Η ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΕΒΡΕΞΕ ΜΑΧΑΙΡΙΑ

Πιστός στην φετινή μου προσπάθεια να διαβάσω νέους συγγραφείς και όχι ιδιαίτερα γνωστούς στο ευρύ κοινό, πήρα από την βιβλιοθήκη μου το μυθιστόρημα του Βασίλη Γιαννάκη με τίτλο "Η νύχτα που έβρεξε μαχαίρια". Για άλλη μία φορά ένιωσα πως η φετινή μου επιλογή με οδηγεί σε ανακάλυψη πολύ όμορφα γραμμένων μυθιστορημάτων.

 Η υπόθεση εκτυλίσσεται στην Βόρεια Ελλάδα και κυρίως στα χωριά του Βερμίου, κοντά στην Νάουσα. Ο Σωκράτης Μάξιμος είναι αστυνομικός και δουλεύει στο Σώμα Δημοσίων Ερευνητών. Η ζωή δεν έχει εκτυλιχτεί για αυτόν όπως θα επιθυμούσε, αφού στον ερωτικό τομέα φαίνεται να μην έχει και την καλύτερη τύχη. Αλλά έχει τη δουλειά του στην οποία φαίνεται πως είναι καλός και δεν ψάχνεται γενικότερα για κάτι άλλο, μέχρι που πέφτει στα χέρια του μία υπόθεση που όμοια της ποτέ δεν φανταζόταν πως θα χειριζόταν. Η Νάσια Καλαφάτη ήταν εξαφανισμένη για ένα χρόνο μετά από ένα ατύχημα με σκι στο χιονοδρομικό κέντρο του Βερμίου. Όλοι την θεωρούσαν νεκρή, μέχρι που εντελώς απρόσμενα εντοπίστηκε σώα. Χωρίς να θυμάται όμως τίποτα από τον χρόνο απουσίας της. Έξι χρόνια μετά δέχεται τηλεφωνήματα που δεν μπορούν να εντοπιστούν. Και ο εφιάλτης ξυπνά πάλι μέσα της. Θα καταφέρει ο Σωκράτης Μάξιμος να ξεδιαλύνει την υπόθεση; Ποιος κρύβεται πίσω από αυτά τα παράδοξα φαινόμενα που του περιγράφει η Νάσια Καλαφάτη;

 

"Η νύχτα που έβρεξε μαχαίρια" ανήκει χωρίς αμφιβολία στην κατηγορία της λογοτεχνίας φαντασίας και τρόμου, χωρίς όμως να έχει κάτι το τραβηγμένο ή το εξεζητημένο. Είναι γεγονός πως δεν είναι το είδος της λογοτεχνίας που προτιμώ να διαβάζω, αλλά παραδόξως το συγκεκριμένο κυριολεκτικά το απόλαυσα. Η χρήση της γλώσσας είναι πολύ καλή, η ροή του γρήγορη, δεν πλατειάζει και δεν κουράζει κατά κανένα τρόπο τον αναγνώστη. Ίσα - ίσα που του δημιουργεί μία αίσθηση μυστηρίου και ανατριχίλας με πολύ φυσιολογικό τρόπο. Μου άρεσε πολύ αυτό καθώς είχα συνηθίσει να εκβιάζεται αυτό το αίσθημα με περιγραφές που καταντούσαν τελικά εντελώς ανεδαφικές. Εδώ υπήρχε ο χαρακτήρας του υπερφυσικού, αλλά με έναν εκλογικευμένο τρόπο που έδινε μία νότα ρεαλισμού, έστω και αν κανείς δεν θα περίμενε κάτι τέτοιο να μπορεί να συμβεί στην πραγματικότητα. Μου άρεσαν επίσης πολύ οι χαρακτήρες του μυθιστορήματος. Ήταν απλοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας, οικείοι και ρεαλιστικοί. Οι διάλογοι ήταν προσεγμένοι σε όλη την έκταση του βιβλίου και έδιναν μία ζωντάνια και αμεσότητα, βοηθώντας την εξέλιξη της υπόθεσης. Το τέλος του μυθιστορήματος ήρθε να επισφραγίσει την θετική εικόνα που ήδη είχα σχηματίσει.

 

Δεν ξέρω τα υπόλοιπα έργα του συγγραφέα. Κάποιοι λένε πως αυτό είναι το καλύτερο του. Προσωπικά έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος από αυτό που διάβασα και τελειώνοντας το για άλλη μία φορά επιβεβαίωσα μέσα που πως η χώρα μας διαθέτει ένα πολύ δυνατό συγγραφικό δυναμικό σε κάθε κατηγορία μυθιστορήματος.

 

Προσωπική βαθμολογία:

Γλώσσα 9
Ροή 9
Χαρακτήρες 8
Πρωτοτυπία 8
Πλοκή 8
Μ.Ο. 8,4