Αφηγήσεις απελπισμένων ανθρώπων που συγκινούν και μαγεύουν.
Είμαι από εκείνους τους αναγνώστες που στις περισσότερες των περιπτώσεων όταν ανοίγω ένα βιβλίο ψάχνω πρώτα την ψυχή του συγγραφέα.
Την εισαγωγή του που θα με καλωσορίσει,θα με πάρει από το χέρι και καθισμένοι αναπαυτικά σε έναν καναπέ θα μου μιλήσει.
Θα μου ανοίξει την καρδιά του και από μέσα θα ξεχυθούν οι πιο απόκρυφες σκέψεις του.
Οι μεγαλύτεροι φόβοι του, οι αδυναμίες του αλλά και θα μου επιτρέψει να δω τις πληγές του.
Θα με αφήσει να κρυφό κοιτάξω τα όνειρά του αλλά ταυτόχρονα δεν θα διστάσει να δακρύσει για τις στιγμές μοναξιάς και απελπισίας που τον στοίχειωσαν.
Πριν αρχίσει την ιστορία που θα μου διηγηθεί,
θα μιλήσει σε εμένα προσωπικά και θα μου ψιθυρίσει τι ήταν αυτό που τον οδήγησε στο να γράψει αυτό το βιβλίο.
Αντίο δεν είπα... ακόμη ζω λοιπόν καί ο Γιώργος Τζιτζικάκης μας παρουσιάζει έντεκα ιστορίες που μιλούν για τον έρωτα ,για την ανυπέρβλητη αγάπη,για την μοναξιά και την απώλεια.
Οι περισσότερες από αυτές γράφτηκαν στα νεανικά του χρόνια , ωρίμασαν, φόρεσαν τα καλά τους ρούχα, και μας παρουσιάζονται σε αυτή την νέα έκδοση διατηρώντας όμως το άρωμα από το ξυσμένο μολύβι αλλά και το κιτρινισμένο χαρτί που γράφτηκαν αρχικά.
Ιστορίες που θα αφήσουν βαθύ αποτύπωμα πάνω σας και θα κάνουν πολλές φορές τα μάτια σας να στερέψουν από δάκρυα.
Ο συγγραφέας του βιβλίου με έναν χειμαρρώδη λόγο εκθέτει τις αδυναμίες μας αλλά την ίδια στιγμή φωτίζει και το μεγαλείο των συναισθημάτων μας.
Ιστορίες εμπνευσμένες από ημέρες και νύχτες σκοτεινές καί μοναχικές.
Ιστορίες τρυφερές, ανθρώπινες , συγκινητικές.
Ιστορίες που γίνονται θάνατος, γίνονται ζωή , γίνονται κόλαση και παράδεισος.
Ο Γιώργος Τζιτζικάκης μας κοιτάζει κατάματα.
Μας υπενθυμίζει το μεγαλείο της αγάπης, την δύναμη που έχει έρωτας αλλά και την άβυσσο που μπορεί να σε ρίξει.
Καταγράφει όλα αυτά που σημάδεψαν και άφησαν το αποτύπωμα τους στην θλιβερή και πολλές φορές μίζερη ύπαρξη των ηρώων που δίστασαν να αγγίξουν και να ασπαστούν το μεγαλείο του έρωτα, από φόβο, από εγωισμό, από αδυναμία.
Μας βυθίζει στον ψυχισμό των ηρώων και εμείς σαν υπνωτισμένοι , μαγεμένοι από την πένα του που στάζει ευαισθησία και ανθρωπιά, ρουφάμε με απελπισία κάθε πρόταση , κάθε παράγραφο που θα μας οδηγήσει στο τέλος του προορισμού.
Το κάθε διήγημα έχει την δική του απόχρωση, βάζει την δική του πινελιά σε έναν καμβά όπου άλλες φορές έχει χρώματα ζοφερά, άλλοτε χαρούμενα και άλλοτε μελαγχολικά.
Στο τέλος του βιβλίου ο συγγραφέας έχει επιλέξει να μας κεντρίζει περισσότερο το ενδιαφέρον και να μας μιλήσει για τις ιστορίες που κρύβουν αυτές οι ιστορίες.
Πώς γράφτηκαν, πόση αλήθεια από την προσωπική του ζωή κουβαλούν, ποιες άγρυπνες νύχτες οι ήρωες έγιναν η μοναδική του παρέα μέσα στις στιγμές της απόλυτης μοναξιάς.
Δεν θα αναφερθώ στην κάθε ιστορία ξεχωριστά.
Θα αναφέρω όμως τις τρεις πιο αγαπημένες μου.
Ως άνθρωπος βαθιά συναισθηματικός , ρομαντικός καί ευαίσθητος δεν θα μπορούσα να μην ξεχωρίσω το Λεμονιές Και Άνθη που εξιστορεί την ζωή αλλά και τον έρωτα μιας γυναίκας που μέχρι τα βαθιά της γεράματα περίμενε αυτόν που της σημάδεψε την ζωή.
Η Αναμνήσεις είναι μια ιστορία τρόμου που γράφτηκε σε ένα στρατόπεδο και που δείχνει την αγάπη του συγγραφέα για την λογοτεχνία τρόμου που και οι δύο είμαστε λάτρεις.
Τέλος δεν θα μπορούσα να προσπεράσω το τελευταίο διήγημα με τον τίτλο το Φρεσκοβαμμένο Ξύλο που είναι μια αστυνομική και ευρηματική ιστορία με ανοιχτό τέλος και με έναν ήρωα που τον λάτρεψα και που έφερε το χαμόγελο στα χείλη μου, όταν το είχα πραγματικά ανάγκη.
Ο αστυνόμος Κυριάκογλου είναι ένας αξιαγάπητος και ιδιόμορφος χαρακτήρας που με έκανε να τρελαθώ από τα γέλια εξαιτίας του τρόπου αφήγησης και σκέψης.
Αν κάποια στιγμή ο συγγραφέας διαβάσει αυτές τις αράδες το μόνο που έχω να του πω είναι ότι πρέπει να ξαναδώσει ζωή σε αυτόν τον ήρωα,που βρίζει ασύστολα , βάζοντάς μα γρίφους για να ακονίσουμε το μυαλό μας.
Ανθρώπινο και συγκινητικό ... Αντίο Δεν είπα... Ακόμη Ζω.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου