Γράφει
η Πόπη Χρυσουλάκη:
Ξεκινάς, ξέροντας πως θα διαβάσεις ένα ερωτικό βιβλίο. Γιατί έτσι σου
είπαν, γιατί έτσι γράφει στο οπισθόφυλλο. Κι εκεί την πατάς. Όχι με το βιβλίο,
φυσικά, αλλά με την ταμπέλα. Γιατί τα χαμένα χρόνια είναι κάτι πολύ
περισσότερο. Κάτι που δε φαντάζεσαι, αν δεν ξεκινήσεις να το διαβάζεις.
Τες: Ένα κορίτσι 18 ετών, που μόλις έχει τελειώσει το σχολείο κι έχει γίνει δεκτή στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου να σπουδάσει Αγγλική φιλολογία, που είναι το όνειρο της ζωής της.
Γκας: Ένα αγόρι 18 ετών, που θέλει να ξεφύγει από τα οικογενειακά δεσμά που τον πνίγουν, αλλά ακολουθεί την οικογενειακή παράδοση που έχει τους άντρες να σπουδάζουν ιατρική.
Δύο παιδιά που θα βρεθούν τυχαία, στη Φλωρεντία, θα ανταλλάξουν δυο κουβέντες αλλά θα χαθούν και θα ακολουθήσει ο καθένας τη ζωή του, χωρίς να ξέρει πως μόλις συνάντησε το πεπρωμένο του. Γιατί, όπως λέει κι η ίδια η συγγραφέας, δεν ήθελε από την αρχή να νιώσουν πως χάσανε το πεπρωμένο τους, αλλά να ζήσουν τη ζωή τους και να το ανακαλύψουν όταν θα μπορούν να το εκτιμήσουν.
Λατρεύεις αυτό το βιβλίο γιατί: Δεν είναι ένα ακόμα γλυκανάλατο ερωτικό, που δίνει βάση μόνο στην ερωτική ιστορία και το πώς νιώθει ο ένας για τον άλλον. Γιατί, απλούστατα, η συγκεκριμένη ερωτική ιστορία, δεν έρχεται παρά στο τέλος του βιβλίου... Αυτό που διαβάζεις, δεν είναι η ιστορία της Τες και του Γκας. Αλλά μεμονωμένα η ιστορία του καθενός τους. Κι έχεις να ασχοληθείς με τόσο σημαντικά προβλήματα, όπως τον καρκίνος του στήθους κι την απώλεια της μητέρας σε μικρή ηλικία, το σύνδρομο Άσπεργκερ και τι σημαίνει για ένα παιδί και την οικογένειά του, το θάνατος ενός αδερφού σε μικρή ηλικία και το πώς αντιδρά η υπόλοιπη οικογένεια σ' αυτό. Μα πάνω και πέρα απ' όλα, τι σημαίνει για έναν 18χρονο με όνειρα για το μέλλον του, να υποχρεωθεί να ακολουθήσει μια άλλη πορεία, είτε γιατί του το επιβάλλουν οι συνθήκες, είτε γιατί τον πιέζει το περιβάλλον του. Παρακολουθείς την Τες και τον Γκας, να μεγαλώνουν, να πνίγονται μέσα στη ζωή τους αλλά να μην το βάζουν κάτω, να ερωτεύονται, να προχωρούν. Κι ας νιώθουν κάπου μέσα στην ψυχή τους πως δεν είναι αυτή η ζωή τους. Πως κάτι άλλο θα έπρεπε να έχουν βρει. Μέχρι που το βρίσκουν, λίγο πριν το τέλος του βιβλίου. Γιατί τότε έχουν ωριμάσει αρκετά και μπορούν να το εκτιμήσουν.
Τες: Ένα κορίτσι 18 ετών, που μόλις έχει τελειώσει το σχολείο κι έχει γίνει δεκτή στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου να σπουδάσει Αγγλική φιλολογία, που είναι το όνειρο της ζωής της.
Γκας: Ένα αγόρι 18 ετών, που θέλει να ξεφύγει από τα οικογενειακά δεσμά που τον πνίγουν, αλλά ακολουθεί την οικογενειακή παράδοση που έχει τους άντρες να σπουδάζουν ιατρική.
Δύο παιδιά που θα βρεθούν τυχαία, στη Φλωρεντία, θα ανταλλάξουν δυο κουβέντες αλλά θα χαθούν και θα ακολουθήσει ο καθένας τη ζωή του, χωρίς να ξέρει πως μόλις συνάντησε το πεπρωμένο του. Γιατί, όπως λέει κι η ίδια η συγγραφέας, δεν ήθελε από την αρχή να νιώσουν πως χάσανε το πεπρωμένο τους, αλλά να ζήσουν τη ζωή τους και να το ανακαλύψουν όταν θα μπορούν να το εκτιμήσουν.
Λατρεύεις αυτό το βιβλίο γιατί: Δεν είναι ένα ακόμα γλυκανάλατο ερωτικό, που δίνει βάση μόνο στην ερωτική ιστορία και το πώς νιώθει ο ένας για τον άλλον. Γιατί, απλούστατα, η συγκεκριμένη ερωτική ιστορία, δεν έρχεται παρά στο τέλος του βιβλίου... Αυτό που διαβάζεις, δεν είναι η ιστορία της Τες και του Γκας. Αλλά μεμονωμένα η ιστορία του καθενός τους. Κι έχεις να ασχοληθείς με τόσο σημαντικά προβλήματα, όπως τον καρκίνος του στήθους κι την απώλεια της μητέρας σε μικρή ηλικία, το σύνδρομο Άσπεργκερ και τι σημαίνει για ένα παιδί και την οικογένειά του, το θάνατος ενός αδερφού σε μικρή ηλικία και το πώς αντιδρά η υπόλοιπη οικογένεια σ' αυτό. Μα πάνω και πέρα απ' όλα, τι σημαίνει για έναν 18χρονο με όνειρα για το μέλλον του, να υποχρεωθεί να ακολουθήσει μια άλλη πορεία, είτε γιατί του το επιβάλλουν οι συνθήκες, είτε γιατί τον πιέζει το περιβάλλον του. Παρακολουθείς την Τες και τον Γκας, να μεγαλώνουν, να πνίγονται μέσα στη ζωή τους αλλά να μην το βάζουν κάτω, να ερωτεύονται, να προχωρούν. Κι ας νιώθουν κάπου μέσα στην ψυχή τους πως δεν είναι αυτή η ζωή τους. Πως κάτι άλλο θα έπρεπε να έχουν βρει. Μέχρι που το βρίσκουν, λίγο πριν το τέλος του βιβλίου. Γιατί τότε έχουν ωριμάσει αρκετά και μπορούν να το εκτιμήσουν.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου