<<Η
ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ>>
Ένα βιβλίο ύμνος για
τους μοναχικούς ανθρώπους.
411 σελίδες πλημμυρισμένες από μοναξιά.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πόσοι άνθρωποι μόνοι υπάρχουν γύρω μας αποκομμένοι από όλους και από όλα;
Που το μόνο που επιθυμούν είναι να αγαπηθούν,να υπάρχουν στις καρδιές κάποιων άλλων ανθρώπων, να είναι αποδεκτοί;
Πόνος και θλίψη τα κυρίαρχα συναισθήματα σε αυτό το βιβλίο.
Ένα ανατριχιαστικό θρίλερ που αγγίζει τους πιο σκοτεινούς μας φόβους, δείχνοντας μας πόσο ευάλωτοι είμαστε εμείς οι άνθρωποι όταν είμαστε μόνοι και ξεχασμένοι.
Όταν ο θάνατος φαντάζει η καλύτερη επιλογή μας.
Η λύτρωση και η σωτηρία μας από την ίδια μας την ύπαρξη.
Ένα βιβλίο που με σόκαρε και μου προκάλεσε πολύ έντονα συναισθήματα κάνοντας με να βιώσω απόλυτα την απόγνωση των μοναχικών ανθρώπων.
Στο βιβλίο όπως μας προδιαθέτει και ο τίτλος φυσικά ερχόμαστε αντιμέτωποι αρκετές φορές με λεπτομέρειες που αφορούν την αποσύνθεση του ανθρώπινου σώματος.
Σίγουρα αυτό φυσικά δεν γίνεται χωρίς να υπάρχει λόγος.
Η συγγραφέας με μία ιδιαίτερη πλοκή κρατάει τον αναγνώστη δέσμιο αφήνοντας τον να ανακαλύψει σταδιακά τι μπορεί συμβαίνει.
Ένα μυθιστόρημα για γερά στομάχια όπου η συγγραφέας προσπαθεί να περάσει στον αναγνώστη την φρίκη του θανάτου.
Του θανάτου από επιλογή.
Ή μήπως όχι;
Η δομή του βιβλίου χωρίζεται εναλλάξ στην αφήγηση της Άναμπελ και του Κόλιν.
Των δύο ηρώων της ιστορίας μας.
Η αφήγηση τους διακόπτεται από την αναγγελία θανάτου κάποιων μοναχικών ανθρώπων από το απόκομμα μιας εφημερίδας.
Την αναγγελία αυτή ακολουθεί η εξιστόρηση των ανθρώπων που παραιτήθηκαν από τη ζωή και για ποιο λόγο το έκαναν.
Για ποιο λόγο θέλησαν εκούσια να οδηγηθούν στο θάνατο.
Τα ανθρώπινα λείψανα δεν είναι ένα ευχάριστο βιβλίο.
Είναι ένα βιβλίο για τη μοναξιά.
Για την αδυναμία των ανθρώπινων πλασμάτων.
Για την παραίτησή τους από την ζωή.
Ταυτόχρονα όμως είναι και συγκλονιστικό βιβλίο το οποίο έρχεται να μας ταρακουνήσει.
Να αφυπνίσει τη συνείδησή μας και να μας υπενθυμίσει την ανθρωπιά που έχουμε χάσει όλοι μας.
Να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις.
Αρκεί να έχουμε ανοιχτή την πόρτα σε αυτές.
Να απλώσουμε το χέρι μας σε αυτούς που μας χαρίζουν το δικό τους όταν το έχουμε πραγματικά ανάγκη.
411 σελίδες πλημμυρισμένες από μοναξιά.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πόσοι άνθρωποι μόνοι υπάρχουν γύρω μας αποκομμένοι από όλους και από όλα;
Που το μόνο που επιθυμούν είναι να αγαπηθούν,να υπάρχουν στις καρδιές κάποιων άλλων ανθρώπων, να είναι αποδεκτοί;
Πόνος και θλίψη τα κυρίαρχα συναισθήματα σε αυτό το βιβλίο.
Ένα ανατριχιαστικό θρίλερ που αγγίζει τους πιο σκοτεινούς μας φόβους, δείχνοντας μας πόσο ευάλωτοι είμαστε εμείς οι άνθρωποι όταν είμαστε μόνοι και ξεχασμένοι.
Όταν ο θάνατος φαντάζει η καλύτερη επιλογή μας.
Η λύτρωση και η σωτηρία μας από την ίδια μας την ύπαρξη.
Ένα βιβλίο που με σόκαρε και μου προκάλεσε πολύ έντονα συναισθήματα κάνοντας με να βιώσω απόλυτα την απόγνωση των μοναχικών ανθρώπων.
Στο βιβλίο όπως μας προδιαθέτει και ο τίτλος φυσικά ερχόμαστε αντιμέτωποι αρκετές φορές με λεπτομέρειες που αφορούν την αποσύνθεση του ανθρώπινου σώματος.
Σίγουρα αυτό φυσικά δεν γίνεται χωρίς να υπάρχει λόγος.
Η συγγραφέας με μία ιδιαίτερη πλοκή κρατάει τον αναγνώστη δέσμιο αφήνοντας τον να ανακαλύψει σταδιακά τι μπορεί συμβαίνει.
Ένα μυθιστόρημα για γερά στομάχια όπου η συγγραφέας προσπαθεί να περάσει στον αναγνώστη την φρίκη του θανάτου.
Του θανάτου από επιλογή.
Ή μήπως όχι;
Η δομή του βιβλίου χωρίζεται εναλλάξ στην αφήγηση της Άναμπελ και του Κόλιν.
Των δύο ηρώων της ιστορίας μας.
Η αφήγηση τους διακόπτεται από την αναγγελία θανάτου κάποιων μοναχικών ανθρώπων από το απόκομμα μιας εφημερίδας.
Την αναγγελία αυτή ακολουθεί η εξιστόρηση των ανθρώπων που παραιτήθηκαν από τη ζωή και για ποιο λόγο το έκαναν.
Για ποιο λόγο θέλησαν εκούσια να οδηγηθούν στο θάνατο.
Τα ανθρώπινα λείψανα δεν είναι ένα ευχάριστο βιβλίο.
Είναι ένα βιβλίο για τη μοναξιά.
Για την αδυναμία των ανθρώπινων πλασμάτων.
Για την παραίτησή τους από την ζωή.
Ταυτόχρονα όμως είναι και συγκλονιστικό βιβλίο το οποίο έρχεται να μας ταρακουνήσει.
Να αφυπνίσει τη συνείδησή μας και να μας υπενθυμίσει την ανθρωπιά που έχουμε χάσει όλοι μας.
Να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις.
Αρκεί να έχουμε ανοιχτή την πόρτα σε αυτές.
Να απλώσουμε το χέρι μας σε αυτούς που μας χαρίζουν το δικό τους όταν το έχουμε πραγματικά ανάγκη.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου