ΕΝΑ ΓΕΛΑΣΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ - ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΤΑΙΝΙΑ

Βασισμένη στο ομώνυμη νουβέλα του Φρέντυ Γερμανού

Χρονιά Παραγωγής: 1979
Σκηνοθέτης: ΑΝΔΡΕΑΣ ΘΩΜΟΠΟΥΛΟΣ
Είδος: ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ, ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ
Σενάριο: ΑΝΔΡΕΑΣ ΘΩΜΟΠΟΥΛΟΣ, ΦΡΕΝΤΥ ΓΕΡΜΑΝΟΣ
Δ/ντής Φωτογραφίας: ΑΡΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥ
Μουσική Σύνθεση: ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΤΖΗΝΑΣΙΟΣ
Διάρκεια: 97
Χρώμα: ΕΓΧΡ.
Ηθοποιοί:
Νικος Κουρκουλος, Μπεττυ Λιβανου, Χρηστος Τσαγκας, Γιωργος Μιχαλακοπουλος, Χρυσουλα Διαβατη, Ορφεας Ζαχος, Ελενη Φιλινη, Βασιλης Κολοβος, Βασιλης Ανδρεοπουλος, Ανεστης Βλαχος, Λαζος Τερζας, Μιχαλης Μοσιος, Δημητρα Νομικου

Σύνοψη της υπόθεσης:
Ένας νέος πολιτικός, ο Δημήτρης Βενιέρης (Νίκος Κούρκουλος), συνοδεύει στο αεροδρόμιο την πρώην γυναίκα του, την Ελένη (Μπέττυ Λιβανού), με την οποία συναντήθηκε μετά από δέκα χρόνια χωρισμού, για να διευθετήσουν τα του διαζυγίου. Η καθυστέρηση τής προς Λονδίνο πτήσης της Ελένης, τους δίνει την ευκαιρία να καθίσουν στο μπαρ, να κουβεντιάσουν και να θυμηθούν σημαδιακές στιγμές της ζωής τους: τη γνωριμία τους, ένα απόγευμα του 1960, όταν οι ομοϊδεάτες του Δημήτρη διαδήλωναν κατά των Αμερικανών, το ταξίδι του μέλιτος, κ.λπ. Ο Δημήτρης, ωστόσο, βασανίζεται κι από άλλα πράγματα: ο πατέρας του ήταν συνεργάτης των Γερμανών.

Σκέφτεται ακόμα τις απειλές ενός δεξιού αποβράσματος που τον είχε επισκεφθεί προσφάτως, για να τον εκβιάσει. Κατά την παραμονή τους στο αεροδρόμιο, εξελίσσεται και μια άλλη ιστορία, με επίκεντρο μια βόμβα που έχει τοποθετηθεί στο διάδρομο προσγείωσης. Η αποτελεσματική κινητοποίηση των αρχών ασφαλείας επιτυγχάνει την εξουδετέρωσή της, καθώς και τη σύλληψη των δραστών, αλλά ένας συνεργάτης τους, μεταμφιεσμένος σε ιερέα, απειλεί να ανατινάξει την αίθουσα αναμονής, μαζί και μια μεγάλη ομάδα μαθητών. Ο Δημήτρης, με αυτοθυσία και απαράμιλλη γενναιότητα, κατορθώνει να αφοπλίσει και να σώσει τη ζωή όλων των παρευρισκομένων.

** Σημ. Τόσο κλάμα είχα να ρίξω από το ''Εκείνο το καλοκαίρι'' με τον Λάκη Κομνηνό και την Έλενα Ναθαναήλ

Ήταν ένα γελαστό απόγεμα – ή τουλάχιστον έτσι έμοιαζε εκείνη την ώρα, γύρω στις πέντε, που η Νεφέλη και ο Αλέξης όρμησαν μέσα στο μικρό μπαρ της ανατολικής πτέρυγας του αεροδρομίου. Όρμησαν – είναι η σωστή λέξη. Εδώ και είκοσι λεπτά σεριάνιζαν στο αεροδρόμιο χωρίς ν' αποφασίζουν πού θ' αράξουν. Εκείνη με τα κόκκινα μακριά μαλλιά της, ξέπλεκα στους ώμους, και τα άσπρα γάντια της – παράξενο θέαμα μέσα στο αυγουστιάτικο απομεσήμερο. Εκείνος με ένα τζην κι ένα πουκάμισο. «Nιόπαντροι;» είχε ρωτήσει η συνοδός στις Αναχωρήσεις Εξωτερικού βλέποντας τα κόκκινα τριαντάφυλλα στην αγκαλιά της Νεφέλης, κι εκείνοι είχαν κοιταχτεί γελαστά στα μάτια χωρίς ν' απαντήσουν. Πάντα τους άρεσε να κοιτάζονται γελαστά στα μάτια. Ή καμιά φορά να ξεσπάνε στα γέλια χωρίς λόγο. Tο γέλιο ήταν ο ερωτικός τους κώδικας εδώ και δέκα χρόνια. Tο 'χαν ανακαλύψει πριν ακόμη ανακαλύψουν ο ένας τον άλλο... «Ήρθατε νωρίς», είχε πει η συνοδός κόβοντας το απόκομμα απ' το εισιτήριο της Νεφέλης.

 Kαι μετά, κοιτάζοντας τον Αλέξη: «Έχω διαβάσει όλα σας τα βιβλία», είπε. «Όλα αυτά που περάσατε... Όλα αυτά που σας έκαναν στη φυλακή...» Kοίταξε τη Νεφέλη: «Πώς τα άντεξε;» Ξανακοίταξε τον Αλέξη: «Πώς τα αντέξατε;» Aλλά ο Αλέξης είχε το γελαστό του βλέμμα πάνω στη Νεφέλη. Έσκυψε και πήρε από κάτω τη μικρή δερμάτινη βαλίτσα. Mε τ' άλλο χέρι έψαξε να βρει το χέρι της. «Πάμε;» είπε. Όλα αυτά είχαν γίνει πριν από είκοσι λεπτά.
Tο Ένα γελαστό απόγεμα γράφτηκε για πρώτη φορά σαν θεατρικό έργο λίγο μετά τη μεταπολίτευση και πήρε το δεύτερο Kρατικό Bραβείο το 1977. Aργότερα έγινε ταινία με τον Nίκο Kούρκουλο και την Mπέττυ Λιβανού.