Είμαι από τις ελάχιστες φορές που γράφω προκειμένου να αναφέρω τις εντυπώσεις μου για ένα βιβλίο. Το 《Ζωή σε πολεμο》της κυρίας Μαντά. Δεν θα σταθώ σε σχόλια που άκουσα ή διάβασα κατά καιρούς για το γεγονός ότι επέλεξε με αυτό τον τρόπο να αποχαιρετήσει τη μητέρα της.
Γράφοντας μια βιογραφία και όχι αγιογραφία όπως επεσήμανε και η ίδια. Στο κάτω κάτω είναι ένα μυθιστόρημα με αλήθειες. Θα ήθελα να καταθέσω τη δύναμη που είχε αυτή η γυναίκα για να καταφέρει να αντέξει σε μια οικογένεια που τη θεωρούσε περιττό βάρος. Από μια μητέρα που κατεξοχήν σκεφτόταν πως θα την ξεφορτωθεί μέχρι που όντως έγινε αλλά και αυτό την πείραξε, μέχρι έναν πατέρα που μετά το διαζύγιο ξαφνικά έπαψε να υπάρχει το παιδί του. Δεν θα ήθελα να πω επιπλέον πράγματα για την περίπτωση που κάποιος δεν το έχει διαβάσει. Αυτό που θα τονίσω είναι ότι κράτησα στα χέρια μου ένα βιβλίο που δεν με άφησε να ηρεμήσω αν δεν το τελείωνα. Με έκανε πολλές φορές να κλάψω, να οργιστώ και έπρεπε να περάσει πολύς καιρός για να αισθανθώ τη λύτρωση. Ευχαριστούμε λοιπόν κυρία Μαντά για ακόμα μια φορά!!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου