Βίκυ Τάσιου
Φαίδρα και Ιππόλυτος.
Μία από τις πιο γνωστές ιστορίες της μυθολογίας παίρνει σάρκα και οστά σε αυτό το μυθιστόρημα.
Ο κύριος Πράντζιος σαν από μηχανής θεός έρχεται να δώσει σε αυτό το μύθο μία άλλη διάσταση, μια άλλη εκδοχή.
Γνωρίζοντας και ο ίδιος την ευθύνη για τη συγγραφή ενός μυθιστορήματος που προκύπτει από μία τέτοια ιστορία, σεβόμενος τη θεματολογία του, θέλησε να οδηγήσει την ψυχή του αναγνώστη στην κάθαρση.
Να του υπενθυμίσει την τραγικότητα της ιστορίας.
Να του αφυπνίσει τα συναισθήματα.
Να μας υπενθυμίσει για ακόμα μία φορά ότι ο έρωτας από καταβολής κόσμου είναι το πιο δυνατό και ίσως το πιο σπαρακτικό συναίσθημα.
Θεοί, ημίθεοι και άνθρωποι στέκονται αδύναμοι μπροστά του.
Ρίχνει τα βέλη του αγνοώντας τους νόμους, τους κανόνες.
Αψηφώντας την ηθική.
Την λογική.
Σε αυτό το συγκλονιστικό μυθιστόρημα ο έρωτας εμφανίζεται μιαρός, ενοχικός.
Χωρίς ηθική.
Έχει όμως ο έρωτας ηθική;
Ποιος μπορεί να τον δικάσει;
Ποιο δικαστήριο και ποιοι δικαστές;
Μία τραγική και συνάμα συνταρακτική ιστορία ενός απαγορευμένου αλλά αμοιβαίου έρωτα.
Μία ιστορία όπου ο συγγραφέας καταφέρνει να παντρέψει με δεξιοτεχνία το παρελθόν με το παρόν.
Την μυθοπλασία με την πραγματικότητα, θέλοντας να διορθώσει τις αδικίες της ιστορίας δίνοντας μία διαφορετική έκβαση σε αυτό το μύθο.
Να λυτρώσει τους ήρωες αυτής της τραγικής ιστορίας και ταυτόχρονα να λυτρώσει και εμάς από τα ενοχικά συναισθήματα.
Η τραγική ιστορία του Ιππόλυτου που τον ερωτεύτηκε η μητριά του.
Την απέρριψε κι εκείνη τον κατηγόρησε για βιασμό προκαλώντας την οργή του πατέρα του, Θησέα.
Τον μύθο αυτό χρησιμοποίησε ο Ευριπίδης στην τραγωδία του «Ιππόλυτος», καθώς επίσης και πολλοί άλλοι αρχαίοι ποιητές και καλλιτέχνες.
Η ίδια ιστορία ενέπνευσε και το συγγραφέα του βιβλίου.
Οι ήρωες μας σαν πρόσωπα αρχαίας τραγωδίας ξεπροβάλλουν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου.
Το βιβλίο το διάβασα μέσα σε μισή μέρα γιατί δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.
Οι σκέψεις των ηρώων,οι πράξεις τους η αφήγηση της ιστορίας με συγκλόνισε.
Η ιστορία είναι από αυτές που σε σημαδεύουν αλλά ταυτόχρονα γίνονται τροφή για σκέψη.
Τα συναισθήματα σαρωτικά.
Κλαις, γελάς, θυμώνεις, και πέφτεις σε βαθιά περισυλλογή.
Μπορεί ο έρωτας να είναι ανίερος;
Στη συνείδηση των ανθρώπων το παράνομο του έρωτα μοιάζει πρόστυχο, χυδαίο.
Ποιος όμως μπορεί να σταθεί ανεπηρέαστος μπροστά σε μία τέτοια σχέση;
Ο κύριος Πράντζιος μας διηγείται ξεκάθαρα μία ιστορία για τους απαγορευμένους έρωτες.
Για την πίκρα και την οδύνη των ερωτευμένων, για το σπαραγμό της άνομης σχέσης,της παράνομης ένωσης.
Ποιος όμως θα μπορέσει να κάνει το δικαστή και να σταθεί απέναντι σε αυτό το πάθος των δύο ανθρώπων.
Ποιος θα τους κρίνει;
Ποιος θα τους καταδικάσει;
Άλλωστε πολύ πιο πριν έκριναν και καταδίκασαν οι δυο τους εαυτούς τους.
Μέσα από μία σύγχρονη ιστορία τα πρόσωπα του μύθου ζωντανεύουν ξανά και εμείς στεκόμαστε απέναντί τους.
Θεατές, ίσως και κριτές
Πολύ μικροί όμως και πολύ αδύναμοι μπροστά σε ένα τέτοιο έρωτα.
Η γραφή του εθιστική, τα συναισθήματα ποικίλα.
Πολλές φορές η τραγικότητα της ιστορίας θα σας κάνει να κλάψετε ή να θυμώσετε σύμφωνα με τις ηθικές σας αρχές, αλλά ο συγγραφέας έχει φροντίσει να πασπαλίσει την ιστορία του βιβλίου με μικρές στιγμές χιούμορ και με έναν ήρωα που θα σας κάνει να τον αγαπήσετε όσο λίγους.
Έναν άνθρωπο που όλοι θα θέλαμε να είχαμε στο πλευρό μας.
Ακροατή στα προβλήματά μας.
Να μας κατευθύνει και να μας δίνει δύναμη.
Να μας καθοδηγεί χωρίς να μας κρίνει.
Ένα αρκετά δυνατό βιβλίο, χαστούκι στα "πρέπει" και στα "μη".
Ένα βιβλίο για την στιγμή που σταματά η λογική και η καρδιά παίρνει τον πρώτο λόγο.
Κόντρα σε κάθε ηθικό και κατακριτέο σύμφωνα με τους νόμους του ανθρώπου.
Υπήρξαν αποσπάσματα που με συγκλόνισαν.
Σκέψεις του συγγραφέα για όλα αυτά που πολλές φορές κρίνουμε χωρίς να σκεφτούμε την αδυναμία των ανθρώπων μπροστά στο μεγαλείο του έρωτα.
Στον έρωτα που σαρώνει.
Ένα συνταρακτικό μυθιστόρημα για αυτά που καμιά φορά όσο και να θέλουμε να αποφύγουμε είναι πάνω από τη δύναμή μας.
"Αν ο άνθρωπος πάψει να ερωτεύεται, θα πεθάνει. Ο έρωτας είναι αθώος, οι άνθρωποι είναι ενοχικοί. Αθώος, γιατί όταν απουσιάζει από την ανθρώπινη ψυχή, αυτή θρηνεί καθώς νιώθει άδεια. Γιατί κάνει τη ζωή να μοιάζει μεγαλύτερη, να φαίνεται ότι διαρκεί περισσότερο. Γι’ αυτό, ενοχοποιώντας τον έρωτα κατά βάση ενοχοποιούμε την ίδια τη ζωή, την ίδια τη φύση· γιατί η φύση είναι αθώα και η ανθρώπινη φύση γεννιέται από τον έρωτα και ορίζεται απ’ αυτόν''.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου