👣Βίκυ Τάσιου👣
Ο δεύτερος τόμος των βιβλίων του αίματος δεν κατάφερε σε καμία περίπτωση να φτάσει την επιτυχία του πρώτου αν και ομολογώ ότι οι προσδοκίες μου ήταν μεγάλες.
Στο πρώτο βιβλίο όλες οι ιστορίες είχαν κάτι το ξεχωριστό και κάτι το τρομακτικό.
Σε αυτό το βιβλίο από τις πέντε ιστορίες μόνο οι τρεις μου άρεσαν.
Θα ξεκινήσω από την αρχή και από το διήγημα φόβος η οποία έγινε και ταινία.
Εδώ ο συγγραφέας μας φέρνει αντιμέτωπους με τους φόβους μας.
Δεν υπάρχει απόλαυση που να μπορεί να συγκριθεί με τον τρόμο.
Και σε αυτό το διήγημα απολαμβάνουμε πως ένα αρρωστημένο μυαλό πειραματίζεται αλλά και προσπαθεί να καταγράψει τους φόβους κάποιων ανθρώπων φέρνοντας τους στην κυριολεξία πρόσωπο με πρόσωπο με αυτόν.
Αν και δεν ήταν ιδιαίτερα τρομακτική μπορώ να πω ότι υπήρχαν κάποιες δυνατές περιγραφές που μας έδωσε απλόχερα τη φρίκη.
Το δεύτερο διήγημα του που ήταν ο αγώνας δρόμου της κόλασης το προσπερνάω γιατί για μένα δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο όπως επίσης η ιστορία της Ζακλίν η οποία δεν μου κίνησε καθόλου το ενδιαφέρον.
Στο προτελευταίο διήγημα τα δέρματα των Πατέρων έχει πλάσει έναν κόσμο όπου τα τέρατα επιστρέφουν για να πάρουν εκδίκηση.
Αρκετά δυνατή ιστορία με κινηματογραφική πλοκή.
Το τελευταίο διήγημα που είναι και το αγαπημένο μου της συλλογής αποτίει φόρο τιμής στο βιβλίο του Έντγκαρ Άλλαν Πόε οι φόνοι της οδού Μοργκ το οποίο διάβασα πρόσφατα.
Ο δεύτερος τόμος σε καμία περίπτωση δεν είχε τη δυναμική, την τρέλα,το φόβο αλλά και τις περιγραφές του πρώτου.
Μπορεί η γραφή του, η δύναμη της πένας και η φαντασία του να είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς άλλα πολλές φορές πρέπει να υπάρχει μια δυνατή αλλά και αξιόλογη ιστορία που να κρατάει δέσμιο των αναγνώστη.
Ευελπιστώ ότι στα επόμενα θα με αποζημιώσει.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου