Ο ΚΛΕΦΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΤΕ

Ο κλέφτης του πάντοτε έιναι ουσιαστικά η πρώτη επαφή μου με τον Barker. H αλήθεια είναι ότι είναι η πρώτη μου επαφή για δεύτερη φορά.
Το βιβλίο αυτό το διάβασα περίπου πέντε χρόνια πριν, και ο λόγος που το διάλεξα δεν ήταν παρά μόνο “η μόδα”..... ωωω ναι στο παρελθόν έκανα και τέτοιες επιλογές. Το αποτέλεσμα ήταν να κάνω μια πολύ επιφανειακή ανάγνωση και να το κατατάξω με δόξα και τιμή στην λίστα τον διαβασμένων, μπορούσα πλέον να αποτελώ μέρος αυτών που ήξεραν τον μεγάλο clive Barker (τρομάρα να μου ΄ρθει). Έτσι λοιπόν αρκετά χρόνια μετά και έχοντας πλέον περάσει αρκετά τα σαράντα, είπα με άλλο μυαλό, να του δώσω ένα καλό ξεσκόνισμα,που κατέληξε σε επανανάγνωση, στην κυριολεξία, αυτού του βιβλίου, που από πολλούς χαρακτηρίστηκε ώς “εφηβική λογοτεχνία” (δεν εστερνίζομαι ποτέ, τέτοιου είδους στεγανά).

Το βιβλίο θα μπορούσα να το είχα διαβάσει μέσα σε μία μέρα, του έδωσα χρόνο όμως, και θα το πρότεινα σε όποιον αποφασίσει να αφεθεί σε αυτό το ταξίδι...Σε γενικές γραμμές είναι ένα βιβλίο που θα σας αποζημιώσει από όποια πλευρά και να το δείτε, σε μια πρώτη ανάγνωση, σαν ένα παραμύθι με φανταστικά στοιχειά και σε μια πιο ενδελεχή δεύτερη...σαν πολλά περισσότερα.

Ενα βιβλίο πολύ απλοϊκά γραμμένο, με πολλές εικόνες οικίες που μπορεί να σε παρασύρουν ηθελημένα , και να σε αποπροσανατολίσουν από την γενικότερη ιδέα, έντονους και γραφικούς χαρακτήρες εκκεντρικούς, μυστήριους, μεταλλάξιμους.. Θα έλεγα είναι σαν ένα πίνακα σε λευκό καμβά , στο εξωτερικό υπάρχει ένα μαύρο πλαίσιο και στο κέντρο μια τεράστια κόκκινη κουκκίδα, αν μας ζητηθεί να τον περιγράψουμε θα πούμε “ ο πίνακας δείχνει μια κόκκινη κουκκίδα”.Αν καθίσουμε αρκετή ώρα όμως, το μάτι συνηθίζει την κουκκίδα και αρχίζει να παρατηρεί ότι το πλαίσιο εξωτερικά αποτελείται απο μικρές φράσεις, που αν τις συνδέσεις, θα δείς την κόκκινη κουκκίδα να αλλάζει και να γίνεται μια τρύπα σε λευκό καμβά.

Χάρη στην γλαφυρή περιγραφή , τις έντονες εικόνες, τις εφάνταστες παρομοιώσεις και (το λέω με μεγάλη χαρά) την υπέροχη μετάφραση λουστραρισμένη με την προσεγμένη επιμέλεια, ο αναγνώστης, μετενσαρκώνεται σε ακροβάτη τσίρκου. Πάνω σε τεντωμένο σκοινί, αν είναι δεκτικός, και δίχως δίχτυ ισορροπεί με το μακρύ κοντάρι της λογικής μεταξύ του παραμυθιού και του φανταστικού με ήπια στοιχεία τρόμου . Μέχρι το τέλος της διαδρομής γέρνει επικίνδυνα μια δεξιά και μιά αριστερά, και όταν φτάνει στο τέλος η ζυγαριά στο απόλυτο μηδέν. Τέτοια ισορροπία που επιβάλει η συναισθηματική λογική.. Η αλήθεια είναι ότι αναρωτήθηκα σε εκείνο το σημείο “μετά τι.....;” Μετά μάλλον η ιστορία επαναλαμβάνεται, για αυτό και δεν υπήρξε και συνέχεια, καθώς το “happily ever after” δεν θεωρώ ότι συνάδει με την λογοτεχνία φανταστικού.

Όταν πρωτοδιάβασα... οκ δευτεροδιάβασα την περίληψη μια φωνή στο μυαλό μου είπε, “come on...κλασσική πειραγμένη επανεκτέλεση του Χώλκμπερυ Φιν...πφφ”, είχα βάλει στόχο όμως να το ξεσκονίσω, καθώς δεν διαβάζω πια απο μόδα αλλα πο ένστικτο.

Προσωπικά λοιπόν, η ιστορία του Χάρβευ είναι όπως δηλώνεται και στο εξώφυλλο ένα “μαγικό παραμύθι για όλες τις ηλικίες” η διαφορά στην ηλικία του αναγνώστη συνεπάγεται και την πολυεπίπεδη μετάφραση των συμβόλων.

Χαρβεϋ

θα μπορούσε να είναι ο καθένας από εμάς, χωμένος στην ρουτίνα του, παρασυρμένος από την βαρβαρότητα της καθημερινότητας, που επιτάσσει τις απαγορεύσεις ακόμα και τον πιο απλών απολαύσεων. Σε αυτόν τον άνθρωπο, που κατακλύζεται από αξομολόγητες τάσεις φυγής, δίνεται μια μοναδική ευκαιρία να αποδράσει, σε μια όαση, χωρίς θεωρητικά καμία επιβάρυνση, ξέρετε “Συγχαρητήρια κερδίσατε ένα ταξίδι για 4 άτομα σε πεντάστερο για μια εβδομάδα” πατήστε το 1...!!!

Παραδεχτείτε το... πολλές φορές μπήκατε στον πειρασμό να το πατήσετε.Έτσι και Ο Χάρβευ είχε την δική του ευκαιρία να αποδράσει και το έκανε και το απόλαυσε, έως ότου διαπιστώνει το “no pain no gain”. Θα είναι αρκετά δυνατός να αντισταθεί σε αυτόν όλο τον ύπουλα στημένο φανταστικό κόσμο, μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε για την ελευθερία μας; Αλήθεια, τι πραγματικά είναι για τον καθένα μας “ελευθερία”.

Χάσκας

Εδώ μου ήρθαν δύο εκδοχές. Πρώτη και επικρατέστερη, να είναι η φωνή της καταπιεσμένης μας πλευράς, είναι πάντα γελαστός, ξέρει πάντα τι θέλουμε και δεν μπορούμε να το έχουμε , μπορεί να είναι και η δεύτερη φύση μας που βγαίνει στην επιφάνειά και στέκεται απέναντί μας όταν τα πράγματα φτάσουν στο τέλμα.

Η δεύτερη, και μάλλον θα πρέπει να κόψω τον Ταραντίνο, είναι ένα “βαποράκι ονείρων” σε πλησιάζει και σου υπόσχεται τον παράδεισο και μάλιστα κερασμένη η είσοδος, σου τονίζει ότι δεν θέλει κόπο αλλά τρόπο και υποκύπτεις. Δεν θα σου πέι ποτέ τις συνέπειες, δεν θα σου πει για τον κίνδυνο της εξάρτησης. Φυσικά δεν θα σου πει ότι τα όνειρα ούτε χαρίζονται ούτε εμπορεύονται, μπορείς να τα βαφτίσεις έτσι άλλα θα είναι κάτι άλλο συγκαλυμμένο, τα όνειρα είναι προσωπικά δεν κοστίζουν, αλλά απαιτούν κόπο, χρόνο και πίστη για να τα κάνεις πραγματικότητα.

Το σπίτι

Θεωρώ ότι είναι το σύμβολο των υλιστικών πεποιθήσεων, και δη αυτών που, αν και απλές, είναι πέρα από κεί που σκεπάζει το πάπλωμά μας συνεπώς δελεαστικές . Το σπίτι αντιπροσωπεύει την απληστία, σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και στο διάβα του χρόνου, που απαιτεί, αν μη τί άλλο υπομονή. Χαρακτηριστικό η επανάληψη όλων των εποχών, στην αυλή του σπιτιού, από το πρωί, με κορύφωση το βράδυ στο εσωτερικό , το Χριστουγεννιάτικο δέντρο με τα δώρα, κάθε μέρα.

Κύριος Χούντ

Άρρηκτα συνδεδεμένος με τον Χάσκα , πάνε για πάντα μαζί, ο δεύτερος φερέφωνο του πρώτου, άρα είτε θα είναι ο άλλος μας εαυτός ή στην δεύτερη περίπτωση έμπορος ονείρων που στην βιτρίνα του καταστήματος έχει βάλει την αφρόκρεμα, στην αποθήκη πίσω από το γκισέ (γιατί τα εμπορεύεται) έχει όλο το υπόλοιπο εμπόρευμα συμπεριλαμβανομένων και των εφιαλτών.

Εν ολίγοις (οκ οξύμωρο μετά από τέτοιο κατεβατό) ένα υπέροχο παραμύθι, βυθισμένο στον πάτο μιας κάποιας θάλασσας, όσο πιο βαθιά βουτήξεις τόσο πιο πολλά θα δεις , με την προϋπόθεση ότι βουτάς με μάτια ανοιχτά.