ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Από την απαρχή της Λογοτεχνίας, η συγγραφή ενός συλλογικού έργου αποτελούσε μία σπάνια πρακτική. Και τις περισσότερες φορές το αποτέλεσμά της δεν δικαίωνε τους συγγραφείς και το ίδιο το έργο τους. Στη χώρα μας η εμφάνιση ενός συλλογικού έργου είναι ακόμα πιο σπάνια και το αναγνωστικό κοινό δύσκολα την αποδέχεται.
Στην περίπτωση όμως της Αποκάλυψης, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Αποτελεί σίγουρα μία λαμπρή εξαίρεση και το τελικό αποτέλεσμα, αν μη τι άλλο είναι ιδιαίτερο και μοναδικό.
Τέσσερις λαμπροί συγγραφείς, που έχουμε αγαπήσει κατά μονάς, γράφουν μαζί ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που κόβει την ανάσα. Πιάνοντας το βιβλίο, από το εξώφυλλο καταλαβαίνεις τι σε περιμένει. Το κόκκινο και το μαύρο χρώμα του, σε υποβάλλει, και αυτό που εικονίζει μπορεί να είναι κλαδιά δέντρων, αλλά μπορεί να είναι και καρδιακά αγγεία μίας καρδιάς που δίνει την τελευταία της μάχη, πριν το τέλος. Οι πρώτες σελίδες δίνουν το στίγμα της έντασης, της φρίκης και του φόβου που θα ακολουθήσει στις επόμενες σελίδες.
Η δομή του μυθιστορήματος βασίζεται στην εναλλαγή των κεφαλαίων μεταξύ των τεσσάρων βασικών προσώπων της υπόθεσης. Πάντα με την ίδια σειρά. Κάθε πρόσωπο αποτελεί το ρόλο ενός συγγραφέα. Γρήγορα καταλαβαίνεις, ποιος είναι ποιος. Αν έχεις διαβάσει έργα και των τεσσάρων συγγραφέων, είναι εύκολο να δεις το ύφος και τον τρόπο γραφής και να τους αντιστοιχίσεις. Ταιριαστοί ρόλοι, αναμενόμενοι και συνεπείς με το συγγραφικό τους έργο.
Η υπόθεση είναι ιδιαίτερα σκληρή. Οι περιγραφές, ανατριχιαστικές και λεπτομερείς, σε αναγκάζουν να επιστρέψεις και να ξαναδιαβάσεις τις γραμμές των εγκλημάτων για να συλλάβεις το μέγεθος τους. Ένας δολοφόνος στη χριστουγεννιάτικη Αθήνα, έχει εξαπολύσει τον όλεθρο. Εξαιρετικής βιαιότητας εγκλήματα έχουν κάνει την αστυνόμο Αΐντα Μητροπούλου και τον υπαστυνόμο Δώρη Μανουστάκο να χάσουν κυριολεκτικά τον ύπνο τους. Από κοντά ένας μυστηριώδης ανεξάρτητος δημοσιογράφος, ο Παύλος Βαφειάδης, προσπαθεί από τη μεριά του, να φτάσει στη λύση της υπόθεσης πρώτος. Πίσω από αυτά τα εγκλήματα κρύβεται κάτι ανομολόγητο, κάτι ξεχασμένο, αλλά όχι από όλους.
Η "Αποκάλυψη" είναι όνομα και πράγμα. Είναι ένα αστυνομικό θρίλερ που λογοτεχνικά καταφέρνει να συγκεράσει το στυλ γραφής, δύο διαφορετικών γενεών συγγραφέων. Δεν υπάρχει καμία ασυνέχεια, καμία δυσαρμονία. Ως υπόθεση, είναι στιβαρή, έχει αρχή, μέση και τέλος και δεν αφήνει τον αναγνώστη με ερωτηματικά. Η πλοκή της εξελίσσεται αργά. Στην αρχή είναι γραμμική, αλλά όταν αρχίσουν τα κομμάτια του παζλ να ενώνονται, τότε το μέγεθος της αποκαλύπτεται και κινητοποιεί περισσότερο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Το μυθιστόρημα είναι εύκολο στην ανάγνωση, ασχέτως που σε κάποια σημεία αξίζει να σταθεί κανείς περισσότερο για να συλλάβει την πραγματική διάσταση των όσων διαβάζει. Οι χαρακτήρες είναι ιδιαίτεροι και πρωτότυποι. Μπορεί κάποιοι εξ αυτών να έχουν κοινά επαγγέλματα και να φαίνονται πρόσωπα καθημερινά, αλλά οι ιδιοσυγκρασίες τους έχουν σμιλευτεί από δύσκολες ψυχικές καταστάσεις και γεγονότα.
Το μυθιστόρημα αυτό δεν πρέπει να λήψει από τη βιβλιοθήκη ενός συνεπούς αναγνώστη αστυνομικής λογοτεχνίας. Αποτελεί μία πρωτότυπη προσπάθεια, ιδιαίτερη που καταφέρνει όμως να πετύχει τον στόχο της, κρατώντας τον αναγνώστη μέχρι την τελευταία λέξη.