Οι περισσότεροι βιβλιόφιλοι προτιμούν κάποιες συγκεκριμένες κατηγορίες λογοτεχνίας. Άλλοι προτιμούν κοινωνικά μυθιστορήματα, άλλοι αστυνομικά, άλλοι ιστορικά κ.ο.κ., ή και συνδυασμούς των παραπάνω. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως όλα τα έργα που εκπροσωπούν αυτές τις κατηγορίες, είναι το ίδιο αρεστά στους αναγνώστες. Κάποια είναι ανεκτά, κάποια πιο δυνατά και καλογραμμένα, ενώ υπάρχουν και κάποια λίγα που πραγματικά φτάνουν στην κορυφή, συνδυάζοντας με τον βέλτιστο τρόπο, όλα εκείνα τα στοιχεία που θα τα κάνουν επιτυχημένα στην κατηγορία τους. Ένα τέτοιο λοιπόν μυθιστόρημα είναι "Η Χημεία του θανάτου" του εξαίρετου Βρετανού δημοσιογράφου και συγγραφέα Simon Beckett.
Από τα πρώτα κιόλας κεφάλαια κατάλαβα πως είχα στα χέρια μου ένα πραγματικά δυνατό μυθιστόρημα. Ένα αριστουργηματικό αστυνομικό θρίλερ με ψυχολογικές προεκτάσεις. Και αυτό γιατί η γραφή του είναι τόσο απλή, συγκεκριμένη και σαφής, χωρίς φλυαρίες και φληναφήματα για εντυπωσιασμό, που σου δημιουργεί ένα σταθερό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείσαι διαβάζοντας. Η δράση, η εξέλιξη της υπόθεσης και τα νέα ευρήματα, προβάλλονται αρχικά με πολύ επιτυχημένες προοικονομίες και μετά από 2-3 κεφάλαια "σκάνε" εμπρός στα μάτια του αναγνώστη, ο οποίος στο μεταξύ έχει καθησυχάσει και πιστεύει πως έχει περάσει η δύσκολη στιγμή.
Κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος είναι ο Ντέιβιντ Χάντερ ένας ειδικός ανθρωπολόγος - ιατροδικαστής, ο οποίος μετά την απώλεια συζύγου και κόρης σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, αποφασίζει να εγκαταλείψει το Λονδίνο και να δεχτεί μία θέση γενικού ιατρού σε ένα μικρό χωριό, το Μάναμ στην επαρχία του Νόρφοκ. Τρία χρόνια μετά την άφιξη του και ενώ έχει αρχίσει να αντικαθιστά τον προηγούμενο ηλικιωμένο και παράλυτο γιατρό του χωριού, μία περίεργη δολοφονία μίας συγχωριανής, θα εξαναγκάσει τον ήρωα μας να θυμηθεί την παλιά του δουλειά που τόσο πολύ ήθελε να αφήσει κρυμμένη στο παρελθόν...
Η πλοκή του μυθιστορήματος είναι μία από τις καλύτερες που έχω συναντήσει σε παρόμοια έργα. Χωρίς ο αναγνώστης να χάνεται μέσα σε ονόματα και τοποθεσίες, οδηγεί τη σκέψη του προς μία λογική κατεύθυνση, για να διαπιστώσει πως δεν είναι τελικά η μοναδική δυνατή εξέλιξη. Η ροή του είναι απίστευτα γρήγορη. Δύσκολα σταματά κανείς την ανάγνωση, αφού το τέλος του ενός κεφαλαίου σε θέτει σε μία κατάσταση αδημονίας για να διαβάσεις και το επόμενο. Πραγματικά είναι η πρώτη φορά που ολοκληρώνω μυθιστόρημα σχεδόν 400 σελίδων μέσα σε μία μέρα. Οι χαρακτήρες είναι σαφείς, καλά "στημένοι" στο κείμενο και ολοκληρωμένοι. Οι διάλογοι είναι πολύ πετυχημένοι, βγάζουν άλλοτε ένα κυνισμό, άλλοτε χιούμορ και άλλοτε μία στωικότητα. Αλλά αυτό που κάνει τη διαφορά σε αυτό το μυθιστόρημα είναι η εξαιρετικές περιγραφές των σταδίων σήψης του ανθρώπινου σώματος. Εκεί ένιωσα πως έβλεπα τις αγαπημένες μου σειρές Bones και CSI.
Το τέλος του είναι επίσης ένα από τα πιο ανατρεπτικά και απρόβλεπτα που έχω ποτέ συναντήσει. Διάβαζα και ξαναδιάβαζα το κείμενο για να συνειδητοποιήσω την αλήθεια του, αλλά και να βάλω το μυαλό μου να ανατρέξει στα ψήγματα στοιχείων που είχαν αφεθεί στα προηγούμενα κεφάλαια. Δεν ξέρω αν είμαι υπερβολικός, σε όλα αυτά που μου έβγαλε "Η Χημεία του θανάτου". Όμως ο συνδυασμός όλων εκείνων των στοιχείων που μου αρέσει να βλέπω σε ένα κείμενο, με καθήλωσε και με συγκλόνισε. Για όλη αυτήν την αγωνία και την έξαψη που μου δημιούργησε, το προτείνω ανεπιφύλακτα σε κάθε έναν από εσάς που σας αρέσει αυτό το είδος της λογοτεχνίας. Είμαι σίγουρος πως θα το απολαύσετε όπως το απόλαυσα και ο ίδιος.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου