Nikos Patsarikas
Κι όμως ποτέ δεν περίμενα ένα τόσο δυνατό μυθιστόρημα από Έλληνα συγγραφέα. Γι'αυτό και θέλησα να μοιραστώ την άποψή μου με την ομάδα.
Ένα αστυνομικό – κοινωνικό μυθιστόρημα, με γρήγορη πλοκή. Συνεχόμενες ανατροπές που σου κόβουν την ανάσα.
Η απενοχοποίηση και επανενοχοποίηση των ίδιων χαρακτήρων είναι συνεχής.
Βασικοί χαρακτήρες, λίγοι και χωρίς περιττά στοιχεία που θα μπέρδευαν αναίτια. Συνεχόμενη πλοκή χωρίς αναχρονισμούς, που το καθιστούν άμεσο και σου κόβουν την ανάσα. Δύσκολα το αφήνεις από τα χέρια σου πριν ολοκληρωθούν οι 453 σελίδες του. Όπως θα έπρεπε να είναι κάθε καλό αστυνομικό μυθιστόρημα. Σκληρό και ώμο, τόσο όσο χρειάζεται, χωρίς να ξεπερνά τα επιτρεπτά όρια, αλλά επαρκώς περιγραφικό ώστε να μεταδώσει τα συναισθήματα στον αναγνώστη.
Σκηνές σκληρές, με γρήγορη εξέλιξη, παραστατική γραφή, που σε κάνει να νιώθεις ότι βλέπεις ταινία.
Μέσα όμως σε όλο αυτό το αστυνομικό πανδαιμόνιο, δε λείπουν οι πολλές στιγμές ευαισθησίας για τους χαρακτήρες. Δύσκολες καταστάσεις, που άλλους τους οδηγούν στην τρέλα, άλλους σε εξαρτήσεις, άλλους σε πράξεις ηρωισμού. Όλα υποκινούμενα από την αγάπη, όπως ο καθένας τους την ορίζει.
Όσο έντονο, δυνατό και σκληρό και αν είναι, καταλήγει με μια αίσθηση ολοκλήρωσης. Κανένας χαρακτήρας δε χάνεται στην πλοκή και η συγγραφέας μας μεταφέρει πληροφορίες για τον καθένα.
Ένα βιβλίο που συνδυάζει το συναισθηματισμό με την αγωνία, όπου ο αναγνώστης συμπάσχει με τους ήρωες και τους νιώθει ενώ του κόβεται η ανάσα για να μάθει τη συνέχεια της αστυνομικής ιστορίας. Μια εξαιρετική δουλειά από την Ελευθεριά Μετάξα που σίγουρα αξίζει να διαβάσουν όλοι, ακόμη και όσοι φοβηθούν ότι δε θα αντέξουν τα σκληρά στοιχεία του βιβλίου. Παρόλα αυτά, η συγγραφέας μας προφυλάσσει από την ωμότητα που αποδιοργανώνει τους χαρακτήρες της, και μας μεταφέρει μόνο όσα χρειαζόμαστε για να συνεχίσουμε απερίσπαστοι την ανάγνωση μέχρι την τελευταία σελίδα.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου