ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΘΡΥΛΟΣ

BOOK REVIEW
RAFAEL BLACKHEART

 "Ο Ρόμπερτ Νέβιλ δεν ήταν ποτέ σίγουρος για την ώρα του δειλινού και αρκετές φορές εκείνοι βρίσκονταν ήδη στους δρόμους, πριν μπορέσει να επιστρέψει"
Αυτό είναι. Με μια απλή δυναμική πρόταση ο Μάθεσον ανοίγει ίσως ένα από τα τρομακτικότερα βιβλία, που γράφηκαν ποτέ.
Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι και ο μοναδικός επιζών από μια επιδημία βαμπιρισμού.
-Ναι-Ναι! Ότι και αν έχετε δει στην ταινία του 2007 δεν ισχύει στο βιβλίο του 1954.
Καταφέρνει να επιβιώσει καθώς κλειδαμπαρώνεται και οχυρώνεται στο σπίτι του όταν η νύχτα πέφτει, παρέα με τα μυτερά παλούκια του, τα σκόρδα και τους σταυρούς, ενώ έξω από την πόρτα του μιλιούνια από βαμπίρια τριγυρνούν προσπαθώντας να μπουν μέσα.
Την ημέρα πάλι τριγυρνά στην ερειπωμένη πόλη του προσπαθώντας να βρει προμήθειες και ασφαλώς ερευνά για αδρανή βαμπίρια για να τους καρφώσει ένα παλούκι στην καρδιά γιατί (πως να το κάνουμε...) έτσι πεθαίνουν.

Ένα μικρό βιβλίο σε μέγεθος γραμμένο με μαεστρία. Μια ιστορία-αρχέτυπο για το είδος που αποτέλεσε την έμπνευση για δημιουργούς του βεληνεκούς του Τζώρτζ Ρομέρο και της νύχτας των ζωντανων νεκρων, του Στήβεν Κινγκ- όπως ο ίδιος έχει δηλώσει- αλλά και μιας κουλτούρας που έμελλε να αναδειχθεί σε μια συνεχώς δημιουργική ταση για πάνω από τριάντα χρόνια. Της κουλτούρας των Ζόμπι.
Ενώ η ιστορία δεν έχει καμιά σχέση με Ζόμπι αλλά με έναν ιό που μετατρέπει τους ανθρώπους σε αιμορουφίχτρες, είναι το θεμέλιο για την μετέπειτα αναπτυξη της συμπεριφοράς των νερκοζώντανων αλλά και τον λόγο για τον οποίο μετατρέπονται σε ζωντανούς-νεκρούς.

Χωρίς αμφιβολία όμως είναι το πρώτο σύγχρονο μυθιστόρημα με βρυκόλακες.
-ξαναλέω ότι έχετε δει στην ατυχή μεταφορά του 2007, απλώς δεν ισχύει. Δεν υπάρχει στρατιωτικός γιατρός, δεν υπάρχει clean-cut, αμέρικαν καουμπόυ, με τάσεις αυτοθυσίας. Μόνο ένας άνθρωπος σε κατάθλιψη και πολύ αλκοόλ. Δεν υπάρχει καμιά γνώση της καταστασης, του ιού, μόνο η θέληση για επιβίωση και μερικές χιλιάδες διψασμένα βαμπίρια έξω από την πόρτα να γουστάρουν γλέντια.
Απομόνωση. Ένταση χωρίς τέλος.

Το βιβλίο έχει μεταφερθεί 3-4 φορές στον κινηματογράφο.
Εκτός απο το δύστυχο I am Legend του 2007, έχω δει μόνο το The Omega Man του 1971. Αν εξαιρέσετε την ασθητική που βασικά έχει παλιώσει είναι αρκετά κοντά στην πλοκή του βιβλίου όμως δεν υπάρχουν βαμπίρ (γαμώτο..) μόνο κάτι ξασπρισμένοι τύποι που χειρίζονται όπλα και αυτοκίνητα και οπως καταλαβαίνετε ο Μάθεσον δεν υπεγραψε καν.


Υγ Η φάση με τον σκύλο υπάρχει και στο βιβλίο με την μόνη διαφορά ότι πονάει περισσότερο.
Υγ2 Εντάξει ο Γουιλ Σμιθ είναι καλύτερος απο τον Τσάρλτον Χέστον (ναι ναι χέστον λέμε)
Υγ3 Ψάχνω την έκδοση με την νεκροκεφαλή στο εξωφυλλο. Εχετε το νου σας ε!!