ΑΚΟΥ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ / ΚΡΙΤΙΚΕΣ

ΒΙΚΥ ΤΑΣΙΟΥ

<<Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ>>

Ένα συγκλονιστικό κοινωνικό θρίλερ για πολύ απαιτητικούς αναγνώστες με πολύ γερά στομάχια.
Ένα μυθιστόρημα στο οποίο εγείρονται πολλά αντικρουόμενα και αμφίρροπα ερωτήματα.
Συναίσθημα η λογική;
Τα βιβλία που μου προκαλούν έντονα συναισθήματα όπως θυμό, τρόμο, συγκίνηση, διλήμματα και αγανάκτηση είναι αυτά που μένουν βαθιά τυπωμένα μέσα μου.
Έτσι λοιπόν έγινε και με αυτό το βιβλίο.
Ένα μυθιστόρημα με φοβερή αγωνία, μηνύματα και όπως είπα παραπάνω με πολλά ηθικά διλήμματα.
Η ιστορία αφορά σε ένα πολύ ιδιαίτερο και σημαντικό, ηθικό αλλά και ιατρικό ζήτημα.
Αυτό των ανθρώπων που έχουν περιέλθει σε κωματώδη κατάσταση μετά από κάποιο ατύχημα.
Εδώ λοιπόν έρχονται και οι προβληματισμοί που απορρέουν από αυτή την κατάσταση.
Ένα μυθιστόρημα που προκάλεσε πολλά συναισθήματα αλλά κυρίως με άφησε με πολλούς ηθικούς προβληματισμός.
Ξεκινώντας την ανάγνωση του το κυρίαρχο συναίσθημα που βίωσα ήταν ο θυμός για τη μητέρα του κεντρικού ήρωα και για τους ανθρώπους οι οποίοι είναι ανίκανοι να μπορέσουν να ανταποκριθούν στα επαγγέλματα τα οποία έχουν επιλέξει και τα οποία απαιτούν πολύ λεπτούς χειρισμούς και ιδιαίτερες ευαισθησίες όπως αυτές που υποτίθεται ότι πρέπει να έχουν οι γιατροί και οι νοσοκόμες.
Ας δούμε όμως τους κεντρικούς ήρωες του βιβλίου.
Μία μητέρα η οποία έχει η ίδια στιγματίσει και καταδικάσει την ιδιαιτερότητα του παιδιού της.
Η Τρέισι μία νοσοκόμα η οποία είναι ανίκανη να νιώσει και να συμπάσχει .
Ο κεντρικός μας ήρωας ο Πάτρικ Φορτ έχει διαγνωστεί με σύνδρομο Άσπεργκερ και είναι φοιτητής της Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Κάρντιφ.
Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα του προσπαθεί να διαπρέψει στην Ιατρική ώστε να καταλάβει τι συμβαίνει στη μετά θάνατον ζωή.
Ένας άνθρωπος με πολλές ιδιαιτερότητες αλλά και με πολλές νοητικές ικανότητες οι οποίες θα τον βοηθήσουν να ανακαλύψει ότι το πτώμα στο θάλαμο της ανατομίας έχει διαγνωστεί με λάθος αιτία θανάτου και έχει δολοφονηθεί.
Και ο Σάμιουελ θύμα τροχαίου ο οποίος καταφέρνει να ξυπνήσει μετά από ένα μεγάλο κωμα.
Μυθιστόρημα με ιδιαίτερες αναφορές στην ανατομία του ανθρώπινου σώματος, που σίγουρα κάποιοι δεν θα αντέξουν διαβάζοντάς το, και που με έκανε να καταλάβω ότι όσο και να ήθελα προσφέρω στην Ιατρική δεν θα μπορούσα ποτέ να επιλέξω αυτό το επάγγελμα.
Ένα βιβλίο στο οποίο μαθαίνουμε την καθημερινότητα των ανθρώπων με σύνδρομο Άσπεργκερ.
Πώς αντιλαμβάνονται τον κόσμο γύρω τους, αλλά πώς αντιλαμβάνονται και οι υπόλοιποι την ιδιαιτερότητα αυτών των ανθρώπων.
Ένα πραγματικά αξιόλογο βιβλίο, που σε κάνει να διαπιστώσεις πόσο ευάλωτοι είμαστε εμείς οι άνθρωποι όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με πραγματικά δύσκολες καταστάσεις.
Άραγε αν ήσασταν εσείς εκείνοι που θα έπρεπε να επιλέγατε για έναν ασθενή σε κωματώδη κατάσταση, τι πραγματικά θα κάνατε;
Θα τον κρατούσατε στη ζωή με μηχανική υποστήριξη ή με κάποιο τρόπο θα δίνεται τέλος στο μαρτύριό του;
"Ποια είναι τελικά η μεγαλύτερη αμαρτία;
Να τους σκοτώσεις επιλέγοντας την ευθανασία ή να τους κρατά ζωντανούς"