Rafael blackheart
Το επώνυμο του πατέρα της ήταν Σιγκούρδασον. Αναγκαστικά ο γλωσσοδέτης δημιουργείται καθώς η κατάληξη -ντοτίρ, κολλάει στα θυληκά της οικογένειας Σιγκούρδασον. Ναι ακριβώς, Όπως κάποτε λεγαμε Παπαλάμπρος - Παπαλάμπραινα. Επίσης το όνομα της ηχεί περισσότερο πιστά στα Ελληνικά λόγω του "ð" που προφέρεται Δου και όχι "Ντε" που το λένε η Αγγλοσάξωνες.
Εντάξει λοιπόν αφού το λύσαμε αυτό πάμε να δούμε το βιβλίο.
Φοιτητής Μεσαιωνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Ρεϋγκιαβίκ βρίσκεται φρικτά δολοφονημένος. Γερμανικής Καταγωγής, γόνος εύπορης οικογένειας (μαζί τα φάγαμε) που δεν πειθεται ότι ο δολοφόνος συνελήφθει. Προσλαμβάνει την Θόρα πλακαμαςκανειςντοτίρ, μια νεαρή δικηγόρο και χωρισμένη μητέρα δύο παιδιών.γα να ερευνήσει την υπόθεση. Μαζί της, στις έρευνες επίσης, λαμβάνει μέρος και ένας "ασφαλίτης" Γερμανός απεσταλμένος της οικογένειας.
Και η φάση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο, όταν όλα τα στοιχεία συνηγόρουν ότι όντως κάτι άλλο συμβαίνει.
Και πως να μην συμβαίνει, κυρά Θόρα μου?
Δηλαδή τι θες ..Να σηκωθεί ο δολοφονημένος και να μας κράξει ? Απο τις πρώτες σελίδες, λοιπόν διακρίνουμε μια ξυνίλα. Ξυνίλα για την γραμματέα στο γραφείο, ξυνίλα για τα οικονομικά της, ξυνίλα για τον Γερμανό γκασταρμπάιτερ που κόλλησε απο δίπλα της. Θα το χρεώσω σαν "κόλπο" επειδή είμαι διαλλακτικός ως αναγνώστης και θα υποθέσω ότι η υπόθεση που η ηρωίδα έχει μπροστά της, είναι πολύ μυστήρια . Τόσο άγρια που οι "ξυνίλες" είναι πταίσματα μπροστά σε όλο αυτό που θα αντιμετωπίσει ενώ παράλληλα με την υπόθεση
η Θόρα καλείται να αντιμετωπίσει και οικογενειακά προβλήματα που την αποσυντονίζουν.
Βασικά είναι η πρώτη επαφή μου με το λεγόμενο Σκανδιναβικό Νουάρ και έχω να πω ότι νουάρ δεν είναι. Αντίθετα, είναι ένα από τα πλέον δυνατά αστυνομικά θρίλερ που έχει τύχει να διαβάσω. Η Ίρσα δεντοξαναγραφωντοτίρ είναι συγκεκριμένη σε αυτό που θέλει να γράψει και το καταφέρνει με παγερό ύφος χωρίς ίχνος διπλωματίας. Χωρίς καν τακτ.
Οι διακοπές των άμεσων περιγραφών και η παραπομπή τους σε έμμεσες είναι ένα πολύ ωραίο "κόλπο" που δεν κουράζει. Προσωπικά με εκνεύρισε το υφάκι του Γερμανού συνεργάτη. Επίσης την Γερμανίδα μαμά θα την έστελνα εξορία στα Γκούλαγκ αν ήμουν η συγγραφέας. Αλλά δεν είμαι.
Διαβάζεται με ξέφρενο ρυθμό αλλά στο τέλος δεν μου έμεινε τίποτε. Ούτε μια τόσο δα ανατριχίλα. Θα ήθελα να είναι διαφορετικά αλλά στην κατηγορία "Ακαδημαϊκά Μυστήρια", κορυφή παραμένουν ο Γκρανζέ και τα "Πορφυρά Ποτάμια" του και μάλιστα με διαφορά κλάσης.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου