Είχα ακούσει για αυτό το βιβλίο και περίμενα πάνω κάτω πιο θα ήταν το θέμα και τι περίπου θα διάβαζα. Η πραγματικότητα όμως ξεπέρασε κατά πολύ την φαντασία μου. Έχω διαβάσει και στο παρελθόν βιβλία με θέμα την κακοποίηση και κάθε φορά σοκάρομαι όλο και πιο πολύ. Και δεν έχει σημασία αν το θύμα είναι γυναίκα, άντρας, παιδί, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Αυτό που έχω δει περισσότερο είναι οι ίδιοι οι γονείς να κακοποιούν τα παιδιά τους, οι σύζυγοι τις συζύγους τους και κάθε φορά το σοκ και η οργή είναι αναμενόμενα. Όταν όμως ο θύτης είναι ένα μικρό παιδί, νομίζω ότι πάμε σε άλλο επίπεδο. Πιο σοκαριστικό, πιο τρομακτικό και πολύ πιο εξοργιστικό. Ειλικρινά δεν περίμενα ότι το μυαλό του ανθρώπου είναι τόσο τρομακτικό και τόσο αρρωστημένο. Γιατί μόνο ένα αρρωστημένο μυαλό μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο. Αυτό που μπορώ να πω είναι τα συναισθήματα που μου προκάλεσε διαβάζοντάς το. Ανατρίχιαζα σε κάθε σειρά, οργή και θυμός για τη γυναίκα που τα ξεκίνησε όλα, αλλά και για τα ίδια τα παιδιά και για το μικρό Ντέιβιντ, που όπως έλεγε και ξανάλεγε ότι δε συμμετείχε, μόνο κοιτούσε, αλλά μήπως κι αυτό δεν είναι χειρότερο? Σοκ και δέος και τίποτε άλλο.
ΠΕΡΊΛΗΨΗ ΑΠΌ ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ
Φυλακισμένη σ’ ένα μισοτελειωμένο πυρηνικό καταφύγιο σε μια μικρή «παραδεισένια» πόλη των «ειδυλλιακών» fifties, η δεκατετράχρονη Μεγκ, το κορίτσι της διπλανής πόρτας, θυματοποιείται με κλιμακούμενη θηριωδία…
Βασανιστές της, η θεία της, τα ξαδελφάκια της και τ’ άλλα Παιδιά του Αδιέξοδου. Σιωπηροί συνένοχοι, οι πάντες.
Συμπεριλαμβανομένου του δωδεκάχρονου Ντέηβιντ, που από τη διπλανή πόρτα την παρακολουθεί παγιδευμένος ανάμεσα στον έρωτα και τη νοσηρότητα…
Τριάντα δύο χρόνια μετά, η αφήγησή του ξύνει μια πληγή καταδικασμένη να μείνει ισόβια ανοιχτή και πυορροούσα.
Tο κορίτσι της διπλανής πόρτας δεν είναι μονάχα μια ανατριχιαστική ματιά στην ανθρώπινη ωμότητα…
Κάτω από την άγρια επιφάνεια αναβλύζει ένα σχεδόν ελεγειακό ποίημα για το κακοποιημένο όνειρο… τον βιασμό της αθωότητας…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου