ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ

"Υπάρχει ένας τόπος όπου ο κόσμος του φωτός συναντά τον κόσμο των σκιών. Εκεί συμβαίνουν όλα: στον τόπο των σκιών όπου τα πάντα είναι θαμπά, συγκεχυμένα, αβέβαια. Εμείς είμαστε οι φρουροί που υπερασπιζόμαστε αυτό το σύνορο. Μα κάθε τόσο κάτι καταφέρνει να περάσει...Και εγώ πρέπει να το ξαναστείλω στο σκοτάδι."

 Ο Donato Carrisi σε κάθε μυθιστόρημα του καταφέρνει να δημιουργήσει μία ατμόσφαιρα που όμοια της πολλοί λίγοι συγγραφείς καταφέρνουν να επιτύχουν. "Το Δικαστήριο των Ψυχών" είναι ο προάγγελος του μυθιστορήματος που πριν λίγους μήνες είχα διαβάσει και έχει τίτλο "Ο κυνηγός του σκότους". Με κάποια χρονική απόσταση μεταξύ τους, τα δύο βιβλία συμπληρώνουν το ένα το άλλο. Αν και τα διάβασα με ανάποδη σειρά, δεν ένιωσα ούτε στιγμή πως είχα κάνει λάθος. Όσες απορίες μου είχαν σχηματιστεί διαβάζοντας τον Κυνηγό του Σκότους, λύθηκαν προοδευτικά μέσα από το Δικαστήριο των Ψυχών.

Το μυθιστόρημα εξελίσσεται κατά κύριο λόγο στη Ρώμη καθώς εκεί συγκλίνουν μέσα από διάφορες υποθέσεις, όλοι οι ήρωες που εμφανίζονται σε αυτό. Η Σάντρα Βέγκα, αστυνομικός - φωτογράφος της Αστυνομίας του Μιλάνο πενθεί τον σύζυγο της Ντέιβιντ ο οποίος βρέθηκε νεκρός σε σημείο που κανονικά δεν έπρεπε να βρίσκεται και αποφασίζει να διερευνήσει την υπόθεση μετά από ένα τηλεφώνημα που δέχεται από έναν μυστήριο αστυνομικό της Interpol. Ένας γόνος πλούσιας οικογένειας από την άλλη, βρίσκεται ετοιμοθάνατος στη βίλα του με ένα περίεργο μήνυμα γραμμένο στο στέρνο του και ενώ γύρω του βρίσκονται αποδεικτικά εμπλοκής του σε ανεξιχνίαστες υποθέσεις. Δύο ιερείς της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, κρυμμένοι από τα μάτια του κόσμου, κινούνται με τέτοιο τρόπο ώστε να επιλύσουν ξεχασμένες υποθέσεις θανάσιμων αμαρτημάτων. Και μία υπόθεση του παρελθόντος που παρεισφρέει  στην ροή του έργου, έρχεται να δημιουργήσει τεράστια ερωτηματικά στον αναγνώστη.

Ο Carrisi σε όλα τα έργα του δημιουργεί μία πλοκή τέτοια που να αποσπά τον αναγνώστη, να τον παραπλανά και να τον αποπροσανατολίζει. Τον παραδέχομαι σε αυτό. Οι χαρακτήρες του είναι πάντα μυστήριοι και κρύβουν μυστικά που αποκαλύπτονται κατά την εξέλιξη της εξιστόρησης. Σε αυτό το έργο όμως πραγματικά σε κάποιο σημείο τα γεγονότα μου φάνηκαν τόσο ασύνδετα μεταξύ τους, που με κούρασε πνευματικά να προσπαθώ να τα συνδέσω. Πολλές φορές ανέτρεξα προς τα πίσω μήπως και εντοπίσω μία σύνδεση, αλλά φευ. Τα ερωτήματα απαντήθηκαν στις τελευταίες 100 σελίδες. Αυτό λοιπόν κάπου με έκανε να καθυστερήσω να το τελειώσω, αν και είχα την περιέργεια να δω που το πάει ο συγγραφέας. Εν τέλει κατάλαβα τα πάντα και είδα και με άλλο μάτι το επόμενο του έργο , τον Κυνηγό του Σκότους. Η δομή του όμως σε αυτό το έργο δεν θεωρώ πως με βοήθησε πολύ. Τα κεφάλαια του είναι μεγάλα και μέσα σε αυτά εναλλάσσονται οι σκηνές, οπότε δύσκολα το παρακολουθεί κάποιος που δεν είναι 100% προσεκτικός σε αυτό που διαβάζει. Το τέλος όμως αποζημιώνει τον αναγνώστη και του αλλάζει οποιαδήποτε πρότερη σκέψη για το βιβλίο.

Όταν τελειώνω ένα βιβλίο του Donato Carrisi για πολλές μέρες το στριφογυρνάω στο μυαλό μου. Είναι πολλές οι εικόνες που μου έρχονται γύρω από τις υποθέσεις που καταπιάνεται. Αλλά είναι και οι εικόνες της Ιταλίας που μεταφέρει τόσο ζωντανά στον γραπτό λόγο που σε κάνουν να ανατριχιάζεις πραγματικά από την παραστατικότητα τους. Ειδικά αν κάποιος έχει βρεθεί στη Ρώμη ή στο Μιλάνο, όπως ο γράφων, τότε η αφήγηση πραγματικά μετουσιώνεται σε μία κινηματογραφική αναπαράσταση μπροστά στα μάτια του. Είναι από τα στοιχεία της γραφής του Carrisi που πάντα θα με συγκινούν και θα με εξιτάρουν. Και που θα με κάνουν να συνεχίσω να αναζητώ τα έργα του.

Προσωπική βαθμολογία:
Γλώσσα 9
Ροή 8
Χαρακτήρες 9
Πρωτοτυπία 8
Πλοκή 10
Μ.Ο. 8,8