Ο ΒΑΛΤΟΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΨΥΧΩΝ

Η Σουηδή πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας Susanne Jansson κάνει και στα ελληνικά το ντεμπούτο της, μέσω των εκδόσεων Μεταίχμιο, με το έργο της που στο πρωτότυπο τιτλοφορείται ως "Ο απαγορευμένος τόπος" ενώ στην ελληνική έκδοση του φέρει τον τίτλο "Ο βάλτος των χαμένων ψυχών".

Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που έχει να κάνει με παλιές δοξασίες, θρύλους και σύγχρονες περιπτώσεις εξαφανίσεων που δεν μπορούν να εξιχνιαστούν. Ακροβατεί μεταξύ του να χαρακτηριστεί αστυνομικό, θρίλερ ή μυθιστόρημα του υπερβατικού και του μεταφυσικού!
Η εξιστόρηση κινείται γύρω από μία βιολόγο την Νάταλι Στρομ που επιστρέφει ινγκόγνιτο στον τόπο καταγωγής της με σκοπό να πάρει δείγματα αερίων από τον βάλτο της περιοχής, από όπου έφυγε όταν αιφνιδίως βρέθηκε ορφανή στη τρυφερή ηλικία των 12 ετών. Μία νέα γνωριμία, μία περίεργη δολοφονική επίθεση σε συνδυασμό με την ανακάλυψη ενός πτώματος θα αποτελέσουν την αφορμή να επιστρέψουν οι μνήμες και τα φαντάσματα από την νεαρή της ηλικία και η αρχή για την εξιχνίαση όλων των περίεργων συμβάντων του παρελθόντος.
Είναι αλήθεια πως οι Σκανδιναβοί συγγραφείς πολύ συχνά περιπλέκουν το πραγματικό με το φαντασιακό, όχι όμως πάντα τόσο επιτυχημένα. Αυτό το έργο θεωρώ πως ανήκει στις ανεπιτυχείς προσπάθειες. Ενώ είναι εύκολο στο διάβασμα και ρέει χωρίς πρόβλημα, του λείπει ο χαρακτήρας. Φαίνεται γραμμένο επιτηδευμένα, ώστε να προκαλέσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη, αλλά τελικά δεν το επιτυγχάνει. Η πλοκή του είναι αρκετά απλή, συνηθισμένη, ενώ και οι ίδιοι οι χαρακτήρες που εμφανίζονται δεν έχουν καθόλου βάθος. Αποτελούν απλά εργαλεία διήγησης. Δεν μπορείς να νιώσεις πως ταυτίζεσαι με κάποιον εξ αυτών, ούτε πως μπορείς να παρακολουθήσεις τον τρόπο σκέψης του ή κάποια λογική που να δικαιολογεί την παρουσία τους... Υπάρχουν σημεία του βιβλίου που δίνουν την εντύπωση πως κάτι συμβαίνει εκεί έξω, αλλά τελικά ο αναγνώστης μένει εκεί, με ένα κενό να αναρωτιέται ποιος ήταν τελικά ο λόγος που γράφτηκε εκείνη η παράγραφος.
Συνολικά το μυθιστόρημα δεν δρέπει δάφνες πρωτοτυπίας. Δεν είναι ένα έργο που αν λείψει από τη βιβλιοθήκη κάποιου, θα θεωρηθεί ζήτημα... Είναι ένα απλό, καθημερινό ανάγνωσμα που δεν θα προσφέρει κάτι ιδιαίτερο στον αναγνώστη της noir λογοτεχνίας. Δεν χάνεις τον χρόνο σου, αλλά δεν γίνεσαι και πιο σοφός με αυτό... Νομίζω πως οι εκδοτικοί οίκοι έχουν δώσει μία τέτοια υπεραξία στην Σκανδιναβική λογοτεχνία που πλην κάποιων αναγνωρισμένων περιπτώσεων, δεν θα έπρεπε να την έχει. Μην φτάσουμε στο σημείο να μεταφράζονται στα Ελληνικά, κάθε έργο που παράγεται στην Βόρεια Ευρώπη και να αφήσουμε εγχώρια διαμαντάκια στα συρτάρια των εκδοτών.