"Μην αφήσεις τους μπάσταρδους να σε
συνθλίψουν".
Αυτή η πρόταση νομίζω ήταν η μεγαλύτερη γροθιά αλλά και το απόσταγμα του σοκαριστικού βιβλίου της Margaret Atwood που καυτηριάζει τον σεξισμό,τον πουριτανισμό ,την πατριαρχία και τον μισογυνισμό μέσα από μια δυστοπική ιστορία όπου όλα τα δικαιώματα των γυναικών έχουν καταλυθεί.Το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν η πρώτη μου επαφή με την πολυγραφότατη Atwood και με συγκλόνισε τόσο η αφήγησή της όσο και η ζοφερή ιστορία της που εμβαθύνει σε σύνθετα θέματα, όπως η εξουσία, η αυτοδιάθεση του σώματος,ο έλεγχος και η υποταγή των γυναικών, υπερτονίζοντας πως η κοινωνία πρέπει να παραμένει σε επαγρύπνηση και να αντιστέκεται στην κατάχρηση της εξουσίας, ώστε να προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια κάθε ατόμου.
Η " Ιστορία της θεραπαινίδας" διαδραματίζεται σε ένα δυστοπικό μέλλον μιας θεοκρατικής κοινωνίας που γεννήθηκε από τα ερείπια των Ηνωμένων Πολιτειών και βρίσκεται κάτω από τον ζυγό ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος και αναμφισβήτητα η συγκεκριμένη ιστορία είναι μια ανατριχιαστική απεικόνιση μιας κοινωνίας όπου τα δικαιώματα των γυναικών έχουν καταπατηθεί παράφορα .Μια μεγαλοφυής, συγκλονιστική δυστοπία για το κακό που παραμονεύει στην ανθρώπινη φύση.Το βιβλίο σε μεγάλο βαθμό αναπαριστά τον σεξισμό που εντοπίζεται και σε πατριαρχικές και βαθιά θρησκευτικές αφηγήσεις, όπως αυτή της Γένεσης, όπου οι γυναίκες παρουσιάζονται συχνά ως υπεύθυνες για την πτώση του ανθρώπου ή ως εργαλεία για την εκπλήρωση αντρικών σκοπών.
Η Margaret Atwood παρουσιάζει μια ανδροκρατούμενη κοινωνία ,την Δημοκρατία της Γαλαάδ, που έχει στερήσει κάθε δικαίωμα από τις γυναίκες και έχει δημιουργήσει ένα επίλεκτο σώμα θεραπαινίδων που αποτελούν ιδιοκτησία των ανδρών , όπου οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ως εργαλεία αναπαραγωγής δίνοντας τρομερή έμφαση αλλά και βάθος στην έννοια της αναπαραγωγικής δουλείας στην ουσία.Υπήρχαν σκηνές που με σόκαραν , τόσο παραστατικές που πολλές φορές σταματούσα την ανάγνωση για να πάρω ανάσα.Οι ζωντανές περιγραφές αυτής της κοινωνίας που έχει στηθεί από την Atwood, αυτό το ζοφερό και τρομακτικό σκηνικό ,οι σκηνές βιασμού,τα ρούχα και το κάλυπτρο στο πρόσωπο που ήταν αναγκασμένες να φορούν οι γυναίκες,η σύνδεση της προηγούμενης ζωής της κεντρικής ηρωίδας με τον τωρινό σκοταδισμό, βυθίζουν τους αναγνώστες σε μια κοινωνία απογυμνωμένη από τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.
Η κατάσταση των γυναικών και οι συνθήκες που ζουν αντιπροσωπεύουν την απόλυτη ανδρική κυριαρχία, όπου η αυτονομία των γυναικών διαγράφεται εντελώς. Το καθεστώς χρησιμοποιεί τη θρησκεία ως εργαλείο για να δικαιολογήσει την υποταγή των γυναικών, παρουσιάζοντας τους ρόλους τους ως θεϊκούς καθορισμένους.
Φυσικά όπως συμβαίνει πάντα σε αυτά τα βιβλία το μεγαλύτερο μήνυμα είναι η αντίσταση σε τέτοια καθεστώτα.
Κλείνοντας αυτό όμως που μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις σε αυτό το βιβλίο , εκτός από την γλώσσα και τις λέξεις που έχει εφεύρει η συγγραφέας για να αναδείξει το πλαίσιο της συγκεκριμένης ιστορίας και την διαμόρφωση της ζοφερής πραγματικότητας, ήταν το τέλος του,που μεταφέρει τον αναγνώστη χρόνια μετά και τον αφήνει να εικάζει για την τύχη της κεντρικής ηρωίδας.
Μια συνταρακτική ιστορία για τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα ,για το φύλο, την εξουσία και την αντίσταση και την εξέγερση τόσο στη λογοτεχνία όσο και στην αληθινή ζωή.
Μπορείτε να βρείτε το βιβλίο εδώ
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου