Α μέρος
ΤΕΛΟΣ
Πινέλα ζωγράφων τσακίζουν εικόνες. Σονάτες ηχούν σε ρυθμούς πένθιμης βαρβαρότητας. Βιολιά ξεκούρδιστα σε ήχους απόγνωσης. Πουλιά τσακισμένα με σπασμένες φτερούγες. Άνεμοι άγριοι με φλόγες στα δόντια.
Θάλασσες μαύρες με πέτρες και βράχους. Σύννεφα σκούρα, με νύχια γαμψα. Άνθρωποι ξεπνοοι,άυλοι κι άμορφοι. Κι ένας θεός Τιμωρός για την ύβρη. Ρημαζονται κάστρα, τσακίζονται ψυχές θυσιάζεται ύλη πλημμυρίζει η κόλαση. Το τέλος γράφεται.
ΑΡΧΗ
Πινέλα ζωγράφων χαράζουν αυγές. Σονάτες γλυκαινουν τους ήχους της φύσης. Βιολιά κουρδισμενα σε ήχους ευφορίας. Πουλιά παραδείσια με άσπρα φτερά. Άνεμοι ούρειοι με πινελιές δροσιάς. Θάλασσες ήρεμες γεμάτες γοργόνες. Σύννεφα κάτασπρα σε νυφικό καμβά. Άνθρωποι εύμορφοι με φως και ζωντάνια. Κι ένας θεός Πατέρας Προστάτης. Τα κάστρα φωτίζονται, οι ψυχές αρμενιζουν, ζωντανεύει η ύλη ανοίγει ο Παράδεισος. Κι ανθίζει η Αρχή. “ΕΥΕΛΙΑ”
1 comments:
Το ποίημα αφορά την λέξη Κάθαρση, αυτόν τον πολύκροτο Αριστοτέλικο ορισμό της τραγωδίας, αποτοξινώνει την ψυχή και καθαρίζει σαν φάρμακο τα πάθη, δημιουργώντας ενα αίσθημα ευφορίας κι ανακούφισης! Σχολιαστε τους στίχους.. Ποιά η γνώμη σας για το ποίημα μου; Κάθε καλοπροαίρετη κριτική δεκτή. Ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου