ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Η καραντίνα και το κλείσιμο των βιβλιοπωλείων, μας έκανε όλους τους βιβλιόφιλους να κάνουμε μία καλή "κατάδυση" στις βιβλιοθήκες μας. Πολλά βιβλία που βρίσκονται σε αυτές έχουν μείνει αδιάβαστα και καθώς ολοένα και νέες εκδόσεις έρχονται στα χέρια μας, μοιραία κάποια από αυτά ξεχνιούνται. Σε αυτή την κατηγορία βιβλίων λοιπόν ήταν και "Το δάκρυ του έρωτα" του συγγραφικού ζεύγους, αλλά και ζεύγους στη ζωή, της Λίας Ζώτου και του Θοδωρή Καραγεωργίου.

Το μυθιστόρημα αυτό απλώνεται μέσα σε τρεις αιώνες. Ξεκινά κάπου στα τέλη του 19ου και καταλήγει στις αρχές του 21ου, δηλαδή πάνω κάτω στα χρόνια που ζούμε τώρα. Κεντρικό στοιχείο της υπόθεσης αποτελεί το αμπέλι και το κρασί. Γύρω από αυτό, γνωρίζουμε την οικογένεια Λεοντίδη, με πρώτο και κύριο τον παππού Αριστείδη, που από τα μικρά του χρόνια φρόντιζε τα αμπέλια της οικογένειας σε ένα χωριό του Πόντου. Την γνώση αυτή ήθελε να την μεταλαμπαδεύσει στα παιδιά του, μα τελικά ο εγγονός του ο Αλέξανδρος ήταν αυτός που είχε την ίδια διάθεση και αγάπη για το θεϊκό αυτό φυτό.

 

Η ιστορία μας δομείται χρονικά με βάση τέσσερα χρονικά ορόσημα. Το πρώτο είναι το 1914 που ξεκινούν τα χρόνια της προσφυγιάς για τον νεαρό ακόμα Αριστείδη. Ακολουθεί το 1963 που ένα προξενιό του μεγάλου του εγγονού, του Άρη, φέρνει αναστάτωση στην οικογένεια. Το 1974 ένα φονικό συνταράσσει τη μικρή κοινωνία ενός χωριού κοντά στη Νεμέα, ενώ το 2003 σιγά - σιγά ξετυλίγεται το νήμα της υπόθεσης και αποκαλύπτεται η αλήθεια σε όλο της το μεγαλείο.

 

"Το δάκρυ του έρωτα" είναι ένα τυπικό, δραματικό μυθιστόρημα, με ωραία πλοκή και ροή που δεν κουράζει κατά κανένα τρόπο τον αναγνώστη. Η τοποθέτηση του αμπελιού ως κεντρικού στοιχείου, το κάνει πολύ ενδιαφέρον, αφού μέσα από τη διήγηση μαθαίνουμε όλη την διαδικασία της αμπελουργίας και της μετατροπής του σταφυλιού σε κρασί. Οι χαρακτήρες που επέλεξαν οι συγγραφείς να χρησιμοποιήσουν είναι αυθεντικοί και σωστά αναπτυγμένοι μέσα στην υπόθεση. Οι περιγραφές των τοποθεσιών είναι ζωντανές και ρεαλιστικές. Σε πολλά σημεία ένιωσα αγωνία για το τι πρόκειται να συμβεί στη συνέχεια, ενώ υπήρξαν και σημεία που μου δημιούργησαν έντονα συναισθήματα, άλλοτε χαράς και άλλοτε λύπης.

 

Στα αρνητικά στοιχεία που εντόπισα, συγκαταλέγεται μία χρονική ανακολουθία στην περίοδο του 1963, όπου φαίνεται πολλά γεγονότα να συμβαίνουν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, κάτι που όμως δεν είναι δυνατόν εκ των πραγμάτων. Νομίζω πως εύκολα θα εντοπιστεί το σφάλμα από τον προσεκτικό αναγνώστη. Επίσης από κάποιο σημείο και μετά, η υπόθεση αποκτά φρενήρεις ρυθμούς με αποτέλεσμα τα μικρά κεφάλαια που ακολουθούν να δίνουν συνοπτικές πληροφορίες ώστε να οδηγηθεί στο κλείσιμο το μυθιστόρημα. Έτσι ενώ τα πρώτα τρία τέταρτα του μυθιστορήματος αναπτύσσονται σωστά, το τέλος είναι βιαστικό και άκομψο.

 

Αναμφίβολα "Το δάκρυ του έρωτα" είναι ένα τίμιο μυθιστόρημα, που μπορεί να ψυχαγωγήσει τον αναγνώστη και να του προσφέρει πολύτιμες πληροφορίες. Είναι καλογραμμένο, με σωστή χρήση της γλώσσας, χωρίς να γίνεται κουραστικό και μονότονο. Αν το τελείωμα του γινόταν με έναν πιο ομαλό τρόπο, θεωρώ πως θα μου άφηνε ακόμα καλύτερες εντυπώσεις. Σίγουρα όμως είναι ένα έργο που θα αρέσει σε πολλούς.

 

Προσωπική βαθμολογία:

Γλώσσα 9
Ροή 8
Χαρακτήρες 8
Πρωτοτυπία 8
Πλοκή 7
Μ.Ο. 8