Book review
📔Maria Tsiakalou📔
Τελειώνοντας το μυθιστόρημα «Ένα δράμι δύναμης» , του Γεώργου Ελ. Τζιτζικάκη - την πρώτη μου αναγνωστική επαφή με το συγγραφέα - δηλώνω συγκλονισμένη από την ιστορία και προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις, τις εικόνες και τα συναισθήματα που μου δημιούργησε.
Γινόμαστε μάρτυρες της αφήγησης-εξομολόγησης του Λάμπρου, μιας συναρπαστικής κατάθεσης ψυχής, ενός αγώνα προς την εξιλέωση και την λύτρωση.
Πρόκειται για την προσωπική του προσπάθεια να επιβιώσει από τα δίχτυα του υπόκοσμου, να βρει την χαμένη του ταυτότητα, την μάχη για να σώσει την ψυχή του και τελικά να ελευθερωθεί. Ακούμε τις σκέψεις του, διαβάζουμε τα συναισθήματα του, νιώθουμε τον πόνο και την αγωνία του. Ο Λάμπρος ή «Νο» ή «Στίβι», ως ο αυστηρότερος κριτής του εαυτού του, μας παρουσιάζει μια αθέατη πλευρά της κοινωνίας, μια κόλαση γεμάτη σαπίλα, διαφθορά και βία, μπαίνοντας στα άδυτα του βρώμικου συστήματος, Βιώνουμε μια σκληρή πραγματικότητα με πρωταγωνιστές τα «αγρίμια» της νύχτας, ανθρώπους που κυκλοφορούν στα σκοτάδια, μαφιόζους, μπράβους, αστυνομικούς, πόρνες, τοξικομανείς. Ο βούρκος της νύκτας κρύβει σήψη και έγκλημα σε όλες του τις μορφές, με πρώτη στη λίστα την εμπορεία ανθρώπων, με απώτερο σκοπό την εξουσία και τα χρήματα.
Στο μονόλογο του Λάμπρου αντικρίζουμε την απόγνωση και την αποστροφή, που νιώθει ο ίδιος, για τα «θανάσιμα και αιμοβόρικα ζώα» που βασιλεύουν στη ζούγκλα της χώρας μας. Υποτάχθηκε στα αρπακτικά, έσκυψε το κεφάλι και τώρα ήρθε η ώρα να πάρει την εκδίκησή του, για όλη τη βία και τον ξεπεσμό που υπέστη. Μιλώντας, άλλοτε στον εαυτό του και τη συνείδηση του, άλλοτε στους αναγνώστες και άλλοτε στη νεκρή του μητέρα, σοκάρει με τον κυνικό του λόγο, ο οποίος ξεχειλίζει θλίψη και μοναξιά. Με υπομονή όμως διεκδικεί την αξιοπρέπεια και κατ επέκταση την ελευθερία του, θέλοντας να αποδράσει με κάθε κόστος από την παρακμή ,το κρύο και την «παγωνιά»,
« ...πίστεψα πως για να ζεσταθώ κάπως, πρέπει μαζί και να καώ».
Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, οι σκέψεις του Λάμπρου ταξιδεύουν πολλές φορές στα δύσκολα παιδικά του χρόνια, που όμως ήταν γεμάτα με πολύ αγάπη. Ενώ φοράει το προσωπείο του σκληρού και αδίστακτου μπράβου, κατά βάθος διακρίνουμε ίχνη τρυφερότητας και καλοσύνης.
Ο κύριος Τζιτζικάκης, μέσα από τις λέξεις και τις σελίδες της ιστορίας, προσπαθεί να αφυπνίσει τους αναγνώστες. Θέτει κοινωνικούς προβληματισμούς και αρκετές φορές θα έλεγα «ξεπερνάει τα όρια» με την αμεσότητα των εικόνων του. Σκιαγραφεί εύστοχα το σκοτάδι με ζωντανές και τρομαχτικές περιγραφές και μας ταξιδεύει στη φρίκη του υποκόσμου, με γλωσσά σκληρή και ωμή. Είναι πολλές οι φορές που ο αναγνώστης θα ανατριχιάσει και θα νιώσει αποστροφή για τις εξαιρετικά ρεαλιστικότατες σκηνές που διαδραματίζονται κατά την ανάγνωση. Ξετυλίγονται εικόνες αμείλικτες, ζωντανές, γεμάτες ένταση.
Το «Ένα δράμι δύναμης» είναι ένα μυθιστόρημα ατμοσφαιρικό, το οποίο σίγουρα θα μπορούσε να γίνει τηλεοπτική σειρά, γιατί κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Δυστυχώς αρκετές σκηνές είναι μέρος της πραγματικότητας και εδώ φαίνεται η έρευνα που έχει γίνει από το συγγραφέα. Το βιβλίο ανήκει στην κατηγορία του αστυνομικού – κοινωνικού – ψυχολογικού θρίλερ και πρόκειται για μια «γροθιά στο στομάχι», μια καταγγελία, ένα αφοπλιστικό κατηγορώ..
Ο λόγος του κυρίου Τζιτζικάκη κυλάει πολύ όμορφα και εμπλουτίζεται μέσα από δικές του ιδιαίτερες μεταφορές και παρομοιώσεις. Τολμώ να δηλώσω ότι πρόκειται για μια πολύ δυνατή πένα της ελληνικής συγγραφής. Θα ήθελα να πω ένα μεγάλο μπράβο στο συγγραφέα, που τόλμησε να γράψει και να εκδώσει ένα βιβλίο με θέματα ταμπού, όπως την νύχτα, την εμπορία λευκής σαρκός και την διαφθορά. Πήρε το ρίσκο και πιστεύω ότι κέρδισε το στοίχημα. Το «Ένα δράμι δύναμης» ταράζει τα νερά της ελληνικής λογοτεχνίας, και κάνει πολύ θόρυβο.
Επιβάλλεται όλοι μας να πετάξουμε πέρα το «μαγκάλι» και να βρούμε αυτό το δράμι Δύναμης που χρειάζεται για να προχωρήσουμε μπροστά.
📔Maria Tsiakalou📔
Τελειώνοντας το μυθιστόρημα «Ένα δράμι δύναμης» , του Γεώργου Ελ. Τζιτζικάκη - την πρώτη μου αναγνωστική επαφή με το συγγραφέα - δηλώνω συγκλονισμένη από την ιστορία και προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις, τις εικόνες και τα συναισθήματα που μου δημιούργησε.
Γινόμαστε μάρτυρες της αφήγησης-εξομολόγησης του Λάμπρου, μιας συναρπαστικής κατάθεσης ψυχής, ενός αγώνα προς την εξιλέωση και την λύτρωση.
Πρόκειται για την προσωπική του προσπάθεια να επιβιώσει από τα δίχτυα του υπόκοσμου, να βρει την χαμένη του ταυτότητα, την μάχη για να σώσει την ψυχή του και τελικά να ελευθερωθεί. Ακούμε τις σκέψεις του, διαβάζουμε τα συναισθήματα του, νιώθουμε τον πόνο και την αγωνία του. Ο Λάμπρος ή «Νο» ή «Στίβι», ως ο αυστηρότερος κριτής του εαυτού του, μας παρουσιάζει μια αθέατη πλευρά της κοινωνίας, μια κόλαση γεμάτη σαπίλα, διαφθορά και βία, μπαίνοντας στα άδυτα του βρώμικου συστήματος, Βιώνουμε μια σκληρή πραγματικότητα με πρωταγωνιστές τα «αγρίμια» της νύχτας, ανθρώπους που κυκλοφορούν στα σκοτάδια, μαφιόζους, μπράβους, αστυνομικούς, πόρνες, τοξικομανείς. Ο βούρκος της νύκτας κρύβει σήψη και έγκλημα σε όλες του τις μορφές, με πρώτη στη λίστα την εμπορεία ανθρώπων, με απώτερο σκοπό την εξουσία και τα χρήματα.
Στο μονόλογο του Λάμπρου αντικρίζουμε την απόγνωση και την αποστροφή, που νιώθει ο ίδιος, για τα «θανάσιμα και αιμοβόρικα ζώα» που βασιλεύουν στη ζούγκλα της χώρας μας. Υποτάχθηκε στα αρπακτικά, έσκυψε το κεφάλι και τώρα ήρθε η ώρα να πάρει την εκδίκησή του, για όλη τη βία και τον ξεπεσμό που υπέστη. Μιλώντας, άλλοτε στον εαυτό του και τη συνείδηση του, άλλοτε στους αναγνώστες και άλλοτε στη νεκρή του μητέρα, σοκάρει με τον κυνικό του λόγο, ο οποίος ξεχειλίζει θλίψη και μοναξιά. Με υπομονή όμως διεκδικεί την αξιοπρέπεια και κατ επέκταση την ελευθερία του, θέλοντας να αποδράσει με κάθε κόστος από την παρακμή ,το κρύο και την «παγωνιά»,
« ...πίστεψα πως για να ζεσταθώ κάπως, πρέπει μαζί και να καώ».
Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, οι σκέψεις του Λάμπρου ταξιδεύουν πολλές φορές στα δύσκολα παιδικά του χρόνια, που όμως ήταν γεμάτα με πολύ αγάπη. Ενώ φοράει το προσωπείο του σκληρού και αδίστακτου μπράβου, κατά βάθος διακρίνουμε ίχνη τρυφερότητας και καλοσύνης.
Ο κύριος Τζιτζικάκης, μέσα από τις λέξεις και τις σελίδες της ιστορίας, προσπαθεί να αφυπνίσει τους αναγνώστες. Θέτει κοινωνικούς προβληματισμούς και αρκετές φορές θα έλεγα «ξεπερνάει τα όρια» με την αμεσότητα των εικόνων του. Σκιαγραφεί εύστοχα το σκοτάδι με ζωντανές και τρομαχτικές περιγραφές και μας ταξιδεύει στη φρίκη του υποκόσμου, με γλωσσά σκληρή και ωμή. Είναι πολλές οι φορές που ο αναγνώστης θα ανατριχιάσει και θα νιώσει αποστροφή για τις εξαιρετικά ρεαλιστικότατες σκηνές που διαδραματίζονται κατά την ανάγνωση. Ξετυλίγονται εικόνες αμείλικτες, ζωντανές, γεμάτες ένταση.
Το «Ένα δράμι δύναμης» είναι ένα μυθιστόρημα ατμοσφαιρικό, το οποίο σίγουρα θα μπορούσε να γίνει τηλεοπτική σειρά, γιατί κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Δυστυχώς αρκετές σκηνές είναι μέρος της πραγματικότητας και εδώ φαίνεται η έρευνα που έχει γίνει από το συγγραφέα. Το βιβλίο ανήκει στην κατηγορία του αστυνομικού – κοινωνικού – ψυχολογικού θρίλερ και πρόκειται για μια «γροθιά στο στομάχι», μια καταγγελία, ένα αφοπλιστικό κατηγορώ..
Ο λόγος του κυρίου Τζιτζικάκη κυλάει πολύ όμορφα και εμπλουτίζεται μέσα από δικές του ιδιαίτερες μεταφορές και παρομοιώσεις. Τολμώ να δηλώσω ότι πρόκειται για μια πολύ δυνατή πένα της ελληνικής συγγραφής. Θα ήθελα να πω ένα μεγάλο μπράβο στο συγγραφέα, που τόλμησε να γράψει και να εκδώσει ένα βιβλίο με θέματα ταμπού, όπως την νύχτα, την εμπορία λευκής σαρκός και την διαφθορά. Πήρε το ρίσκο και πιστεύω ότι κέρδισε το στοίχημα. Το «Ένα δράμι δύναμης» ταράζει τα νερά της ελληνικής λογοτεχνίας, και κάνει πολύ θόρυβο.
Επιβάλλεται όλοι μας να πετάξουμε πέρα το «μαγκάλι» και να βρούμε αυτό το δράμι Δύναμης που χρειάζεται για να προχωρήσουμε μπροστά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου