<<Η
ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ>>
Διαβάζοντας το
βιβλίο στην κυριολεξία είχα μείνει με το στόμα ανοικτό ενώ παράλληλα
σκεφτόμουν...μα είναι δυνατόν? Υπάρχουν τέτοια ανθρωπόμορφα τέρατα που θέλουν
να λένε ότι έχουν την ιδιότητα του πατέρα? Από πολύ μικρή ηλικία η Ιφιγένεια
ζει ένα μαρτύριο αφού την παρενοχλεί σεξουαλικά ο παΤΕΡΑΣ της κάνοντας το
μάλιστα να φανεί σαν ένα παιχνίδι...σαν να είναι κάτι φυσιολογικό!!!
Φυσικό επακόλουθο ο βιασμός και η κακοποίηση, σωματική και ψυχική! Η ζωή της μετά από αυτό ένας καθημερινός αγώνας επιβίωσης. Πέρασε από πολλά στάδια, έπιασε πάτο και παρολαυτα βγήκε νικήτρια....
Ο τρόπος γραφής είναι ωμός και ρεαλιστικός έτσι όπως πρέπει θεωρώ όταν μιλάμε παιδική κακοποίηση. Και βέβαια διαβάζοντας το πρέπει να αναλογιστούμε ότι η ιστορία της Ιφιγένειας δεν είναι η πρώτη αλλά δυστυχώς ούτε και η τελευταία...
«Μα τι τόσο σημαντικό έχει η ζωή σου για να γίνει βιβλίο;» ρώτησα αυθόρμητα την Ιφιγένεια σ’ εκείνη την πρώτη γνωριμία μας, τον χειμώνα του 1997. Όλα όσα μου είπε ήταν ανατριχιαστικά, φρικτά… Όσα άκουσα έκρυβαν τόση ασχήμια, που αναρωτιόμουν αν μπορούσα να τα διαχειριστώ. Κάθε λέξη πιο βαριά από την άλλη. Όλες μαζί ισοπεδωτικές.
Χίλιες και μία ζωές στριμωγμένες σε τέσσερις δεκαετίες, που με έκαναν να καταλάβω πως απέναντί μου έχω έναν άνθρωπο με διαβολεμένη ψυχραιμία και προκλητικό θάρρος∙ συγχρόνως, μια απελπιστικά μελαγχολική και θλιμμένη γυναίκα με παγωμένη ψυχή, που τολμά να σε κοιτάξει κατάματα και να σου μιλήσει για εκείνη τη σχέση ντροπής με τον πατέρα της και για όλα όσα στιγμάτισαν την ύπαρξή της.
Δεν είναι ένα βιβλίο για να περάσεις ευχάριστα την ώρα σου, είναι σκληρό και θεωρώ πως πρέπει να διαβαστεί από όλους μας...
4/5☆☆☆☆
Φυσικό επακόλουθο ο βιασμός και η κακοποίηση, σωματική και ψυχική! Η ζωή της μετά από αυτό ένας καθημερινός αγώνας επιβίωσης. Πέρασε από πολλά στάδια, έπιασε πάτο και παρολαυτα βγήκε νικήτρια....
Ο τρόπος γραφής είναι ωμός και ρεαλιστικός έτσι όπως πρέπει θεωρώ όταν μιλάμε παιδική κακοποίηση. Και βέβαια διαβάζοντας το πρέπει να αναλογιστούμε ότι η ιστορία της Ιφιγένειας δεν είναι η πρώτη αλλά δυστυχώς ούτε και η τελευταία...
«Μα τι τόσο σημαντικό έχει η ζωή σου για να γίνει βιβλίο;» ρώτησα αυθόρμητα την Ιφιγένεια σ’ εκείνη την πρώτη γνωριμία μας, τον χειμώνα του 1997. Όλα όσα μου είπε ήταν ανατριχιαστικά, φρικτά… Όσα άκουσα έκρυβαν τόση ασχήμια, που αναρωτιόμουν αν μπορούσα να τα διαχειριστώ. Κάθε λέξη πιο βαριά από την άλλη. Όλες μαζί ισοπεδωτικές.
Χίλιες και μία ζωές στριμωγμένες σε τέσσερις δεκαετίες, που με έκαναν να καταλάβω πως απέναντί μου έχω έναν άνθρωπο με διαβολεμένη ψυχραιμία και προκλητικό θάρρος∙ συγχρόνως, μια απελπιστικά μελαγχολική και θλιμμένη γυναίκα με παγωμένη ψυχή, που τολμά να σε κοιτάξει κατάματα και να σου μιλήσει για εκείνη τη σχέση ντροπής με τον πατέρα της και για όλα όσα στιγμάτισαν την ύπαρξή της.
Δεν είναι ένα βιβλίο για να περάσεις ευχάριστα την ώρα σου, είναι σκληρό και θεωρώ πως πρέπει να διαβαστεί από όλους μας...
4/5☆☆☆☆
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου