ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ / ΚΡΙΤΙΚΕΣ

ΒΙΚΥ ΤΑΣΙΟΥ

<<Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ>>

Όταν παίρνεις στα χέρια σου ένα βιβλίο το οποίο δεν είναι πολυδιαφημισμένο και δεν γνωρίζεις την γραφή του συγγραφέα, καθώς δεν έχει διαβάσει κάτι άλλο από εκείνον, δεν ξέρεις τι ταξίδι θα κάνεις μέσα από τις σελίδες του.
Παίρνοντας λοιπόν στα χέρια μου το υπόγειο και κοιτάζοντας αυτό το εξώφυλλο, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν σίγουρα ότι το βιβλίο αυτό θα αφορούσε σε κακοποίηση.
Φρίκη σωματική και ψυχική.
Και ένα μυαλό αρρωστημένο.

Τα βιβλία που αφορούν σε αληθινά γεγονότα πάντα ασκούν πάνω μου μια ιδιαίτερη επιρροή.

Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για βιβλία που αφορούν τη λογοτεχνία που αγαπώ.

Από την πρώτη κιόλας παράγραφο κατάλαβα ότι το βιβλίο δεν αφορούσε καθαρά λογοτεχνία τρόμου.

Ήμουν σίγουρη όμως ότι θα έβλεπα με τα μάτια μου τον τρόμο στα μάτια των ηρωίδων.

Όταν η έμπνευση έρχεται από αληθινά γεγονότα έχουμε την πεποίθηση ότι είναι πιο εύκολα για το συγγραφέα να διηγηθεί πιο πειστικά την ιστορία χωρίς να προσπαθήσει ιδιαίτερα να χρησιμοποιήσει τη φαντασία του.

Εδώ ομως θαρρώ κάνουμε ένα μεγάλο λάθος.

Ίσως είναι πιο δύσκολο για εκείνον να προσπαθεί να αφηγηθεί, αλλά ταυτόχρονα να κάνει τον αναγνώστη να νιώσει , να βιώσει και να συμπάσχει.

Όταν ένα βιβλίο σε συγκλονίζει τόσο πολύ νιώθεις ότι θες να πεις πάρα πολλά πράγματα για αυτό.

Να αρχίσεις να μιλάς και να μην μπορείς να σταματήσεις.

Κλείνω την τελευταία σελίδα και μπροστά από τα μάτια μου περνούν όλα όσα ένιωσα διαβάζοντάς το.

Πίκρα για τη βάναυση κακοποίηση.

Θυμό για τον θρησκευτικό παροξυσμό.

Αηδία για τους γονείς τέρατα.

Ας ξεκινήσουμε όμως την κατάβαση μας στο υπόγειο του Lukas Marmaduke.

Στον κόσμο της παράνοιας του Στίβεν.

Η πλοκή αφορά στη φρικιαστική ιστορία ενός δολοφόνου ο οποίος έδρασε στη Φιλαδέλφεια τη δεκαετία του 1980.

Η αφήγηση από την πρώτη κιόλας στιγμή ξεκινά πάρα πολύ δυνατά και στη συνέχεια κλιμακώνεται.

Ο ήρωας του βιβλίου , ο δολοφόνος Στίβεν είναι ο άνθρωπος της διπλανής μας πόρτας.

Ένας άνθρωπος όμως ο οποίος είναι χαμένος στα σκοτάδια της ψυχής του.

Σε αυτά τα οποία δημιούργησαν οι ίδιοι οι γεννήτορες του.

Όσον αφορά τους γυναικείους χαρακτήρες του βιβλίου θα ήθελα να δώσω θερμά συγχαρητήρια στο συγγραφέα που μπόρεσε να μπει τόσο πολύ μέσα στη γυναικεία ψυχολογία της κακοποίησης και του εξευτελισμού.

Ο συγγραφέας με τη μαγική του πένα κατόρθωσε από τη μία να με κάνει να κλαίω για τα βασανιστήρια των ηρωίδων και από την άλλη να κλαίω για τα μαρτύρια της παιδικής ηλικίας που στιγμάτισαν τη ζωή του κεντρικού μας ήρωα.

Η πλοκή αλλά και το λεξιλόγιο του βιβλίου αν και πολλές φορές σοκαριστικό και ώμο έρχεται να εγκλωβίσει το μυαλό του αναγνώστη κάνοντάς τον να νιώσει το μαρτύριο της γυναικείας κακοποίησης και του ανθρώπινου εξευτελισμού.

Ένα βιβλίο για γερά νεύρα και στομάχια που δείχνει την ωμή πραγματικότητα της ανθρώπινης βίας.

Ένας ήρωας για τον οποίον δεν υπάρχει γυρισμός.

Θύματα που πάντα θα προσπαθούν να επουλώσουν τις πληγές τους.

"Η ζωή δεν υπάρχει χωρίς τον πόνο όπως δεν υπάρχει το καλό χωρίς το κακό.

Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος."

Ένα βιβλίο ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ που αποδεικνύει περίτρανα ότι όταν αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος με τέρατα, τέρατα λοιπόν θα συνεχίσει να γεννά.