υφαίνουν με ελπίδες τα όνειρά τους. Ο αφελής φοιτητής Λουκάς, η άτυχη εργάτρια Αργυρώ, ο ξεπεσμένος ιδιοκτήτης Κόμης, η σκοτεινή θεατρίνα Λόλα, ο γοητευτικός νοικάρης Αλέκος. Μέσα σε μια νύχτα, το κατακλυσμιαίο πέρασμα της Ιστορίας θα σαρώσει τις ζωές τους. Η επιφυλακτική Άννα, στιγματισμένη απ’ τον καταδικασμένο αντάρτη πατέρα της, θα ζήσει τον φλογερό έρωτα που πάντα ονειρευόταν μα είχε πάψει να καρτερά, θα βιώσει απόλυτα την πίστη και τη θυσία και θα παλέψει με νύχια και δόντια για να κρατήσει το παιδί που βλασταίνει μέσα της. 

Οι «Ζωές του Ανέμου» είναι η γλυκόπικρη αναπαράσταση μιας ολόκληρης εποχής και το πορτρέτο μιας κυνηγημένης γενιάς. Μα πάνω απ’ όλα είναι ένα συγκινητικό μυθιστόρημα για τη μνήμη και την αγάπη



ΖΩΕΣ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ....

Αθήνα, 1966 

Η πλατεία Ηρώων, η οδός Ήβης, η οδός Νυμφών, τόποι και δρόμοι σαν όλους τους τόπους και δρόμους της Αθήνας, μικροί, ασήμαντοι, λυπημένοι, τυραννικοί, μα κι απέραντα τρυφεροί. Έχουν πολλή σκόνη, πολύ βάσανο, πολλές γυναίκες, πολλά παιδιά, πολλή φασαρία και πολλή σιωπή. Σ’ αυτούς τους δρόμους γεννιούνται και πεθαίνουν οι επιθυμίες και τα όνειρα των ανθρώπων που έρχονται κάθε δειλινό με το γλυκό αεράκι και χάνονται κάθε αυγή με τη θλιβερή σειρήνα της φάμπρικας. 

Οι ελπίδες του νεαρού Λουκά, η νοσταλγία του ξεπεσμένου «Κόμη», ο αδιέξοδος έρωτας του μεσόκοπου Αγησίλαου, η γονατισμένη ζωή της εργάτριας Αργυρούλας, ο σκληρός Βλάσης και η εξαπατημένη Φρόσω, η απογοήτευση της Άννας που ικετεύει για δυο λέξεις τρυφερές, ο φιλότιμος Σπύρος κι ο γοητευτικός Αλέκος που την πολιορκούν, αλλά κι η θεατρίνα, ο χαφιές, ο τραμπούκος, οι παπατζήδες, οι πόρνες, οι ιδρωμένοι άντρες στα μηχανουργεία και οι γυναίκες που βρίζονται στα κεφαλόσκαλα, προτού αγκαλιαστούν και σταυροφιληθούν ξανά αλλάζοντας λόγια συγγνώμης κι αγάπης. 

Ζωές γλυκές και ζωές φαρμακωμένες, αξιοπρεπείς και μικρόψυχες, τραχιές και τρυφερές. Άλλες εύκολες, άλλες δύσκολες, άλλες ακύμαντες κι άλλες φουρτουνιασμένες. Ζωές ασπρόμαυρες, γρατζουνισμένες, φθαρμένες, μα και ζωές ανυπόφερτα νοσταλγικές.

ΚΑΒΑΦΙΚΟΙ ΦΟΝΟΙ...

Ύστερα από τέσσερις ευτελείς υποθέσεις μέσα σε έναν ολόκληρο χρόνο, ο κυνικός ντετέκτιβ Νίκος Μάντης βρίσκεται αντιμέτωπος με δύο σημαντικές προκλήσεις: τον ποιητικά σκηνοθετημένο φόνο μιας εκκεντρικής υπερήλικης, λάτριδος του Κωνσταντίνου Καβάφη, και τη συνάντησή του με το δόκτορα Ξενοφώντα Δαρείο, Αλεξανδρινό αρχαιολόγο, παθιασμένο καβαφιστή και πρώην καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Ο τελευταίος συγκεντρώνει πάνω του ό,τι ακριβώς σιχαίνεται ο Μάντης: είναι μορφωμένος, μυστηριώδης, απόκοσμος και, κυρίως, ομοφυλόφιλος.

Καθώς στην Αθήνα και την Αλεξάνδρεια οι καβαφικοί φόνοι διαδέχονται ο ένας τον άλλον σαν μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων, οι δυο αλλόκοτοι συνεργάτες αποδύονται σ’ ένα ασθματικό κυνήγι, προκειμένου να ανακαλύψουν πρώτοι το μυστικό που φυλάσσει πεισματικά η αινιγματική Λέσχη της Ιθάκης και να λύσουν μια ιεροτελεστική ακολουθία εγκλημάτων, νιώθοντας στο πετσί τους τους στίχους του λατρεμένου ποιητή:

                                                                                                              

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω

τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ...

 Αγγέλα, Μέλπω, Αριάδνη. Η μια απέναντι από την άλλη μέχρι χτες. Η μια δίπλα στην άλλη τώρα. Γυναίκες και μάνες του Εμφυλίου, τραγικές μορφές, σύμβολα και σημεία των πικρών καιρών, Ιστορία ζωντανή, αργασμένη στα πρόσωπα, στα βλέμματα, στις καρδιές τους.

Μετά τον εμφύλιο σπαραγμό στα πεδία των μαχών, ένας εμφύλιος σπαραγμός στις ζωές των ανθρώπων˙ στις σχέσεις, στις φιλίες, στις οικογένειες. Μαύρες μαντίλες και χιλιάδες απουσίες απ’ τη μια μεριά. Κόκκινες σημαίες κι εκατοντάδες εκτελέσεις απ’ την άλλη. Σκύλλα και Χάρυβδη. Μετεμφυλιακή δεξιά εξουσία και αυταρχικά κομμουνιστικά καθεστώτα, παρακράτος, προσφυγιά, κόμμα, παιδομάζωμα, διώξεις, φυλακές κι εξορίες.
Ένας λαός χωρισμένος στα δυο, ματωμένος, γονατισμένος. Ένας λαός θυσία, μια παράλογη θυσία χωρίς νικητές και ηττημένους, χωρίς θύτες και θύματα. Μα κι ένας λαός που πορεύεται στους καιρούς της μνήμης παλεύοντας να σταθεί όρθιος, ν’ αντικρίσει ήλιο κι ελπίδα. Ο λαός μας.

ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ...

Βιβλίο 1 - Οι κόρες της λησμονιάς

Γυναίκες του εμφυλίου... Στάχυα που τα άλεθαν αλύπητα οι μυλόπετρες της Ιστορίας. Πατρίδα, κόμμα, προδοσίες, επαναστάσεις, αντάρτικα, σφαγές και, τέλος, το παιδομάζωμα. Η πιο απάνθρωπη, η πιο σκοτεινή σελίδα του αδελφοκτόνου σπαραγμού.

Γυναίκες του εμφυλίου... Κεριά αναμμένα. Σαν την Αγγέλα, τη Μέλπω και την Αριάδνη. Ρωτούσαν, έτρεχαν, πόρτες χτυπούσαν μέρα και νύχτα, με μια μονάχα ελπίδα. Πως ίσως ξανανταμώσουν μια μέρα τα βλαστάρια τους. Κάποιες τα κατάφεραν. Κάποιες άλλες όχι.

