Είναι μερικά βιβλία που όταν ανοίγεις τις σελίδες τους εκτός από τη μυρωδιά τους ,έρχονται να σε σαρώσουν οι θύμησες και οι αναμνήσεις.
Έρχονται να σου υπενθυμίσουν ότι από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου ζεις μέσα από τα βιβλία.
Ονειρεύεσαι, ερωτεύεσαι, απογοητεύεσαι αλλά πάνω από όλα ελπίζεις.
Τριάντα τέσσερα χρόνια πριν ένας καθηγητής αγγλικών έδωσε στη μικρή Βίκυ το πρώτο της βιβλίο που έμελλε να αλλάξει και τον κόσμο της.
Γνωρίζοντας το χαρακτήρα της, τα όνειρά της θεώρησε ότι αυτό το βιβλίο ήταν πιο κοντά στην ιδιοσυγκρασία της.
Τελικά αυτό το βιβλίο έμελλε να αλλάξει τον κόσμο μου κατά πολλούς τρόπους.
Ο Ντίκενς αλλά και το βιβλίο δεν χρειάζονται συστάσεις.
Μία ιστορία για την φτώχεια και τα μεγάλα όνειρα.
Μία ιστορία απόγνωσης.
Μία ιστορία αφοσίωσης και αγάπης.
Μια ιστορία απελπισίας και έρωτα.
Ένα αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Δεν θα αναλωθώ σε λεπτομέρειες αναφέροντας αναλυτικά την υπόθεση του βιβλίου καθώς είναι σε όλους γνωστή.
Το βασικό θέμα του είναι η ζωή του Πιπ.
Ο αναγνώστης ακολουθεί τη πορεία του κεντρικού ήρωα από τα νεανικά του χρόνια μέχρι και την ενηλικίωσή του.
Μέσα από τη φτώχεια του, μέσα από τη μοναξιά του αλλά και μέσα από τον μονόπλευρο έρωτά του για την όμορφη Εστέλα ο συγγραφέας μας παρουσιάζει ταυτόχρονα και την βικτωριανή κοινωνία .
Δεν ξέρω αν τολμώ να κρίνω βιβλία τα οποία τα έχει κρίνει ο χρόνος και έχουν περάσει στο πάνθεον της λογοτεχνίας.
Αυτό το βιβλίο όμως κατέχει μία ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου και ήθελα κάποια στιγμή τριάντα τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη του ανάγνωση να γράψω δυο λόγια για αυτό.
Είναι από τις λίγες περιπτώσεις που δεν συμπάθησα τον κεντρικό ήρωα παρά μόνο προς το τέλος του βιβλίου όπου έρχεται η συνταρακτική εξομολόγηση του για το γεγονός ότι έκρινε εσφαλμένα όλους και πάνω από όλα τον εαυτό του.
Η ευαίσθητη καρδιά μου δεν μπορούσε να συγχωρήσει έναν άνθρωπος ο οποίος αλλοιώθηκε από το χρήμα ξεχνώντας πως μεγάλωσε αλλά και ποιοι τον βοήθησαν ώστε να γευτεί αυτά που ονειρεύτηκε.
Ερωτεύτηκα αυτό το βιβλίο όπως ερωτεύτηκα και τον Τζο που για μένα ήταν ένας από τους πιο αξιολάτρευτους χαρακτήρες που έχω γνωρίσει ποτέ σε βιβλίο.
Η άδολη αγάπη του αλλά και ο εσωτερικός του πλούτος είναι αυτά που συγκινούν περισσότερο τον αναγνώστη.
Πάντα με γοήτευαν τα βιβλία που δεν έχουν ευχάριστο τέλος.
Πάντα με γοήτευαν οι ιστορίες όπου η απελπισία κατακλύζει τις σελίδες.
Πριν κλείσω λοιπόν θα σταθώ σε αυτό το γεγονός.
Στο εναλλακτικό τέλος του βιβλίου.
Ο George Bernard Shaw υποστήριξε ότι ένα τόσο σοβαρό βιβλίο δεν θα μπορούσε να έχει ένα ευχάριστο τέλος και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη.
Ο Ντίκενς δημιουργεί μέσα από το βιβλίο του ένα θλιβερό και καταθλιπτικό κόσμο όπου η επιτυχία αλλά και η ευτυχία δεν είναι ποτέ δεδομένη και εγγυημένη.
Ένα βιβλίο όπου ο έρωτας έρχεται να σαρώσει και να γεμίσει απελπισία την καρδιά του κεντρικού ήρωα.
Ένα μυθιστόρημα για τις πραγματικές αξίες της ζωής.
Για τα όνειρα, τις φιλοδοξίες, την ανόθευτη αγάπη και τον μονόπλευρο έρωτα.
Στην αρχική έκδοση ο Ντίκενς είχε γράψει ένα διαφορετικό τέλος από αυτό που είναι διαθέσιμο πλέον στις σημερινές εκδόσεις θέλοντας τους δυο κεντρικούς ήρωες να τραβούν ξεχωριστούς δρόμους.
Οι Μεγάλες Προσδοκίες είναι ένα από τα πιο αγαπημένα και πολυδιαβασμένα βιβλία στον κόσμο.
"Η δική σου θέση μέσα στην καρδιά μου δεν έφυγε ποτέ"
Βαθμολογία :10 / 10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου