Η ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΧΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

"Η παράξενη χημεία του έρωτα" είναι ένα ρομαντικό μυθιστόρημα που συνδέει δύο εποχές που απέχουν μεταξύ τους μισό αιώνα. Το βιβλίο εκδόθηκε πρώτη φορά το 2001 και επανεκδόθηκε το 2015.

Ξεκινάει κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90, οπότε συναντούμε την Έλις Τζονς καθηγήτρια σε Βρετανικό Πανεπιστήμιο που αποφασίζει να φέρει στον κόσμο τον καρπό ενός "απαγορευμένου", για τα δεδομένα του ακαδημαϊκού κόσμου, έρωτα, στο ανακαινισμένο σπιτάκι που μία θεία της, της το κληρονόμησε στα περίχωρα του Ίπσουιτς. Ένα ημερολόγιο προορισμένο από την -εδώ και χρόνια πεθαμένη- θεία της για την ίδια, δίνει μία άλλη διάσταση για την οικογένεια της και την καταγωγή της, από όσα ήξερε μέχρι τότε, οπότε το βιβλίο μας μεταφέρει στα χρόνια του μεσοπολέμου και του Β' Παγκοσμίου και σε όσα διαδραματίστηκαν εκείνη την περίοδο και που σφράγισαν ανεξίτηλα την μοίρα των ηρώων του.
Το μυθιστόρημα ρέει πολύ εύκολα. Η μετάφραση είναι πολύ καλή και μεταφέρει σε μεγάλο βαθμό τον Βρετανικό τρόπο σκέψης και ομιλίας. Η δομή του περιορίζεται μεταξύ των δύο εποχών, αλλά η εναλλαγή δεν γίνεται με ένα συγκεκριμένο μοτίβο. Η αλλαγή των κεφαλαίων δεν σημαίνει απαραίτητα και διακοπή της αφήγησης σε εκείνο το χρονικό σημείο, κάτι που καθιστά ενδεχομένως και αχρείαστη την ίδια την αλλαγή του κεφαλαίου.
Οι χαρακτήρες που εμφανίζονται δεν παρουσιάζουν κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας και εκτός από κάποια βασικά πρόσωπα, όπως η Έλις και η Νελ, δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη εμβάθυνση στην προσωπικότητα και στην ιδιοσυγκρασία τους. Ως θέμα δεν διακρίνεται για την πρωτοτυπία του, καθώς σίγουρα οι περισσότεροι έχουμε διαβάσει παρόμοια μυθιστορήματα με την ίδια κεντρική ιδέα και με ένα ημερολόγιο να συνδέει δύο εποχές, ρίχνοντας φως σε λεπτομέρειες της ζωής προσώπων που πλέον έχουν φύγει από τη ζωή. Παρόμοια αίσθηση αφήνει στον αναγνώστη και η πλοκή του μυθιστορήματος. Δεν είναι περίτεχνη, ούτε ιντριγκάρει τον υποψιασμένο αναγνώστη. Η κατάληξη της υπόθεσης από πολύ νωρίς φαίνεται ποια θα είναι και απλά στο τέλος επιβεβαιώνεται. Δεν λείπουν οι ανατροπές, αλλά και αυτές είναι προβλέψιμες.
Συμπερασματικά θα έλεγε κανείς πως "Η παράξενη χημεία του έρωτα" είναι ένα μυθιστόρημα που θα προσφέρει απλόχερα μία ανάλαφρη και απροβλημάτιστη παρέα στον αναγνώστη και θα του αφήσει μία όμορφη και νοσταλγική επίγευση. Δεν θα τον εξιτάρει, δεν θα τον συγκλονίσει, αλλά σίγουρα δεν θα τον αφήσει και αδιάφορο. Έχει έντονα στοιχεία εποχής και αφήνει ένα βρετανικό "άρωμα" που πολλές φορές συναντάμε σε αντίστοιχα έργα.