Γράφει ο Γιάννης Θεοχάρης
Ο
Χόριτζ,ο οποίος βρίσκεται σε σύγχυση, αισθάνεται την παρουσία ενός
άλλου άντρα δίπλα του.Όπου και να πηγαίνει,τον βλέπει μπροστά του.
Η Κάθι και ο Πίτερ,ένα νεαρό ζευγάρι,θα αντικρίσουν στη θαλπωρή του σπιτιού τους έναν άντρα να τους παρακολουθεί από τον κήπο.
Ο Χόριτζ, ψάχνει να βρει ποιος είναι αυτός,και όλα δείχνουν πως βρίσκεται στα ίχνη του Ρόϊ Κρέϊγκ, ενός ψυχοπαθή δολοφόνου.
Οι μέρες περνούν,ο Χόριτζ στο σπίτι του αισθάνεται την παρουσία του αγνώστου.Αυτή η αίσθηση, ότι μπορεί ο φονιάς να κρύβεται στο σπίτι του, τον τρελαίνει.Αρχίζει να αμφιβάλλει για την πνευματική του υγεία.
Ένα σημείωμα του δολοφόνου θα τον ανησυχήσει... και μετά το σημείωμα εκείνο,θα τον δει μπροστά του, ντυμένο στα μαύρα και με ένα φακό στο χέρι... έτσι ακριβώς όπως τον είχε δει και τότε...
Είναι ένα από εκείνα τα βιβλία που με κάνουνε να αναρωτιέμαι "τώρα γιατί το διάβασα αυτό; Και γιατί είχα το κουράγιο να φτάσω ως το τέλος;"
Η ιστορία διαδραματίζεται στο Λονδίνο, το οποίο μαστίζεται από ναρκωτικά,πορνεία καθώς και κάποιες άλλες παραβατικές συμπεριφορές των κατοίκων του.
Η αρχή ήταν άκρως βαρετή.Υπάρχει ένα σημείωμα του συγγραφέα (είκοσι εφτά σελίδων!),που παρουσιάζουν πως δημιουργήθηκε το παρόν έργο και πως απέκτησε τους εφιάλτες που τον βασανίζουν.Και όχι μόνον αυτά, αλλά φανερώνει και κάποια... οικογενειακά μυστικά που δεν με αφορούν στο ελάχιστο.
Το μυθιστόρημα ένιωσα πως δεν προχωρούσε, και όταν προέκυπτε κάποια εξέλιξη, αυτή ερχόταν μετά από αρκετό διάβασμα.Το οποίο διάβασμα ήταν,κατ' εμέ πάντα, βαρετό γιατί εκτός από πολλές φλυαρίες και περιττές αναφορές,δεν είχε να μου δώσει κάτι το ιδιαίτερο.
Υπήρχε κάποια σχετική δράση,δεν αντιλέγω, γίνανε κάποιες αποκαλύψεις μα τίποτα από αυτά δεν με συνεπήρε.
Αγόρασα αυτό το βιβλίο πριν από δύο χρόνια,και (για να το πω απλά),μάσησα με το "παραμύθι" που γραφόταν στο οπισθόφυλλο."Ποιο παραμύθι" θα μου πείτε; "Η αφήγηση επίμονα κάνει τον αναγνώστη να νιώθει δύσκολα• βυθίζεται στην αφήγηση του δολοφόνου και συνεπαίρνεται..."
Πίστευα πως θα διάβαζα κάτι το εξαιρετικό, αλλά έπεσα έξω.
Τώρα,δεν θα το αγόραζα αν το έβρισκα μπροστά μου.
Επίσης,με εκνεύρισε το γεγονός ότι ο συγγραφέας παρουσίασε κάποιους χαρακτήρες να έχουν ακραίες θέσεις σε διάφορα κοινωνικά ζητήματα,που δε θέλω να τα αναλύσω τώρα.Το βιβλίο γράφτηκε αρχικά το 1989, αλλά πιστεύω πως κάποιες καταστάσεις στην Αγγλία δεν ήταν τόσο τραβηγμένες όσο τις παρουσιάζει.Σίγουρα η Αγγλία είναι πολύ προχωρημένο κράτος για να έχουν οι κάτοικοί του τέτοιες αντιλήψεις.
Είναι ένα από αυτά τα βιβλία που πολύ σύντομα δεν θα θυμάμαι καν.
Καθώς προχωρούσε το διάβασμα, έριχνα κάποιες κλέφτες ματιές στο οπισθόφυλλο και στεκόμουν σε μια από τις "διθυραμβικές κριτικές" που υπάρχουν:"Ένα από τα βαρύτερα μυθιστορήματα τρόμου που έχουν γραφτεί ποτέ!". Καθώς διάβαζα ξανά και ξανά αυτή τη φράση, έριχνα πονηρά γελάκια.Ή όντως είναι "από τα βαρύτερα μυθιστορήματα",ή έχω γίνει τόσο αναίσθητος που δεν παρασύρομαι τόσο εύκολα,ή μπορεί να μην κατάλαβα την υπόθεση, οπότε ας αφήσουμε ένα παραθυράκι ανοιχτό σε οποιαδήποτε περίπτωση...
Στην εισαγωγή ο συγγραφέας αναφέρει πως το συγκεκριμένο έργο το απέρριψαν πολλοί εκδοτικοί οίκοι, λόγω της θεματολογίας του.Επίσης αναφέρει πως πολλοί αναγνώστες του θεωρούν αυτό το βιβλίο ως το πιο... δύσκολο και ακραίο και...και...και...
Βαρέθηκα ειλικρινά να διαβάζω τόσο καλά σχόλια για αυτό το δημιούργημα.
Και επειδή το νευρικό μου σύστημα ταλαιπωρήθηκε αρκετά,θα πω αυτό που λέει ο αγαπημένος Μιχάλης Ρακιντζής..."άί σιχτίρ, γιατί όλα τα στραβά σε μένα..."
Πάνω που πέσανε στα χέρια μου εξαιρετικά βιβλία το τελευταίο διάστημα, τώρα βρέθηκε αυτό και με προσγείωσε ανώμαλα.
Μιχάλη,πες το εσύ αγόρι μου καλύτερα...
https://youtu.be/
(Κυκλοφορία στα ελληνικά:2018
Σελίδες:352)
Η Κάθι και ο Πίτερ,ένα νεαρό ζευγάρι,θα αντικρίσουν στη θαλπωρή του σπιτιού τους έναν άντρα να τους παρακολουθεί από τον κήπο.
Ο Χόριτζ, ψάχνει να βρει ποιος είναι αυτός,και όλα δείχνουν πως βρίσκεται στα ίχνη του Ρόϊ Κρέϊγκ, ενός ψυχοπαθή δολοφόνου.
Οι μέρες περνούν,ο Χόριτζ στο σπίτι του αισθάνεται την παρουσία του αγνώστου.Αυτή η αίσθηση, ότι μπορεί ο φονιάς να κρύβεται στο σπίτι του, τον τρελαίνει.Αρχίζει να αμφιβάλλει για την πνευματική του υγεία.
Ένα σημείωμα του δολοφόνου θα τον ανησυχήσει... και μετά το σημείωμα εκείνο,θα τον δει μπροστά του, ντυμένο στα μαύρα και με ένα φακό στο χέρι... έτσι ακριβώς όπως τον είχε δει και τότε...
Είναι ένα από εκείνα τα βιβλία που με κάνουνε να αναρωτιέμαι "τώρα γιατί το διάβασα αυτό; Και γιατί είχα το κουράγιο να φτάσω ως το τέλος;"
Η ιστορία διαδραματίζεται στο Λονδίνο, το οποίο μαστίζεται από ναρκωτικά,πορνεία καθώς και κάποιες άλλες παραβατικές συμπεριφορές των κατοίκων του.
Η αρχή ήταν άκρως βαρετή.Υπάρχει ένα σημείωμα του συγγραφέα (είκοσι εφτά σελίδων!),που παρουσιάζουν πως δημιουργήθηκε το παρόν έργο και πως απέκτησε τους εφιάλτες που τον βασανίζουν.Και όχι μόνον αυτά, αλλά φανερώνει και κάποια... οικογενειακά μυστικά που δεν με αφορούν στο ελάχιστο.
Το μυθιστόρημα ένιωσα πως δεν προχωρούσε, και όταν προέκυπτε κάποια εξέλιξη, αυτή ερχόταν μετά από αρκετό διάβασμα.Το οποίο διάβασμα ήταν,κατ' εμέ πάντα, βαρετό γιατί εκτός από πολλές φλυαρίες και περιττές αναφορές,δεν είχε να μου δώσει κάτι το ιδιαίτερο.
Υπήρχε κάποια σχετική δράση,δεν αντιλέγω, γίνανε κάποιες αποκαλύψεις μα τίποτα από αυτά δεν με συνεπήρε.
Αγόρασα αυτό το βιβλίο πριν από δύο χρόνια,και (για να το πω απλά),μάσησα με το "παραμύθι" που γραφόταν στο οπισθόφυλλο."Ποιο παραμύθι" θα μου πείτε; "Η αφήγηση επίμονα κάνει τον αναγνώστη να νιώθει δύσκολα• βυθίζεται στην αφήγηση του δολοφόνου και συνεπαίρνεται..."
Πίστευα πως θα διάβαζα κάτι το εξαιρετικό, αλλά έπεσα έξω.
Τώρα,δεν θα το αγόραζα αν το έβρισκα μπροστά μου.
Επίσης,με εκνεύρισε το γεγονός ότι ο συγγραφέας παρουσίασε κάποιους χαρακτήρες να έχουν ακραίες θέσεις σε διάφορα κοινωνικά ζητήματα,που δε θέλω να τα αναλύσω τώρα.Το βιβλίο γράφτηκε αρχικά το 1989, αλλά πιστεύω πως κάποιες καταστάσεις στην Αγγλία δεν ήταν τόσο τραβηγμένες όσο τις παρουσιάζει.Σίγουρα η Αγγλία είναι πολύ προχωρημένο κράτος για να έχουν οι κάτοικοί του τέτοιες αντιλήψεις.
Είναι ένα από αυτά τα βιβλία που πολύ σύντομα δεν θα θυμάμαι καν.
Καθώς προχωρούσε το διάβασμα, έριχνα κάποιες κλέφτες ματιές στο οπισθόφυλλο και στεκόμουν σε μια από τις "διθυραμβικές κριτικές" που υπάρχουν:"Ένα από τα βαρύτερα μυθιστορήματα τρόμου που έχουν γραφτεί ποτέ!". Καθώς διάβαζα ξανά και ξανά αυτή τη φράση, έριχνα πονηρά γελάκια.Ή όντως είναι "από τα βαρύτερα μυθιστορήματα",ή έχω γίνει τόσο αναίσθητος που δεν παρασύρομαι τόσο εύκολα,ή μπορεί να μην κατάλαβα την υπόθεση, οπότε ας αφήσουμε ένα παραθυράκι ανοιχτό σε οποιαδήποτε περίπτωση...
Στην εισαγωγή ο συγγραφέας αναφέρει πως το συγκεκριμένο έργο το απέρριψαν πολλοί εκδοτικοί οίκοι, λόγω της θεματολογίας του.Επίσης αναφέρει πως πολλοί αναγνώστες του θεωρούν αυτό το βιβλίο ως το πιο... δύσκολο και ακραίο και...και...και...
Βαρέθηκα ειλικρινά να διαβάζω τόσο καλά σχόλια για αυτό το δημιούργημα.
Και επειδή το νευρικό μου σύστημα ταλαιπωρήθηκε αρκετά,θα πω αυτό που λέει ο αγαπημένος Μιχάλης Ρακιντζής..."άί σιχτίρ, γιατί όλα τα στραβά σε μένα..."
Πάνω που πέσανε στα χέρια μου εξαιρετικά βιβλία το τελευταίο διάστημα, τώρα βρέθηκε αυτό και με προσγείωσε ανώμαλα.
Μιχάλη,πες το εσύ αγόρι μου καλύτερα...
https://youtu.be/
(Κυκλοφορία στα ελληνικά:2018
Σελίδες:352)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου