ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ - ΚΡΙΤΙΚΗ

ΕΙΡΗΝΗ ΨΑΡΑΚΗ

<<Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ>>

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είμαι με ένα βιβλίο στο χέρι. Διαβάζω πολλά χρόνια με κάποια διαλείμματα στα ενδιάμεσα. Τουτέστιν έχουν πέσει πολλά βιβλία στα χέρια μου, όλων των ειδών. Ποτέ όμως δεν διάβασα κάτι τόσο σοκαριστικό. Ειλικρινά δεν υπάρχουν λόγια για αυτό το βιβλίο. Δεν είναι μυθιστόρημα. Όχι. Δεν το κατατάσσω στα μυθιστορήματα. Είναι μια βιογραφία-κόλαση.
Έτσι θα το χαρακτήριζα. Όσο το διάβαζα ένιωθα συγκλονισμένη, σοκαρισμένη και βαθύ μίσος για αυτό το τέρας. Είχα διαβάσει κριτικές γι αυτό το βιβλίο και περίμενα τι θα αντικρύσω. Όμως όχι. Όσο υποψιασμένος και να είσαι δεν μπορείς παρά σοκαριστείς διαβάζοντάς το. Δεν μπορώ να διανοηθώ πως ένας άνθρωπος μπορεί να φερθεί έτσι στο ίδιο του το παιδί. Τι αρρωστημένα μυαλά κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Και πώς μπορεί κάποιος να επιβιώσει από τέτοια κακοποίηση. Για κάτι τέτοιους πρέπει να υπάρχει η θανατική ποινή. Και όχι απλά 11 χρόνια φυλάκισης. Συγνώμη αν είμαι σκληρή, αλλά έτσι νιώθω. Προβληματίστηκα και εξοργίστηκα. Δύο ανύπαρκτοι γονείς και μια κοινωνία, που το μόνο που ξέρει είναι να κατακρίνει και δικάζει τους αθώους και τα θύματα. Δε θα σας παροτρύνω διαβάστε το ή όχι. Χρειάζεται γερό στομάχι και γερά νεύρα. Η παιδική ηλικία της Ιφιγένειας στιγματίστηκε τόσο, που καταστράφηκε η ενήλικη ζωή της. Γλώσσα ωμή και σκληρή. Σε κάποια σημεία συνάντησα το στοιχείο της υπερβολής. Αυτή η γυναίκα έζησε το χειρότερο εφιάλτη της ζωής της στα χέρια του πατέρα της και μεγαλώνοντας, την κατέτρεχαν η μία καταστροφή μετά την άλλη. Πόσα μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος. Αν τα έζησε όλα αυτά, ειλικρινά δεν έχω λόγια. Δηλώνω συγκλονισμένη και δε θα πω τίποτε άλλο.