ΑΜΑΖΟΝΕΣ

Πέρασαν αρκετά χρόνια για να πιάσω αυτό το βιβλίο από την στοίβα με τα αδιάβαστα...Κάτι στον τίτλο, κάτι στο εξώφυλλο με έκανε να πιστεύω πως θα ήταν ένα ανάγνωσμα ελαφρύ και αδιάφορο, ίσως και περισσότερο φαντασιόπληκτο από όσο θα μπορούσα να αντέξω.
Όμως γρήγορα οι φόβοι μου διασκεδάστηκαν και σύντομα διαπίστωσα πως το διάβαζα με ξεχωριστό ενδιαφέρον.

Βασικός χαρακτήρας του μυθιστορήματος είναι μία νεαρή φιλόλογος - ερευνήτρια της Οξφόρδης, η Νταϊάνα Μόργκαν, που έχει μία ιδιαίτερη εμμονή με τον μύθο των Αμαζόνων, κάτι που συναντά την μήνιν μεγαλύτερων καθηγητών του ιδρύματος. Όταν ένας παράξενος απεσταλμένος την προσκαλεί με αμοιβή προκειμένου να μελετήσει κάποια νέα ευρύματα, τίποτα δεν την προϊδεάζει πως θα βρεθεί στη μέση μεταξύ ενός ιδρύματος που προσπαθεί να επιστρέφει κλεμμένες αρχαιότητες και ενός εγκληματία που ψάχνει να βρει τους θύτες της δολοφονίας του γιου του. Από την άλλη έχουμε στην αρχαιότητα την Μύρινα και την Λίλη, δύο αδελφές, των οποίων παρακολουθούμε την άτακτη φυγή τους από το χωριό τους και τις περιπέτειες τους μέσα σε μία γυναικεία αδελφότητα ιερέων, που θα τις αναγκάσει να ταξιδέψουν σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο.

Παρόν και παρελθόν μπλέκονται αριστοτεχνικά από τη συγγραφέα, η οποία καταφέρνει να δημιουργήσει μία καθηλωτική ατμόσφαιρα και να συνεπάρει τον αναγνώστη της. Στην αρχή κάθε κεφαλαίου υπάρχουν αποσπάσματα από την αρχαία ελληνική αλλά και την ρωμαϊκή γραμματεία, ενώ πολλές ιστορικές αναφορές των Μυκηναϊκών χρόνων και την περιόδου του Τρωικού πολέμου, αποδίδονται με μία διαφορετική ανάγνωση, που αν μη τι άλλο ξενίζει τον αναγνώστη που έχει διαβάσει και ξέρει την Ιλιάδα και τον ρόλο των ηρώων της. Είναι ένα σημείο στο οποίο είμαι βέβαιος πως θα στηριχθούν κάποιοι που θα το διαβάσουν για να εκφράσουν τη δυσαρέσκεια τους ή να θεωρήσουν πως δεν συμφωνεί με τις γνωστές αναφορές. Όμως η ίδια η συγγραφέας στις ευχαριστίες της, τους προλαβαίνει, λέγοντας πως ούτως ή άλλως μιλάμε για έναν μύθο, οπότε γιατί να μην μπορούσαν να γίνουν και διαφορετικά κάποια πράγματα. 

Ξεπερνώντας κανείς αυτό το σημείο και αφήνοντας τον εαυτό του ελεύθερο να χαθεί στην μυθοπλασία του βιβλίου, αν μη τι άλλο θα μπορούσε να αναγνωρίσει μία πολύ καλή πλοκή και μία ενδιαφέρουσα δομή στην υπόθεση. Από τα πρόσωπα που εμφανίζονται, άλλα έχουν σημαντικό ρόλο στην υπόθεση και άλλα δρουν επικουρικά όπου απαιτείται. Το ευτύχημα είναι πως είναι όλα τους εύκολα αναγνωρίσιμα και ο αναγνώστης δεν μπερδεύεται με την αναφορά τους. Πολύ σημαντικές είναι και οι πληροφορίες που δίνονται για ιστορικά γεγονότα του 20ου αιώνα που προσωπικά δεν γνώριζα και με έκαναν να αναζητήσω περισσότερα στοιχεία σχετικά. 

Συμπερασματικά θα έλεγα πως αυτό το μυθιστόρημα με εξέπληξε ευχάριστα. Παρόλες τις διαφοροποιήσεις στην ελληνική μυθολογία και της παρουσίασης των τότε Ελλήνων, ως ενός πολεμοχαρούς και βίαιου λαού (στην ουσία των Αχαιών), θα έλεγα πως στο σύνολο του μου άφησε θετική εντύπωση. Βλέπετε, οι Έλληνες εκείνων των χρόνων, στρατιωτικά ήταν πανίσχυροι...Και ως γνωστόν η ανθρωπότητα πορεύεται με το δίκιο του ισχυρότερου. Έτσι εύκολα θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει, πως οι άλλοι λαοί, ή τα άλλα ελληνικά ακόμα φύλα, θεωρούσαν τους Αχαιούς τότε, όπως εμείς θεωρούμε σήμερα τους Αμερικάνους ή τους Ρώσους και τις στρατιωτικές μηχανές τους... Πιστεύω πως όσοι αρέσκονται σε ιστορίες που μοιάζουν με αυτές του Dan Brown ή σε περιπέτειες του Ιντιάνα Τζόουνς, θα το απολαύσουν ξεκούραστα.