ΟΤΑΝ ΜΙΛΟΥΝ ΤΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ

Προσθήκη λεζάντας

  BOOK REVIEW
🌜ΒΙΚΥ ΤΑΣΙΟΥ🌛

Η πρώτη μου γνωριμία με την κυρία Μεταξά έγινε πριν δύο χρόνια περίπου, με το βιβλίο της μαύρα σαν τον έβενο μαλλιά, και η οποία στάθηκε καταλυτική καθώς με εντυπωσίασε και η γραφή της αλλά και η ιστορία της.
Μετά από δύο χρόνια στα χέρια μου βρέθηκε άλλο ένα δικό της βιβλίο.
Αν και άργησε να βρει το δρόμο του στη βιβλιοθήκη μου ήμουν σίγουρη ότι θα με αποζημιώσει.
Είναι από τα μυθιστορήματα που θα σε παρασύρουν από την πρώτη κιόλας σελίδα καθώς αν και έχουν μέσα το αστυνομικό στοιχείο, δεν έχουν τις λεπτομέρειες αλλά και τα ονόματα τα οποία είναι σήμα κατατεθέν των βιβλίων της αστυνομικής λογοτεχνίας και ίσως αφήσουν αδιάφορους αυτούς οι οποίοι δεν είναι λάτρεις του είδους.
Το εν λόγω βιβλίο μάς μιλάει για την εκδίκηση και για τις καταστροφικές της συνέπειες.
Μας μιλάει όμως και για την τρέλα του ανθρώπινου μυαλού.
Για τα σκοτάδια που μπορεί να περιπέσει ο ανθρώπινος νους.
Πού σταματά η τρέλα και πού ξεκινάει η εκδίκηση;
Ένα βιβλίο με πολύ έντονη γραφή και με πολύ ιδιαίτερους χαρακτήρες.
Κοιτώντας λοιπόν το οπισθόφυλλο νόμιζα ότι θα διαβάσω για μία ιστορία έρωτα καθώς η Ελένα Αλεξίου χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της όταν γυρνώντας μία μέρα στο σπίτι της βλέπει την καλύτερή της φίλη την Άννα και τον άντρα της να κάνουν έρωτα.
Διαβάζοντας την περίληψη είχα την εντύπωση ότι θα είναι ένα βιβλίο αισθηματικό ή ένα βιβλίο κοινωνικού χαρακτήρα.
Γυρνώντας τις σελίδες ανακάλυψα ότι η λέξη θανατικό σε αυτό το βιβλίο παίρνει σάρκα και οστά.
Δεν χόρταινα να διαβάζω για εγκλήματα.
Δεν χόρταινα να διαβάζω για φόνους.
Η αγωνία μου χτυπούσε κόκκινο και οι σελίδες γυρνούσαν χωρίς σταματημό.
Πίεζα το μυαλό μου για να δω ποιος ήταν κρυμμένος πίσω από όλα αυτά.
Μάταια όμως προσπαθούσα να βρω τη λύση καθώς η συγγραφέας δεν μου έδινε ούτε λίγα ψίχουλα ώστε να με κατευθύνει για το ποιος είναι εκείνος που σκορπά το θάνατο.
Εκεί που άρχιζα να έχω μία μικρή υπόνοια εκεί γκρέμιζε όλα μου τα δεδομένα.
Είναι ένα μυθιστόρημα που μου άρεσε πάρα πολύ.
Που με προβλημάτισε, που με θύμωσε και που με έκανε να αναρωτηθώ μέχρι το που είναι ικανός να φτάσει ένας άνθρωπος προκειμένου να πάρει εκδίκηση.
Με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο αφελείς είμαστε εμείς οι άνθρωποι με αυτούς που μας περιτριγυρίζουν.
Πολλές φορές τα συναισθήματά μας δεν μας αφήνουν να δούμε ξεκάθαρα τα πρόσωπα που κρύβονται κάτω από τις μάσκες τους.
Ειναι από τα λίγα βιβλία που βρήκα το δολοφόνο λίγο πριν αποφασίσει να μου τον αποκαλύψει η συγγραφέας καθώς είχαν μείνει λίγοι οι ύποπτοι και πολύ οι νεκροί.
Όταν μιλούν τα φεγγάρια οι θνητοί πρέπει να υπακούν.
Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα για την αγάπη, για την εκδίκηση και για τη συγχώρεση.
Για τους ανθρώπους που αγαπούν αλλά και για όλους αυτούς που δεν αγαπήθηκαν ποτέ.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα αφήσω πλέον να περάσει τόσος καιρός και θα αναζητήσω άμεσα και τα υπόλοιπα βιβλία της.
Βιβλία αστυνομικού χαρακτήρα με την ιδιαίτερη σφραγίδα της κυρίας Μεταξά η οποία μου αρέσει πάρα πολύ.