Σήμερα η μέρα είναι αφιερωμένη στον έρωτα.Στους αμοιβαίους έρωτες, στους έρωτες που δεν πεθαίνουν ποτέ , στους απαγορευμένους έρωτες αλλά πολύ περισσότερο σε εκείνους τους έρωτες, τους μεγαλύτερους, τους ανεκπλήρωτους που η πραγματικότητα δεν κατάφερε ποτέ να τους φθείρει.
Έγιναν κραυγή, έγιναν μύθος, έγιναν τέχνη, έγιναν μουσική, έγιναν ποίηση, έγιναν λογοτεχνία και θα ταξιδεύουν για πάντα μέσα στους αιώνες.
Δώδεκα γυναίκες που ύμνησαν τον θεό έρωτα μέσα από τα βιβλία τους μας λένε τι είναι ο έρωτας για την καθεμιά αφιερώνοντας σε όλους εμάς και το αγαπημένο τους ερωτικό τραγούδι.
Αντωνίου Έλενα
Κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι όλες τις ιστορίες που έχω
γράψει: ανέκδοτες, έντυπες, ηλεκτρονικές. Τη στιγμή που τις εμπνεύστηκα.
Το συναίσθημα που κουβαλά η καθεμία. Η αλήθεια πίσω από την καθεμία...
Το κοινό τους στοιχείο είναι ότι όλες είναι κομμάτια της ψυχής μου, μίας
ρομαντικής ψυχής. Συνήθως λένε γράφουμε αυτά που έχουμε βιώσει ή που
θέλουμε να ζήσουμε. Αυτό δεν το πιστεύω. Αυτό που ξέρω, όμως, είναι ότι ο
έρωτας είναι κυρίαρχο στοιχείο όχι μόνο στις ιστορίες μου αλλά και στη
ζωή μου.Τι είναι έρωτας; Δεν ξέρω αν μπορώ να τον ορίσω… είναι το πρώτο βλέμμα, το πρώτο άγγιγμα… Η στιγμή που νιώθεις την καρδιά σου να χτυπά πιο δυνατά και το είναι σου γεμίζει από την εικόνα του;
Σίγουρα είναι δύναμη, κίνητρο ανάσα ζωή. Είναι χάδι στην ψυχή που γίνεται πιο ευάλωτη, ρίχνει άμυνες και παραδίνεται σε μια μάχη που από την αρχή ήταν άνιση. Είναι ζωοποιός, θαυματουργός και τροφοδότης ο έρωτας, έχει μια δύναμη ανεξήγητη και ανεξάντλητη, σε ωθεί για να δώσεις πολλά, να δώσεις τα πάντα, να κατακτήσεις όλες τις κορυφές. Ίσως γι’ αυτό συντριβόμαστε όταν τον χάνουμε.
Aλλά, όπως είπε και ο λόρδος Άλφρεντ Τένισον, «καλύτερα να έχεις αγαπήσει και να έχεις χάσει, από το να μην έχεις αγαπήσει καθόλου». Κι επειδή είμαι και της κλασικής φιλολογίας , υπάρχει πιο σπουδαίο κείμενο για τον έρωτα από την Αντιγόνη του Σοφοκλή;
Αυτό είναι και η ουσία του έρωτα: «Έρως ανίκατε μάχαν, Έρως, ός εν κτήμασι πίπτεις, ός εν μαλακαίς παρειαίς νεάνιδος εννυχεύεις, φοιτάς δ” υπερπόντιος εν τ” αγρονόμοις αυλαίς· καί σ” ούτ” αθανάτων φύξιμος ουδείς ούθ” αμερίων σέ γ” ανθρώπων. Ο δ” έχων μέμηνεν. Σύ καί δικαίων αδίκους φρένας παρασπάς επί λώβα, σύ καί τόδε νείκος ανδρών ξύναιμον έχεις ταράξας· νικά δ” εναργής βλεφάρων ίμερος ευλέκτρου νύμφας, τών μεγάλων πάρεδρος εν αρχαίς θεσμών. “Αμαχος γάρ εμπαίζει Θεός, Αφροδίτα...».
Έρωτας σημαίνει
ολοκλήρωση. Το απόλυτο, το όλα ή τίποτα. Το μοναδικό ακραίο και παθιασμένο
συναίσθημα που μπορεί να σε ανεβάσει στα ουράνια και να σε κατεβάσει στα
Τάρταρα, κι όμως να μην μετανιώσεις ποτέ καμία στιγμή τρέλας που έχεις κάνει
γι’ αυτόν.
Τώρα, με την δική μου προσωπική ματιά ο έρωτας είναι ένα σημαντικό κομμάτι
της πορείας μας σε αυτήν την ζωή όμως όχι το επίκεντρο. Είναι το συναίσθημα που έρχεται να συμπληρώσει
τους υπόλοιπους τομείς και να φτιάξει την δική σου πλήρη ευτυχία.
Μερικές φορές
είναι ο πρόλογος, άλλες το κεντρικό κεφάλαιο και κάποτε ο επίλογος στο βιβλίο
της ζωής. Δεν επιλέγεις πότε και πώς θα έρθει, όμως σου ζητείται να επιλέξεις
αν θα τον ζήσεις ή όχι. Και ναι, αξίζει να τον ζήσεις διότι σε γεμίζει με αισθήματα
που δεν θα βρεις πουθενά. Πληρότητα, ωριμότητα και μια δίψα για να ζήσεις κάθε
λεπτό της ζωής σου με τον άλλον.
Αυγέρη Ηώ
Μου ζητήθηκε να γράψω τι είναι έρωτας και έπιασα τον εαυτό μου να ανατρέχει στα λεξικά. Μέσα στις σελίδες της λογικής έρωτας είναι η ζωηρή έλξη μεταξύ δύο ανθρώπων. Πολυφορεμένο κλισέ, σκέφτηκα και μου έδωσα χρόνο, τόσο που πετάρισε στον νου μου ο φτερωτός Θεός της αγάπης• εκείνος ο ανίκητος που τελικά χτυπήθηκε από τα ίδια του τα βέλη και λάτρεψε παράφορα την ψυχή. Μύθος, μουρμούρησα και φιλοδώρησα τον εαυτό μου με ένα χαμόγελο διώχνοντας τη σκέψη μακριά. Τελικά αποφάσισα να ακούσω ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια από φόβο μήπως αδικήσω τούτο το ισχυρό συναίσθημα κλέβοντας με τις λέξεις μου τη ρώμη του. Καθώς η μελωδία έρεε μέσα μου και τα λόγια κάλπαζαν ελεύθερα στα αυτιά μου μια εικόνα λαμπάδιασε μπρος μου και έγινα θεατής σε μια παράσταση που ανέβαινε αποκλειστικά για μένα.
Έρωτας είναι ο ηνίοχος στο άρμα που λέγεται καρδιά. Με το ένα του χέρι οδηγεί την υπερβολή• το άτι που χάνει την ψυχραιμία του και με τ’ άλλο ελέγχει την ευχαρίστηση• εκείνο το άλογο που στις φλέβες του κυλά το νέκταρ της ευφορίας. Στο ταξίδι του ακυρώνει τον χρόνο και στο πέρασμά του περιπαίζει την πραγματικότητα γεμίζοντας με όνειρα το μπαλόνι της ζωής. Οι στιγμές γίνονται βροχή και με τέχνη ο έρωτας σκορπά σαν κομφετί όσα έχουμε δεδομένα. Από τη μία εκείνος μας βυθίζει σε έναν ασυμμάζευτο πανικό και από την άλλη εμείς ζητάμε κι άλλο… εθισμένοι ολότελα στο όνομά του.
Έτσι είναι ο έρωτας … οδηγός σε ένα άρμα που ποδοπατά όλα τα «χωρίς» της καρδιάς μας και αφήνει σημάδια όλα τα «μαζί».
«Έρως ανίκατε μάχαν, Έρως, ός εν κτήμασι πίπτεις, ός εν μαλακαίς παρειαίς νεάνιδος εννυχεύεις»
Έτσι είναι ο έρωτας … οδηγός σε ένα άρμα που ποδοπατά όλα τα «χωρίς» της καρδιάς μας και αφήνει σημάδια όλα τα «μαζί».
«Έρως ανίκατε μάχαν, Έρως, ός εν κτήμασι πίπτεις, ός εν μαλακαίς παρειαίς νεάνιδος εννυχεύεις»
Βαρδάκη Ειρήνη
"Αν δεν είναι απαγορευμένο, δεν είναι πάθος.
Kαι αν δεν είναι ανεκπλήρωτο, δεν είναι έρωτας.
" Ανάρμοστον Εστί "
Γαβριελάτου Μαρία
«Έρως ανίκατε μάχαν , Έρως ός έν κτήνεσι πίπτεις
ός έν μαλακαίς παρειές νεανίδος εννιχεύεις....
Αχ Έρωτα ούτε ο Σοφοκλής ούτε εσύ ήξερες πόσο τυφλός είσαι , τόσο που δεν κοίταξες και δεν θα κοιτάξεις ποτέ φυσικά προς τα που θα στείλεις τα βέλη σου. Τα ρίχνεις και μετά.....
Έρωτας το ωραιότερο συναίσθημα που κάνει τον άνθρωπο να βλέπει την ζωή πιο όμορφη, και γίνεται πιο όμορφη και με νόημα η ζωή γιατί αυτό το μικρό στρουμπουλό αγγελάκι είναι τόσο σκανταλιάρικο που μόλις κάνει την δουλειά του την κοπανάει κλείνοντας σου πονηρά το μάτι.
Μεγάλη ιστορία ο Έρωτας με πολλές προσδοκίες από αυτούς που τον γνωρίζουν.
Από αυτόν προέρχονται όλα , η αγάπη, το δάκρυ, η χαρά , η λύπη ακόμα και η γέννηση ενός παιδιού.Έρωτας φλογερός, έρωτας παντοτινός , έρωτας δυνατός, έρωτας αταίριαστος, είπαμε ο έρωτας είναι πολύπλευρος και κυρίως αψυχολόγητος και λογικό είναι αν σκεφτούμε πως το μικρό αυτό στρουμπουλό αγγελάκι είναι ένα αιώνιο ανήλικο που κανονικά θα έπρεπε οι άλλοι άγγελοι να το είχαν χώσει στο αναμορφωτήριο με τα λάθη που κάνει τις περισσότερες φορές αφήνοντας «πονέμενα θύματα», αλλά είπαμε ο Έρωτας είναι Ζωή και όσο και αν τον καταδικάζουμε πολλές φορές αυτός βγαίνει με αναστολή και συνεχίζει το έργο του.
Τον Έρωτα τον αληθινό, τον δυνατό , τον μοναδικό τον έζησα τον ζω και ελπίζω να συνεχίσω να τον ζω μέχρι τα βαθιά γεράματα, γιατί κοιτάω τα μάτια του και νιώθω την σπίθα όπως την πρώτη φορά που τα αντίκρησα, γιατί ο έρωτας του με κάνει να ονειρεύομαι , να δημιουργώ , να αντέχω σε κάθε δυσκολία της ζωής, να νιώθω ευτυχισμένη γιατί για εκείνον μετά από χρόνια εξακολουθώ να είμαι ερωτεύσιμη.
Αυτό είναι ο έρωτας για μένα.Ζήστε τον έρωτα όσο πολύπλευρος και αν είναι, αφήστε τα βέλη του να χτυπήσουν την καρδούλα σας και να σας πω και κάτι δεν χρειάζεται τελικά και ιδιαίτερη υπέρ-ανάλυση , η ζωή είναι πολύ μικρή ας ζούμε το έρωτα όπως και αν είναι, αυτό κάνω και γω.
Κακαλοπούλου Γεωργία
Ο έρωτας είναι ο άρχοντας που κάνει τραπέζι στην αγάπη παραθέτοντας της ακόμη και την ίδια του την καρέκλα στο κεφάλι της σύναξης.
Οι άνθρωποι συχνά γελάμε μιλώντας για τον Έρωτα, όμως είναι το πρώτο ευγενές συναίσθημα που μας κυριεύει από τη στιγμή που θα γεννηθούμε. Ερωτευόμαστε… την μητέρα που μας έφερε στον κόσμο, είτε είμαστε αγόρια, είτε κορίτσια, ο έρωτας αυτός γεννιέται και οδηγεί τη ζωή μας δημιουργώντας επιλογές και κατευθύνσεις που δε φανταζόμαστε.
Στα βιβλία μου επιλέγω πάντα να εξυμνώ τον έρωτα γιατί πιστεύω πως δίχως αυτόν, δεν γίνεται αγάπη. Κάποιοι θα αντιδράσουν λέγοντας πως υπάρχει αγάπη που έρχεται αργά και σταθερά μέσα από καταστάσεις και δεν περνάει ποτέ από το στάδιο του έρωτα. Εγώ από την άλλη πιστεύω πως ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις, ο έρωτας θα κάνει την εμφάνιση του, μυστικά, αθόρυβα και αργοπορημένα, αν και δεν είναι αυτό καθ αυτό το στυλ του. Βλέπετε, για μένα ο Έρωτας, συνήθως έρχεται με θόρυβο, κουβαλάει ένα τεράστιο τύμπανο στα χέρια και το χτυπά τόσο που κουφαίνει τα αυτιά, παίζει, λέει τραγούδια και χοροπηδά γύρω από τους ανθρώπους κλείνοντας τα μάτια τους, καρφώνει τα βέλη του σε στήθη μπήγοντας τα γερά κι όχι ανάλαφρα και αναίμακτα. Ο Έρωτας, δεν είναι ροζ και φούξια, είναι για μένα μαυροκόκκινος, σκοτεινός, ανθρωποφαγικός, είναι η γένεσης όλων και σαν γένεση, επιφυλάσσει χαρά, δημιουργία και λάμψη μα και μεγάλη επικινδυνότητα, αίμα, πόνο και δάκρυα.
Ασχολούμαι με πολλά θέματα συγγραφικά. Μου αρέσει να καταπιάνομαι με διάφορα είδη όπως κοινωνικοαισθηματικό, περιπέτεια και μυστήριο, αστυνομικό, τη λογοτεχνία του φανταστικού, το ερωτικό μυθιστόρημα. Παντού επιλέγω να εξυμνώ την αγάπη και τον έρωτα, το αλατοπίπερο της ζωής, αυτά που μας μετατρέπουν σε ανθρώπινα όντα, που μας αναγκάζουν να ακούσουμε την καρδιά που χτυπά στο στήθος, όχι μόνο παρέχοντας αίμα στο σώμα αλλά κάνοντας μας να νιώσουμε, να σταθούμε, να πράξουμε καλύτερα. Άλλωστε, ποιοι είμαστε εμείς που θα αποποιηθούμε του έρωτα ως δημιουργοί όταν ο ίδιος ο Θεός από Έρωτα έφτιαξε το σύμπαν και τον Άνθρωπο; Για μένα, δεν υπάρχει δημιουργία δίχως έρωτα και έρωτας ξέχωρα της δημιουργίας.
Οι άνθρωποι συχνά γελάμε μιλώντας για τον Έρωτα, όμως είναι το πρώτο ευγενές συναίσθημα που μας κυριεύει από τη στιγμή που θα γεννηθούμε. Ερωτευόμαστε… την μητέρα που μας έφερε στον κόσμο, είτε είμαστε αγόρια, είτε κορίτσια, ο έρωτας αυτός γεννιέται και οδηγεί τη ζωή μας δημιουργώντας επιλογές και κατευθύνσεις που δε φανταζόμαστε.
Στα βιβλία μου επιλέγω πάντα να εξυμνώ τον έρωτα γιατί πιστεύω πως δίχως αυτόν, δεν γίνεται αγάπη. Κάποιοι θα αντιδράσουν λέγοντας πως υπάρχει αγάπη που έρχεται αργά και σταθερά μέσα από καταστάσεις και δεν περνάει ποτέ από το στάδιο του έρωτα. Εγώ από την άλλη πιστεύω πως ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις, ο έρωτας θα κάνει την εμφάνιση του, μυστικά, αθόρυβα και αργοπορημένα, αν και δεν είναι αυτό καθ αυτό το στυλ του. Βλέπετε, για μένα ο Έρωτας, συνήθως έρχεται με θόρυβο, κουβαλάει ένα τεράστιο τύμπανο στα χέρια και το χτυπά τόσο που κουφαίνει τα αυτιά, παίζει, λέει τραγούδια και χοροπηδά γύρω από τους ανθρώπους κλείνοντας τα μάτια τους, καρφώνει τα βέλη του σε στήθη μπήγοντας τα γερά κι όχι ανάλαφρα και αναίμακτα. Ο Έρωτας, δεν είναι ροζ και φούξια, είναι για μένα μαυροκόκκινος, σκοτεινός, ανθρωποφαγικός, είναι η γένεσης όλων και σαν γένεση, επιφυλάσσει χαρά, δημιουργία και λάμψη μα και μεγάλη επικινδυνότητα, αίμα, πόνο και δάκρυα.
Ασχολούμαι με πολλά θέματα συγγραφικά. Μου αρέσει να καταπιάνομαι με διάφορα είδη όπως κοινωνικοαισθηματικό, περιπέτεια και μυστήριο, αστυνομικό, τη λογοτεχνία του φανταστικού, το ερωτικό μυθιστόρημα. Παντού επιλέγω να εξυμνώ την αγάπη και τον έρωτα, το αλατοπίπερο της ζωής, αυτά που μας μετατρέπουν σε ανθρώπινα όντα, που μας αναγκάζουν να ακούσουμε την καρδιά που χτυπά στο στήθος, όχι μόνο παρέχοντας αίμα στο σώμα αλλά κάνοντας μας να νιώσουμε, να σταθούμε, να πράξουμε καλύτερα. Άλλωστε, ποιοι είμαστε εμείς που θα αποποιηθούμε του έρωτα ως δημιουργοί όταν ο ίδιος ο Θεός από Έρωτα έφτιαξε το σύμπαν και τον Άνθρωπο; Για μένα, δεν υπάρχει δημιουργία δίχως έρωτα και έρωτας ξέχωρα της δημιουργίας.
Μαρκάκη Νεκταρία
'Eρωτας. Μία μικρή λέξη που προκαλεί σωρεία συναισθημάτων, ακόμα κι αν δεν είσαι ερωτευμένος.
Είναι το πρώτο χτυποκάρδι που σου θυμίζει πως είσαι ακόμα ζωντανός.
Είναι το πρώτο άγγιγμα που σε κάνει να ανατριχιάσεις όπως ποτέ άλλοτε.
Είναι το πρώτο φιλί που σε κάνει να ξεχάσεις τον κόσμο.
Έρωτας είναι το αίσθημα της ασφάλειας που σου χαρίζει το άλλο σου μισό, είναι το πάθος που δεν χάνεται εύκολα ούτε καν μέσα στην ψυχρή καθημερινότητα. Έρωτας είναι να ξυπνάς και να κοιμάσαι με την τελευταία σου σκέψη να είναι ο άνθρωπος που αγαπάς. Να βάζεις στην άκρη τον εγωισμό σου, να δίνεις με ευχαρίστηση, να κάνεις μικρές καθημερινές εκπλήξεις γιατί θες να δεις τον άνθρωπό σου να χαμογελάει.
Δεν χωράει ο εγωισμός στον έρωτα. Αν κυριαρχεί, τότε απλά, δεν είναι έρωτας.
Μπακλή - Γιούλα Γεωργία
Ο έρωτας είναι ένας χείμαρρος συναισθημάτων που πλημμυρίζει το «είναι» σου και σε τυλίγει σαν ένα διάφανο πέπλο και χορεύεις μαζί του. Είναι ο φτερωτός Θεός που σου αλλάζει την καθημερινότητά σου, όταν είσαι ερωτευμένη βλέπεις τον κόσμο από διαφορετικό πρίσμα νιώθεις ότι είσαι το κέντρο του κόσμου του! Ο έρωτας όμως έχει πολλά πρόσωπα... είναι πολύ δύσκολος αντίπαλος και η μάχη μαζί του είναι άνιση, γιατί πάντα αυτός κερδίζει… κανείς δεν γλυτώνει από τα βέλη του, όλοι είναι αδύναμοι απέναντι του.
Θα σας μιλήσει όμως για τον έρωτα η ηρωίδα, η Αριάδνη του νέου βιβλίου που θα εκδοθεί σύντομα:
«Όλοι ονειρευόμαστε τον μεγάλο έρωτα, εγώ τον έζησα αλλά δεν είμαι πολύ περήφανη για τον εαυτό μου. Μερικές φορές όταν ερωτευόμαστε χάνουμε τον εαυτό μας προσπαθώντας να κερδίσουμε αυτόν που αγαπάμε και καμιά φορά οι πράξεις μας ξεπερνάνε τα όρια της λογικής αλλά και της αξιοπρέπειας μας. Με άλλαξε, δεν αναγνωρίζομαι τον εαυτό μου. Δυστυχώς αυτός ο έρωτας, δημιούργησε έναν άνθρωπο που τίποτα δεν θυμίζει την προσωπικότητα μου πριν με λαβώσει το βέλος του. Πλέον δεν αναγνωρίζω την ψυχή μου, έκανα τα πάντα για να μην χάσω τον άνδρα που αγάπησα, όμως τα διέλυσα όλα. Είμαι παράδειγμα προς αποφυγήν, είμαι μια γυναίκα που για τον έρωτα κατέστρεψα τα πάντα ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό στο βωμό του»
Θα σας μιλήσει όμως για τον έρωτα η ηρωίδα, η Αριάδνη του νέου βιβλίου που θα εκδοθεί σύντομα:
«Όλοι ονειρευόμαστε τον μεγάλο έρωτα, εγώ τον έζησα αλλά δεν είμαι πολύ περήφανη για τον εαυτό μου. Μερικές φορές όταν ερωτευόμαστε χάνουμε τον εαυτό μας προσπαθώντας να κερδίσουμε αυτόν που αγαπάμε και καμιά φορά οι πράξεις μας ξεπερνάνε τα όρια της λογικής αλλά και της αξιοπρέπειας μας. Με άλλαξε, δεν αναγνωρίζομαι τον εαυτό μου. Δυστυχώς αυτός ο έρωτας, δημιούργησε έναν άνθρωπο που τίποτα δεν θυμίζει την προσωπικότητα μου πριν με λαβώσει το βέλος του. Πλέον δεν αναγνωρίζω την ψυχή μου, έκανα τα πάντα για να μην χάσω τον άνδρα που αγάπησα, όμως τα διέλυσα όλα. Είμαι παράδειγμα προς αποφυγήν, είμαι μια γυναίκα που για τον έρωτα κατέστρεψα τα πάντα ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό στο βωμό του»
Μπρέντα Θωμαή
Έρωτας είναι όταν κοντά σου πεθαίνω αλλά περιμένω την Ανάσταση. Βέλος γίνεται για να μου τρυπήσει την καρδιά και η αγάπη μαχαίρι που με πληγώνει πιο πολύ. Και τα δυο με σκοτώνουν αργά και βασανιστικά και μόνος τρόπος για να αναστηθώ είναι το φιλί σου. Αυτός είναι Έρωτας θαρρώ..."
Από το νέο μου βίβλιο "Ονείρων Στάχτες"
Και δεν θα μπορούσα να μην ταυτιστώ με τον πρωταγωνιστή μου.
Από το νέο μου βίβλιο "Ονείρων Στάχτες"
Και δεν θα μπορούσα να μην ταυτιστώ με τον πρωταγωνιστή μου.
Παυλίτσεβιτς Νατάσα
Το πρώτο μας ραντεβού κάτω από την Καμάρα, όπως τόσα ζευγάρια στη Θεσσαλονίκη, ήταν η εκκίνηση του μεγάλου μου έρωτα. Μέχρι να φτάσουμε στο μπαρ, την είχα πατήσει. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, δε μου έφτανε η ανάσα να του μιλάω και να προσπαθώ να τον κάνω να γελάσει, επέμενα να φτιάχνω τα μαλλιά μου που δεν κάθονταν με τίποτα. Δεν περίμενα κάτι τέτοιο, αλλά να που ήρθε.
Την επόμενη μέρα στην πόλη όλα κυλουσαν ομαλά: τα λεωφορεία έφευγαν για τις διαδρομές τους, ο κόσμος πήγαινε στη δουλειά του, οι φίλοι μου έλεγαν να βγούμε. Εγώ όμως ήμουν ήδη αλλού. Μετρούσα τις ώρες να τον ξαναδώ, φανταζόμουν τι θα λέγαμε, απέρριπτα το ένα ρούχο μετά το άλλο. Όλη μου η ενέργεια πήγαινε εκεί. Το δεύτερο ραντεβού επιβεβαίωσε αυτό που υποψιαζόμουν: είχα εθιστεί σε αυτόν τον άνθρωπο. Όλες μου οι αισθήσεις ήταν οξυμένες, μη τυχόν και χάσω κάποιο φευγαλέο χάδι, τη φωνή του, τη μυρωδιά του όπως ερχόταν πιο κοντά μου. Ποιος είχε ανάγκη το κρασί; Μια ροζ ομίχλη με είχε μεθύσει για τα καλά. Όσο η σχέση μας προχωρούσε τόσο ανυπομονούσα να τον μάθω, να του δείξω ποια είμαι, να κάνουμε σχέδια. Αισθήματα που είχα νιώσει στο παρελθόν ξεθώριασαν κι η ελπίδα για το κοινό μας μέλλον κυριάρχησε πέρα από κάθε αμφιβολία.
Ένιωθα ταυτόχρονα τόσο τυχερή που με είχε διαλέξει και τόσο ευάλωτη μήπως κάτι στράβωνε, σαν ακροβάτης πάνω σε τεντωμένο σκοινί. Υπάρχουν εγγυήσεις στον έρωτα; Για μένα όχι. Μακάρι να είχα κάτι χειροπιαστό που να εξασφάλιζε τη συνέχεια αυτής της άγριας χαράς, κάτι που να μου έλεγε ότι τα όνειρα μου για αυτή τη σχέση θα πραγματοποιούνταν. Στον έρωτα όμως είμαστε ανελέητα θνητοί. Αδύναμοι να προβλέψουμε το οτιδήποτε, ανίκανοι να κρατήσουμε το υπέροχο παρόν μας για πάντα. Αλλά νιώθουμε και δυνατοί... Τόσο δυνατοί που δεν υπάρχει εμπόδιο που να μην αψηφήσουμε.
Για μένα ήταν η απόσταση μεταξύ Θεσσαλονίκης-Ξάνθης κι αργότερα μεταξύ Ελλάδας και Σουηδίας. Έθρεψα τον έρωτά μου μέσα από τηλέφωνα, βιντεοκλησεις και διήμερα. Κράτησα ζωντανή την ανάμνηση του όταν έπρεπε να ζούμε χώρια, αλλά όχι χωρίς ο ένας την άλλη. Και τελικά τα καταφέραμε. Η συγκατοίκηση ήρθε κι έφερε μαζί της την ευκαιρία να χορτάσουμε την ανάγκη μας για επαφή, να συνηθίσουμε ότι είμαστε μαζί.
Πιάσαμε δουλειές, μπήκαμε σε μια καθημερινότητα. Το σώμα μου δεν παρουσίαζε τα ίδια συμπτώματα με τα πρώτα ραντεβού: ένιωθα ήρεμη δίπλα στον άνθρωπό μου, ένιωθα αυτοπεποίθηση ότι του άξιζα και μου άξιζε. Μήπως μας τελείωσε ο έρωτας; Όχι, απλώς του δώσαμε την ευκαιρία να γίνει αγάπη. Ένα νοιαξιμο που μας ένωσε στα δύσκολα, στα προβλήματα, στη ρουτίνα. Με τα χρόνια η αγάπη μας βαθαίνει αλλά κι ο έρωτας κάνει την εμφάνιση του. Ως συνήθως, εκεί που δεν το περιμένω. Σε μια έκπληξη, σε μια γλυκιά κίνηση, σε ένα φιλί. Και βρίσκομαι ξανά κάτω από την Καμάρα, σα να μην πέρασε μια μέρα.
Την επόμενη μέρα στην πόλη όλα κυλουσαν ομαλά: τα λεωφορεία έφευγαν για τις διαδρομές τους, ο κόσμος πήγαινε στη δουλειά του, οι φίλοι μου έλεγαν να βγούμε. Εγώ όμως ήμουν ήδη αλλού. Μετρούσα τις ώρες να τον ξαναδώ, φανταζόμουν τι θα λέγαμε, απέρριπτα το ένα ρούχο μετά το άλλο. Όλη μου η ενέργεια πήγαινε εκεί. Το δεύτερο ραντεβού επιβεβαίωσε αυτό που υποψιαζόμουν: είχα εθιστεί σε αυτόν τον άνθρωπο. Όλες μου οι αισθήσεις ήταν οξυμένες, μη τυχόν και χάσω κάποιο φευγαλέο χάδι, τη φωνή του, τη μυρωδιά του όπως ερχόταν πιο κοντά μου. Ποιος είχε ανάγκη το κρασί; Μια ροζ ομίχλη με είχε μεθύσει για τα καλά. Όσο η σχέση μας προχωρούσε τόσο ανυπομονούσα να τον μάθω, να του δείξω ποια είμαι, να κάνουμε σχέδια. Αισθήματα που είχα νιώσει στο παρελθόν ξεθώριασαν κι η ελπίδα για το κοινό μας μέλλον κυριάρχησε πέρα από κάθε αμφιβολία.
Ένιωθα ταυτόχρονα τόσο τυχερή που με είχε διαλέξει και τόσο ευάλωτη μήπως κάτι στράβωνε, σαν ακροβάτης πάνω σε τεντωμένο σκοινί. Υπάρχουν εγγυήσεις στον έρωτα; Για μένα όχι. Μακάρι να είχα κάτι χειροπιαστό που να εξασφάλιζε τη συνέχεια αυτής της άγριας χαράς, κάτι που να μου έλεγε ότι τα όνειρα μου για αυτή τη σχέση θα πραγματοποιούνταν. Στον έρωτα όμως είμαστε ανελέητα θνητοί. Αδύναμοι να προβλέψουμε το οτιδήποτε, ανίκανοι να κρατήσουμε το υπέροχο παρόν μας για πάντα. Αλλά νιώθουμε και δυνατοί... Τόσο δυνατοί που δεν υπάρχει εμπόδιο που να μην αψηφήσουμε.
Για μένα ήταν η απόσταση μεταξύ Θεσσαλονίκης-Ξάνθης κι αργότερα μεταξύ Ελλάδας και Σουηδίας. Έθρεψα τον έρωτά μου μέσα από τηλέφωνα, βιντεοκλησεις και διήμερα. Κράτησα ζωντανή την ανάμνηση του όταν έπρεπε να ζούμε χώρια, αλλά όχι χωρίς ο ένας την άλλη. Και τελικά τα καταφέραμε. Η συγκατοίκηση ήρθε κι έφερε μαζί της την ευκαιρία να χορτάσουμε την ανάγκη μας για επαφή, να συνηθίσουμε ότι είμαστε μαζί.
Πιάσαμε δουλειές, μπήκαμε σε μια καθημερινότητα. Το σώμα μου δεν παρουσίαζε τα ίδια συμπτώματα με τα πρώτα ραντεβού: ένιωθα ήρεμη δίπλα στον άνθρωπό μου, ένιωθα αυτοπεποίθηση ότι του άξιζα και μου άξιζε. Μήπως μας τελείωσε ο έρωτας; Όχι, απλώς του δώσαμε την ευκαιρία να γίνει αγάπη. Ένα νοιαξιμο που μας ένωσε στα δύσκολα, στα προβλήματα, στη ρουτίνα. Με τα χρόνια η αγάπη μας βαθαίνει αλλά κι ο έρωτας κάνει την εμφάνιση του. Ως συνήθως, εκεί που δεν το περιμένω. Σε μια έκπληξη, σε μια γλυκιά κίνηση, σε ένα φιλί. Και βρίσκομαι ξανά κάτω από την Καμάρα, σα να μην πέρασε μια μέρα.
Παπαδημακοπούλου Γιώτα
Περνάς από αρκετές σχέσεις και αρχίζεις να υποπτεύεσαι πως δεν υπάρχει ο "σωστός άνθρωπος", παρά μονάχα διαφορετικές "γεύσεις" του "λάθος". Και εν μέρει αυτό συμβαίνει γιατί είσαι κι εσύ λάθος κι αναζητάς έναν σύντροφο που να είναι λάθος κι αυτός με τη σειρά του, μ' έναν τρόπο συμπληρωματικό απέναντι στον δικό σου. Χρειάζεται, όμως, να περάσει πολύς χρόνος, να μεγαλώσεις και να πορευτείς μέσα στη ζωή, για να ωριμάσει πλήρως η δική σου σφαλερότητα. Και αυτό δε συμβαίνει παρά μονάχα όταν βρεθείς αντιμέτωπος με τους βαθύτερους δαίμονές σου, τ' αδιόρθωτα προβλήματά σου -αυτά που καθορίζουν, και ορίζουν, το ποιος πραγματικά είσαι. Μόνο τότε είσαι πραγματικά έτοιμος να βρεις έναν σύντροφο ζωής. Μόνο όταν, τελικά, γνωρίζεις τι ψάχνεις. Ψάχνεις για τον λάθος άνθρωπο! Αλλά δεν είναι απλά ένας λάθος άνθρωπος: Πρέπει να είσαι ο σωστός "λάθος" άνθρωπος! Κάποιος που θα κοιτάς με αγάπη και θα σκέφτεσαι: "Αυτό είναι το πρόβλημα που θέλω να έχω."
Ας είναι η αγάπη παράλογη, εγωιστική, ανήθικη, τρελή... Αυτό που σίγουρα δεν χρειάζεται, είναι το να έχει λογική. Κι αν στους γύρω σου φαντάζει λάθος, δεν πειράζει! Ίσως μια μέρα καταλάβουν πως η αγάπη δεν μπορεί να είναι "λάθος", μόνο διαφορετική για τον καθένα. Και πραγματικά εύχομαι ν' αγαπήσετε και ν' αγαπηθείτε έτσι, κάποια στιγμή στη ζωή σας, ανυπέρβλητα και παράφορα. Δεν έχει σημασία αν θα έχει "ευτυχισμένο τέλος" η αγάπη αυτή, φτάνει που θα είναι δική σας και θα την έχετε βιώσει...
Πέττα Μαρία
…Ο χειρότερος χωρισμός είναι αυτός που επιβάλλεται. Ο έρωτας μένει πάντα καταχωνιασμένος στην καρδιά και δεν σβήνει ποτέ! Σαν μια φλόγα που σιγοκαίει, μοιάζει. Μπορεί η ζωή να προχωρά, όμως μόνο μία στιγμή φτάνει για να αναζωπυρωθεί και να τα κάνει όλα στάχτη κι αποκαΐδια..
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου