Στη γη της αιώνιας θλίψης

Κλείνω τα μάτια και αφήνω τα δάκρυα να ξεχυθούν .
Αφήνω τα συναισθήματα να με παρασύρουν.
Κάπου στα ηχεία ακούγονται οι Placebo με το "The Crawl".Το τέλος του τραγουδιού μου υπενθυμίζει ότι ήρθε η ώρα πλέον να μιλήσω για αυτό το βιβλίο.

Φοβάμαι ότι η συναισθηματική φόρτιση θα με κάνει να ξεχάσω ή να παραλείψω όσα θέλω απεγνωσμένα να πω.Όσα ένιωσα,όσα δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου και όσε φορές οι αλήθειες του αλλά και τα σαρωτικά συναισθήματα  με γονάτισαν και με έκαναν να κλείσω το βιβλίο και να αναλογιστώ αν ο δημιουργός βγήκε αλώβητος από την συγγραφή αυτού του βιβλίου.
Το χέρι δεν μπορεί να γράψει.
Τρέμει από την συναισθηματική φόρτιση.
Η καρδιά όμως δεν αντέχει άλλο.
Καίγεται από την φωτιά των συναισθημάτων.
Είναι ιεροσυλία να μην μιλήσει η καρδιά αλλά και η ψυχή για αυτό το βιβλίο.
Αυτή πρέπει να πάρει το βάδισμα κινώντας την σκέψη αλλά και την ύπαρξή μου στη γη της αιώνιας θλίψης.

Τη γη των μοναχικών.
Τη γη της βαθιάς ενσυναίσθησης.
Τη γη του έρωτα που μέσα στους αιώνες περιμένει δύο ψυχές που επιζητούν να σωθούν, να λυτρωθούν από τους δαίμονές τους και να αλλάξουν την πορεία του πεπρωμένου τους,αποκαλύπτοντας τις πιο απόκρυφες σκέψεις τους για να εκφράσουν τον έρωτα τον μεταρσιωτικό,τον ακατάλυτο,τον δίχως τέλος.

Είναι κάποιοι συγγραφείς που η πένα τους είναι βάλσαμο για την καρδιά σου.
Φτάνουν στα πιο βαθιά σημεία της ψυχής σου,την αγγίζουν,την χαϊδεύουν,την γαληνεύουν.
Μέσα στις ώρες της μοναξιάς σου και στην άβυσσο που έχεις βυθιστεί σου ψιθυρίζουν λόγια παρηγοριάς,σου σκουπίζουν τα δάκρυά σου.
Σε παίρνουν από το χέρι και σου δείχνουν ότι εμείς οι διαφορετικές και ξεχωριστές ψυχές δεν είμαστε μόνες.
Κάποιοι γράφουν για μας.
Μιλούν για εμάς.
Θέλουν να επικοινωνήσουν μέσα από τις λέξεις τους βγάζοντάς μας από τον βούρκο μας και με την μαγική τους πένα μας ζωγραφίζουν την αιωνιότητα που εκεί περιμένει ότι ποθήσαμε αλλά η μοίρα δεν μας άφησε ποτέ να γευτούμε.

Με φόντο ένα δυστοπικό μέλλον όπου η χώρα μαστίζεται από τον λοιμό η μοίρα κινεί τα νήματα.
Γράφει την πορεία των ανθρώπων.
Καθορίζει τον έρωτα και την αγάπη.
Έρμαια όλοι του αδυσώπητου πεπρωμένου.
Μαριονέτες που ζουν στην σκιά και στην ερημιά που αφήνουν οι καταραμένοι έρωτες.
Έρμαια θλίψης, απόγνωσης, μοναξιάς και απελπισίας σε έναν κόσμο που παλεύει για την επιβίωσή του.

Έρμαιο και εγώ αυτού του βιβλίου ,που οι αλήθειες του αλλά και τα σαρωτικά συναισθήματα με έκαναν να γονατίσω.
Να το κλείσω πολλές φορές και να αναλογιστώ το ψυχικό βάρος που κατέχει τον συγγραφέα δημιουργώντας ένα τόσο βαθιά φιλοσοφικό έργο πάρα το νεαρό της ηλικίας του.
Με ρεαλιστική γραφή, άλλοτε με πινελιές ευαισθησίας και άλλοτε με ωμές περιγραφές, αλλά και βαθιά διεισδυτική κοινωνική ανάλυση ανατέμνει την αγάπη,την ελευθερία,τον σπαρακτικό έρωτα και καταβυθίζει τον αναγνώστη σε ένα ταξίδι υπαρξιακής αναζήτησης.
  

"Ξέρεις, από την πρώτη στιγμή που σε είδα, διαισθάνθηκα την αναστάτωση και τη δυστυχία που θα έφερνες στη ζωή μου.

Και η ψυχή μου είναι πνιγμένη από αυτή.
Δεν χωράει άλλη".

 

Δεν θα αναλωθώ στην υπόθεση του βιβλίου.
Μπορείτε κάλλιστα να την διαβάσετε από το οπισθόφυλλο.
Θα μιλήσω για το δημιουργό του βιβλίου.
Για τον Γιάννη.
Γιατί αυτό το βιβλίο είναι ο Γιάννης.
Είναι το αίμα του που έσταξε σε κάθε σελίδα.
Είναι η κάθε στιγμή μοναξιάς του.
Είναι όσα τον οδήγησαν στην συγγραφή.
Όσα τον διαμόρφωσαν ως άνθρωπο αλλά και ως συγγραφέα.
Όλα όσα τον πόνεσαν , όσα έχει ποθήσει και ονειρευτεί.
Αυτό το βιβλίο είναι η λύτρωσή του και η Νέμεσις του.
Είναι η μοναδικότητα μιας ξεχωριστής και σπάνιας ψυχής.
Είναι η ψυχή του διαμελισμένη και μοιρασμένη σε κάθε ήρωα.
Είναι η ύπαρξη του αλλά και η καρδιά του κομματιασμένη σε κάθε παράγραφο ,μετουσιωμένη σε μια απεγνωσμένη και σπαρακτική κραυγή.

Αυτό το βιβλίο είναι ο δημιουργός ξεγυμνωμένος που εκτίθεται στα μάτια του αναγνώστη, αποκαλύπτοντας της σύγχυση της ανθρώπινης φύσης αλλά και την ψευτιά μιας κοινωνίας που οι σάπιες ρίζες της έχουν σκοτώσει τα όνειρα των νέων ανθρώπων.
Είναι η κραυγή για έναν κόσμο πεθαμένο, βουτηγμένο στον βούρκο της ρηχότητας και της ματαιοδοξίας που έχει από καιρό απολέσει κάθε ανθρωπιά και κάθε συναίσθημα.
Είναι ο σπαρακτικός μονόλογος για την αναζήτηση των πραγματικών αξιών ,για την αναζήτηση όσων έχουν απομείνει άνθρωποι και μπορούν ακόμη να αισθάνονται.Είναι η φωνή όλων εμάς των μοναχικών ανθρώπων που δεν νιώσαμε ίσως ποτέ το χάδι της αγάπης από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας. 

 "Δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά δέντρα που στέκουν αγέρωχα, μονάχα μέχρι να τα κατακρεουργήσει ο αδυσώπητος πέλεκυς της ζωής, με τρόπο που μόνο εκείνη ξέρει. Κι αν τύχει και σταθούμε τυχεροί και πέσουμε σε χέρια εργατικά, ίσως τότε προκόψει τουλάχιστον κάτι όμορφο απ' αυτή την τόσο αναπάντεχη τραγωδία..."

 Είναι η πνευματική ανύψωση των βαθιά φιλοσοφημένων ανθρώπων που ασφυκτιούν και αργοπεθαίνουν μέρα με τη μέρα σε αυτό τον αλλοιωμένο και παραμορφωμένο κόσμο.
Είναι η γη όλων εκείνων που χάθηκαν μέσα στους αιώνες σπρωγμένοι αλλά και ρημαγμένοι από το αδυσώπητο χέρι της μοίρας.
Είναι η γη των αθεράπευτα ρομαντικών και ερωτευμένων.
Είναι η γη της απώλειας.
Η γη αυτών που έχουν χαθεί αλλά και έχουν χάσει κάτι δικό τους.
Είναι η γη του θανάτου που επιζητάς για να σε λυτρώσει από τις αδυναμίες σου.
Αυτό το βιβλίο ματώνει σε κάθε σελίδα από τις αλήθειες του.
Μετουσιώνει τον πόνο του δημιουργού σε ένα αριστούργημα που υμνεί τον έρωτα αλλά και τον άνθρωπο.
Εκθέτει όλη τη μικρότητα του ανθρώπου την ίδια όμως στιγμή φωτίζει και εξυμνεί το μεγαλείο του.Ένα μυθιστόρημα που αγγίζει και καυτηριάζει ότι μας απασχολεί ως οντότητες.
Ένα βιβλίο έμπλεος συναισθημάτων.
Τολμηρό και σκληρό.
Ένα βιβλίο για όλους τους αναγνώστες, για αυτούς που θέλουν να ψυχαγωγηθούν μέσα από τις κινηματογραφικές περιγραφές και την περιπέτεια του αλλά και για αυτούς που θέλουν να βυθιστούν σε έναν κόσμο υπαρξιακής αναζήτησης για τη νομοτέλεια που διέπει τον κόσμο και το λύκο της στέπας που κρύβεται μέσα στον καθέναν από εμάς αλλά και για το πιο βασανιστικό αλλά και πιο συνταρακτικό συναίσθημα.
Τον έρωτα ,τη θλίψη της απώλειας και τη διαχείριση της συναισθηματικής νέκρωσης.

 

Αυτό το βιβλίο είμαι εγώ.
Είστε όλοι εσείς.
Είναι η δυσοσμία της κοινωνίας.
Είναι η τέχνη που έχει μετουσιωθεί και έχει τυπωθεί σε σελίδες.
Είναι η μουσική που εκφράζει όσα δεν μπορούν να πουν τα λόγια τις στιγμές του ανείπωτου πόνου.
Αυτή η πένα συνταράσσει την ύπαρξη μας και διεισδύει σαν νυστέρι στα βάθη της ψυχής μας.Γκρεμίζει τα τείχη της. Αυτό το βιβλίο με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι τελικά συγγραφέας γεννιέσαι .Με την ιδιότητα που έχω ως διαχειρίστρια  βιβλιομάδας αλλά και ως αναγνώστρια θα ήθελα να φωνάξω ότι είναι τιμή μας που έχουμε τέτοια πένα στη λογοτεχνία . 

 

Είναι τιμή μας που ένας νέος άνθρωπος μπορεί να αγγίξει τις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής μας.
Ένας άνθρωπος μόλις 25 ετών που μπορεί επάξια να του αποδοθεί ο τίτλος του κλασικού.
Και πιστέψτε με αυτό δεν το έχω πει για κανέναν άλλον Έλληνα συγγραφέα.
Η γραφή του αγγίζει την ερεβώδη γραφή του Poe.
Μιλά με ένα συνταρακτικό τρόπο για το θάνατο αλλά και τον έρωτα.
Έχει τη λυρικότητα αλλά και την αισθαντική γραφή των κορυφαίων ποιητών που σε μεθά και σε συνεπαίρνει.
Όλα αυτά είναι ο Γιάννης.

Όλα αυτά είναι η γη της αιώνιας θλίψης.
Κάθε αράδα αυτού του βιβλίου ανοίγει άπειρες πόρτες που οδηγούν στα πιο βαθιά και πιο σκοτεινά μέρη της ανθρώπινης ψυχής αλλά και την κατανόησή της μα πάνω από όλα οδηγεί σε ένα από τα μεγαλύτερα ερωτήματα.
Εμείς τελικά φτιάχνουμε τη μοίρα μας ή εκείνη κάθεται κάπου εκεί ψηλά γελώντας αφήνοντάς μας να πιστεύουμε ότι οι αποφάσεις μας και οι πράξεις μας είναι δική μας επιλογή;

Το συγκεκριμένο βιβλίο πλέον είναι το αγαπημένο μου μυθιστόρημα.
Και κάπου εδώ ήρθε η ώρα να κλείσω.
Νομίζω ότι αυτή τη στιγμή τρέμω όπως έτρεμα όταν το βιβλίο έφτανε στην κορύφωση του και στο συνταρακτικό φινάλε.
Ξέρω με σιγουριά πλέον ότι κάπου εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι σαν και μένα.
Άνθρωποι που γράφουν για μένα.
Για να με λυτρώσουν από την ανυπαρξία μου.
Δεν θα με καθησυχάσουν για έναν καλύτερο κόσμο αλλά θα με αγγίξουν με τη φωνή τους και θα μου πουν ότι είναι και εκείνοι σαν και εμένα.
Μοναχικοί, αποκομμένοι, διαφορετικοί από αυτό που απαιτούν οι συνθήκες και που προσπαθούν να πλάσουν έναν κόσμο διαφορετικό έστω και μέσα στο μυαλό τους προσπαθώντας να επιβιώσουν από αυτούς που τρέφονται από τις αδυναμίες τους.

Ένα αριστουργηματικό βιβλίο από κάποιον που πλέον τον θεωρώ Λογοτέχνη με "Λ" κεφαλαίο.
Σε ευχαριστώ πολύ Γιάννη για αυτό το συνταρακτικό ταξίδι.
Σε ευχαριστώ που με έκανες να πιστέψω ότι ίσως κάπου αλλού η καρδιά μου ζει όπως πραγματικά θέλει ή ίσως σε μια άλλη ζωή όλα όσα δεν μπόρεσα να έχω να είναι εκεί και να με περιμένουν .

"Να ξέρεις πως σε μια άλλη ζωή, σε κάποιο παράλληλο σύμπαν ίσως, όλα όσα ονειρεύτηκα για μας θα γίνουν πραγματικότητα.Είναι ήδη πραγματικότητα.Σ΄αυτό το μέρος βρίσκεται και η καρδιά μου , εκεί θα την έχω αφήσει φεύγοντας από τούτο τον κόσμο..."