                                                                             

Βιβλίο 2 - Οι μάνες της άδειας αγκαλιάς

Γυναίκες του Εμφυλίου… Ψυχές που καρτεράνε τρεμοσβήνοντας…

Σαν την ψυχή της Μέλπως που συλλογιέται τη Φανούλα της, δεκαεξάχρονο κορίτσι, στον αγώνα με το τουφέκι. Παιδί την πήρε η ανάγκη μακριά, γυναίκα θα τη γυρίσει πίσω η ζωή. Αν υπάρχει ακόμη ζωή, συλλογιέται βαριά. Σαν της Αγγέλας την ψυχή, γονατισμένη μυστικά κάτω απ’ το εικονοστάσι.  Και σαν την ψυχή της Αριάδνης, βουβή, χαμένη ανάμεσα στον πάνω και στον κάτω κόσμο. Ο άντρας της, ίσως κι η κόρη της, η Κατερινούλα της, στον κάτω κόσμο πια να βρίσκονται. Εκεί… εκεί μαζί τους είναι η θέση μου, συλλογιέται θλιμμένα. Εκεί και πουθενά αλλού.

Βιβλίο 3 – Τα δάκρυα των αγγέλων

Μετά τις Κόρες της λησμονιάς και τις Μάνες της άδειας αγκαλιάς, η τρίτη πράξη στην τραγωδία του λαού μας. Μια τραγωδία δίχως «από μηχανής θεό». Δίχως κανένα Θεό. Χωρίς κανένα Έλεος.  Αγγέλα, Μέλπω, Αριάδνη.  απόμειναν να κοιτάνε τις φωτιές ανήμπορες και ν’ αποχαιρετούν βουβά˙ μορφές και μοίρες του λαού μας αδικοχαμένες. Έτσι απόμειναν να σκέφτονται αυτούς που έφυγαν κι έσβησαν˙ τη Γιάννα από την Καστοριά, τη Φανή από τη Σαλονίκη, την Κατερίνα από την Αθήνα, τον Νίκο από την Ήπειρο, τον Θάνο από τη Θράκη.

Βιβλίο 4 – Οι καιροί της μνήμης

Μετά τον εμφύλιο σπαραγμό στα πεδία των μαχών, ένας εμφύλιος σπαραγμός στις ζωές των ανθρώπων˙ στις σχέσεις, στις φιλίες, στις οικογένειες. Μαύρες μαντίλες και χιλιάδες απουσίες απ’ τη μια μεριά. Κόκκινες σημαίες κι εκατοντάδες εκτελέσεις απ’ την άλλη. Σκύλλα και Χάρυβδη. Μετεμφυλιακή δεξιά εξουσία και αυταρχικά κομμουνιστικά καθεστώτα, παρακράτος, προσφυγιά, κόμμα, παιδομάζωμα, διώξεις, φυλακές κι εξορίες.

Ένας λαός χωρισμένος στα δυο, ματωμένος, γονατισμένος. Ένας λαός θυσία, μια παράλογη θυσία χωρίς νικητές και ηττημένους, χωρίς θύτες και θύματα. Μα κι ένας λαός που πορεύεται στους καιρούς της μνήμης παλεύοντας να σταθεί όρθιος, ν’ αντικρίσει ήλιο κι ελπίδα. Ο λαός μας.

ΑΣΤΡΟΛΟΥΛΟΥΔΟ ΤΟΥ ΒΟΣΠΟΡΟΥ.....

«Η Χαρά εκ Τζιμπαλίου Κωνσταντινουπόλεως τη νοικοκυροσύνη δεν την είχε περί πολλού κι ούτε σκάμπαζε και πολλά από δαύτη. Παρά τις επίμονες παραθέσεις ρωμαίικων και τουρκικών γνωμικών από τη μάνα της, τη Ρόζα τη Σμυρνιά, και από τη θεια της, τη Σουλτάνα την Πολίτισσα, άλλo μέλημα δεν είχε παρά να σεργιανίζει στο παζάρι μπαχαρικών του Εμίνονου για να ικανοποιεί το πάθος του ερασιτέχνη συλλέκτη οσμών και αρωμάτων που κόχλαζε μέσα της... 

»Κι αυτό, μέχρι να πάρει τη θέση του το ερωτικό πάθος για τον αισθαντικό ζωγράφο που φώλιασε κυνηγημένος στο πατάρι τους. τον Νικήτα… Όσοι δεν την ήξεραν καλά την αποκαλούσαν ζουρλοπαντιέρα. Όσοι τη γνώριζαν καλύτερα την αποκαλούσαν απλώς ονειροπαρμένη. Η ίδια τους αποκαλούσε συλλήβδην χαϊβάνια…» 

Το Αστρολούλουδο του Βοσπόρου είναι το γλυκό κελάηδημα του έρωτα στον λουλουδιασμένο μπαξέ της Πόλης του 1920. Οσφραίνεται ηδονικά το μυρωμένο αγέρι, αναλύει τη διαφορά ανάμεσα στα όνειρα και τους σκοπούς, ανάμεσα στο τάμα και την υπόσχεση, κι αποκαλύπτει τη διαδρομή του έρωτα από την ψυχή στο σώμα. Τέλος, κάνει ένα νοσταλγικό σεργιάνι στην μποέμικη ατμόσφαιρα των ζωγράφων και των ποιητών.

Η ΧΑΜΕΝΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΥ....

Φαντάσου να σε λένε Οδυσσέα και να είσαι και ξερόλας. Να μπλέξεις με μια χαριτωμένη τσιγγάνα ονόματι Βέρα Φοβέρα που κινδυνεύεις να την ερωτευτείς τρελά• με έναν τοσοδούλη πρόσφυγα που τον φωνάζουν Οσμάν• και τον Αζόφ απ’ την Αζοφική, έναν εκατοντάχρονο μικρό καλικάντζαρο με μια μαγική χύτρα που ανάβει, κορώνει, τους καταπίνει όλους κι απογειώνεται. Και πού προσγειώνεται παρακαλώ; 

Αν έχετε το Θεό σας! 

Μες στη μέση του Βυζαντινού Ιπποδρόμου, ανάμεσα στον αυτοκράτορα Ιουστινιανό και τη Θεοδώρα, καταμεσής στη Στάση του Νίκα. 

Ε, ρε γλέντια!

Τρεχαλητά και κυνηγητά. Μπουντρούμια και θηρία. Σπαθιά κι ακόντια. Μάχες και μονομαχίες. Τριήρεις και υγρό πυρ. Βένετοι και Πράσινοι… 

Τι Πράσινοι και πράσινα άλογα; 

Αυτά ούτε ο γνωστός Οδυσσέας δεν τα πέρασε! 

Έλα όμως που τα περνάει ο δικός μας Οδυσσέας μαζί με την τρελοπαρέα του, καθώς προσγειώνονται στην Κωνσταντινούπολη, κάνουν τον Ιππόδρομο καρόδρομο και τη βυζαντινή ιστορία… 

ΚΟΥΛΟΥΒΑΧΑΤΑ!

ΟΙ ΕΦΤΑ ΟΥΡΑΝΟΙ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ...

"Το ξέρω…" του είπε η Αλκυόνη. "Είναι πολύ δύσκολο να βαδίσει ένας άνθρωπος το δρόμο της ευτυχίας…" "Κάνεις λάθος" της απάντησε χαμογελώντας ο Αμπντάλ-Μουσά. "Είναι πολύ εύκολο να βαδίσει ένας άνθρωπος το δρόμο της ευτυχίας…Το δύσκολο είναι να καταφέρει να τον διακρίνει…" "Μα και να τον διακρίνω πώς να τον περπατήσω, αφού σημασία έχει μονάχα τι ορίζει για μένα το γραμμένο; Το κισμέτ…" "Το κισμέτ είναι απλώς αυτό που επιθυμεί ο Θεός για τον άνθρωπο. Κι αυτό που επιθυμεί ο Θεός για τον άνθρωπο είναι να κάνει ο ίδιος ο άνθρωπος ό,τι επιθυμεί …" της απάντησε. Από το περσικό Ισφαχάν μέχρι τη μυστηριακή Καππαδοκία και από την ιερή Σαμαρκάνδη μέχρι την αιώνια Βασιλεύουσα, ο δερβίσης Αμπντάλ-Μουσά, αντάμα με τη μικρή Αλκυόνη, αποδύεται σε ένα ριψοκίνδυνο κυνήγι· στόχος του, να συλλέξει τις εφτά περσικές μικρογραφίες, ώστε να συνθέσει το ερωτικό ελιξίριο των δερβίσηδων του Ισφαχάν. Η ιστορία του Μούσα και της Αλκυόνης είναι το ερωτικό σκίρτημα της νιότης και το ανυπέρβλητο θαύμα της θέλησης· μα, πιο πολύ, είναι το ζωογόνο φτερούγισμα της ψυχής στον Έβδομο Ουρανό της Ευτυχίας

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟΥ...

Τις τραγικές εκείνες μέρες, ο σοφός κένταυρος Χείρων, ο εκπρόσωπος κι εκφραστής του λαμπρού αρχαίου πολιτισμού, παρατηρούσε την ατέλειωτη κατρακύλα κι η καρδιά του σφιγγόταν από θλίψη. "Ο φίλος μου ο Αριστοφάνης θα μπορούσε να περιγράψει την κατάστασή μας σε δέκα έργα του", μουρμούριζε μελαγχολικά. "Ευτυχώς όμως δε ζει. Θα έπαιρνε μεγάλη πίκρα βλέποντας τον Αισχύλο να το καταφέρνει μόνο σε ένα..." Σαράντα χρόνια μετά την έναρξη της Διευθυντικής Δημοκρατίας και τριάντα μετά τη Μεγάλη Αλλαγή, οι ευτυχισμένοι αρτίστες του Τσίρκο Γκρέκο ισχυρίζονταν περήφανοι πως είχαν ανακαλύψει το κλειδί της επιτυχίας που συνδύαζε αριστοτεχνικά τα δυο μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά συστήματα του κόσμου. Διέθεταν σοβιετικό μοντέλο παραγωγής και αμερικανικό πρότυπο κατανάλωσης. Ήτοι, δεν παρήγαν τίποτα και κατανάλωναν τα πάντα. Μέχρι να φανερωθεί η αλήθεια. Γυμνή. Σαν τα ταμεία τους. Και σαν τις τσέπες τους. Τότε που αντιλήφθηκαν οδυνηρά πως, αν μια ανοησία υποστηρίζεται από την πλειοψηφία, δεν παύει να είναι ανοησία. Τότε που τέθηκε σκληρά και στους ίδιους το αμείλικτο ερώτημα του Μπέρναρντ Ράσελ : Αν κάποιος σου προσφέρει δημοκρατία και κάποιος άλλος ένα σακί σιτάρι, σε ποιο επίπεδο πείνας θα προτιμήσεις το σιτάρι από το δικαίωμα ψήφου;

ΤΑΞΙΔΙΑΡΙΚΑ ΠΟΥΛΙΑ....

Κωνσταντινούπολη, 1941. Εκείνος; Ρωμιός στην Πόλη. Εκείνη; Μια μικρή Τουρκάλα που μεγαλώνει δίπλα του. Συναντιούνται. Κοιτάζονται. Mιλούν. Ένα χάδι, ένα φιλί μπροστά στο Βόσπορο. Κάπως έτσι ξεκινούν όλα. 

Η Ιστορία όμως κρατάει τα δικά της τεφτέρια και δε λογαριάζει. Αυτοί και οι άλλοι σε μια Πόλη χωρισμένων Θεών κι ανθρώπων. Μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Αποστολές τροφίμων στη λιμοκτονούσα κατοχική Ελλάδα από την τουρκική κυβέρνηση, αλλά και εκτοπίσεις, τρομοκρατία, αφανισμός. 

Ο Παναγιώτης; Προσπαθεί να συμβιβάσει το θάνατο με την αγάπη. Φίλοι και συγγενείς είχαν πεθάνει εξαιτίας των Τούρκων, μιλιούνια οι Ρωμιοί που τους ρήμαξαν τις ζωές εκείνο το μαύρο Σεπτέμβρη. Ένας λαός που υπέφερε τα πάνδεινα σε εκατοντάδες χρόνια σκλαβιάς. 

Η Φεράχ; Φοβάται. Ακόμα δεν ξεχνούν οι Τούρκοι το βίαιο ξεριζωμό τους από τη Μακεδονία, τις πυρπολήσεις των τούρκικων χωριών και τα έκτροπα στη Μικρά Ασία, όταν την είχε καταλάβει ο Ελληνικός Στρατός. 

Και ο χρόνος κυλάει αντίστροφα. Έρχεται το Φθινόπωρο του ''55. Η καταστροφή. Ο διωγμός. Μια βαλίτσα μοναχά. Πώς να χωρέσει όλη η αγάπη, πώς να χωρέσει όλη η ζωή μέσα σε μια βαλίτσα;… 

Ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τους ανθρώπους που ενώνει η αγάπη και χωρίζει η Ιστορία!

ΠΙΟ ΠΕΡΑ ΚΙ ΑΠ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ....

Μια αληθινή ιστορία απέραντης συντροφικότητας, αγάπης και αφοσίωσης, που οι περισσότεροι θα ήθελαν να ζήσουν, αλλά με ένα τέλος, που ελάχιστοι θα είχαν τη δύναμη να επιλέξουν. Αν αυτό δεν είναι το μεγαλείο της αγάπης, τότε ποιο είναι;( ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΝΤΛΗΜΕΝΟ)

ΜΕ ΛΕΝΕ ΜΑΙΡΗ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ...

Mαίρη, Έλενα, Pάνια... Tρεις γυναίκες στην πιο ενδιαφέρουσα, στην πιο κρίσιμη, στην πιο εξοντωτική δεκαετία της ζωής τους. Λίγο μετά τα τριάντα, λίγο μετά τα σαράντα. Mάνες, σύζυγοι, ερωμένες. Tρεις γυναίκες ξένες. «Ξένες; Δεν υπάρχουν ξένες. Mόνο φίλες που δεν έχουν ακόμη συναντηθεί.» Kαι θα συναντηθούν τώρα· εδώ. Σ' αυτό το βαθιά συγκινητικό και άκρως διασκεδαστικό μυθιστόρημα που έγραψε ένας άντρας για τις γυναικείες σχέσεις, τη φιλία, τον έρωτα, το γάμο και το μεγάλο τους εχθρό... τους άντρες! Γιατί, όπως λέει κι ο Pόμπιν Oυίλιαμς, «O Θεός έδωσε έναν εγκέφαλο κι ένα πουλί σε κάθε άντρα, αλλά πολύ λίγο αίμα για να μπορούν να λειτουργούν ταυτόχρονα.»

ΜΑΓΙΣΣΕΣ ΦΕΡΤΕ ΒΟΤΑΝΑ...

Σμύρνη, 1906. Ο Αντώνης ο βαρκάρης ο σερέτης ήθελε να ζει ρεμπέτης, άδει το άσμα. Και όντως, ο συγκεκριμένος Σμυρνιός λεμβούχος έτσι ξεκίνησε κι έτσι συνέχιζε το βίο του. Αραχτός και άνετος, λέτσος και στερημένος. Μέχρι που ένα βράδυ διαολίζεται από τη στέρηση, αλλάζει χούι και αποφασίζει να ανέβει ψηλά. Εκεί, στο δεύτερο πάτωμα της Ζωζώς, όπου κατοικοεδρεύουν οι περιώνυμες Σμυρνιές παστρικές, προκειμένου να του κάτσει η Φροσάρα η γκαντέμω, η επονομαζόμενη και ακάθιστη. Βαθιά μέσα στη βράκα του κρύβει το καυτό του δόλωμα. Μια παλιά βυζαντινή εικόνα του Αγίου Φανουρίου που κονόμησε μόλις το προηγούμενο μεσημέρι μέσα στον μπαξέ του Ιρφάν μπέη στο Κορδελιό, διαπράττοντας ένα βδελυρό εγκλημα.

ΣΦΑΓΕΙΟ ΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ...

Μέρες του 1943. Μέρες Κατοχής. Στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, δυο παράξενα πτώματα. Ο αστυνόμος Ασλάνογλου τα κοιτάει ανέκφραστος. Γύρω απ’ το λιμάνι, στο κέντρο και στις συνοικίες της Σαλονίκης, κόλαση. Μουλωχτοί φόνοι και βόμβες που σκάνε οπουδήποτε χωρίς προειδοποίηση. Σφαίρες σε σβέρκους στα καλά καθούμενα μες στη μέση του δρόμου κι εκτελέσεις εν ψυχρώ με μια απόφαση κομματικής ολομέλειας. Κομμουνιστές και ταγματασφαλίτες σφάζονται στους δρόμους. Το ΚΚΕ δημιουργεί την οργάνωση εκτελεστών του, την ΟΠΛΑ. Οι ταγματασφαλίτες συλλαμβάνουν, βασανίζουν κι εκτελούν αδιακρίτως, αρκεί να υπάρχει λεία. Τα Ες Ες τραβάνε τους Εβραίους στα γκέτο και τους φορτώνουν στα τρένα για τα κρεματόρια. Ξύλο και βασανιστήρια, λειψό φαγητό κι ελάχιστος ύπνος. Πλιάτσικα και λεηλασίες σε συναγωγές, σε μαγαζιά, σε σπίτια, σε νεκροταφεία. Φόβος, φόβος παντού κι ένας προγραμμένος έρωτας που προσπαθεί να αντέξει, να κρυφτεί, να ζήσει. Μέρες του 1943. Μέρες Κατοχής. Στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, δυο παράξενα πτώματα. Ο αστυνόμος Ασλάνογλου απορεί: Τι νόημα έχει να προσπαθεί κανείς να τηρήσει το νόμο μέσα σ' ένα ρημαγμένο κόσμο ομαδικής παραφροσύνης;

ΜΑΥΡΗ ΑΥΓΗ...

ΕΛΛΑΔΑ

 

Αυτοκτονίες πολιτών, συγκρούσεις στους δρόμους και πυρπολημένες τράπεζες. Ανεργία, εξαθλίωση και ουρές για συσσίτια. 

Την ίδια στιγμή: ένα υψηλόβαθμο στέλεχος μιας ελληνικής πολυεθνικής εταιρείας εκτελείται με 45άρι στη λεωφόρο Βουλιαγμένης, μια επιφανής δικηγόρος offshore εταιρειών φουντάρει στη θάλασσα του Φαλήρου, ένας φασίστας κομματιάζεται μπροστά στα γραφεία της πολυεθνικής κι ένας επαναστάτης αριστεριστής θερίζεται μέσα στη γιάφκα του με πέντε διατρητικές σφαίρες. 

Αστυνόμος Βερέμης, ο επονομαζόμενος «Μονόφθαλμος». Ντετέκτιβ Μαρόγλου, ιδιάζουσα περίπτωση. Δύο αντιφατικοί ήρωες στο μάτι ενός κυκλώνα από ύποπτες αυτοκτονίες, βομβιστικές επιθέσεις και δολοφονίες εν ψυχρώ. 

Γύρω τους, ένας χορός από αδίστακτα αρπακτικά. Υπεράκτιες εταιρείες, κρυφές μίζες και ξέπλυμα μαύρου χρήματος, Σέρβοι παρακρατικοί και Έλληνες πολιτικοί. Ψυχροί εκτελεστές, ακροαριστεροί τρομοκράτες και τραμπούκοι νεοναζιστές. 

ΕΛΛΑΔΑ 

Στη βιτρίνα, δημοκρατία. Στο βάθος, βόρβορος. Αίμα, πλιάτσικο και διαφθορά. 

ΑΚΟΜH ΑΠΟΡΕΙΣ; 

Πηγή: εκδόσεις Ψυχογιός , βιβλιονέτ...