ΤΟ ΔΕΜΑ

ΒΙΚΥ ΤΑΣΙΟΥ
Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ

Ξεκινώντας την ανάγνωση αυτού του βιβλίου ήμουν αρκετά προβληματισμένη καθώς είχα ακούσει πάρα πολλές αντιφατικές κριτικές.
Πολλοί αναγνώστες θεώρησαν ότι σε αυτό το βιβλίο είχε γίνει αρκετή διαφήμιση αλλά τελικά δεν ήταν αυτό που περίμεναν, ενώ κάποιοι άλλοι διαβάζοντας το το θεώρησαν από τα καλύτερα βιβλία που διάβασαν το τελευταίο διάστημα.

Νιώθοντας λοιπόν την περιέργεια για να δω για ποιο λόγο υπήρχαν τόσες αντιφατικές απόψεις αποφάσισα να ανοίξω και εγώ το δέμα.
Και ξεκινά η παράνοια.
Φυσικά από ότι θα καταλάβετε στην πορεία το συγκεκριμένο βιβλίο με ξετρέλανε.
Είχε όλα αυτά που ζητάω από ένα βιβλίο.
Ένα ψυχολογικό θρίλερ όπου η αγωνία χτυπάει κόκκινο.
Κάτι άλλο που μου έκανε τρομερή εντύπωση σε αυτό το βιβλίο είναι ότι συνήθως στα ψυχολογικά θρίλερ έχουν πολύ αργή αφήγηση.
Το εν λόγω βιβλίο ήταν πολύ νευρώδες.
Από την πρώτη σελίδα αυτό το βιβλίο σε εξιτάρει.
Οφείλω να ομολογήσω ότι μέχρι να φτάσω στην 100 περίπου σελίδα άρχισα να αμφιβάλλω για το πόσο είμαι καλά στο μυαλό μου.
Θεωρούσα ότι δεν πάει κάτι καλά με εμένα.
Έλεγα θέλει να με τρελάνει ο συγγραφέας;
Μόνο και μόνο για αυτό το λόγο αυτό το βιβλίο το θεωρώ συγκλονιστικό.
Όταν ένας συγγραφέας καταφέρνει να παίζει τόσο πολύ με το μυαλό σου σε σημείο που να σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως δεν είσαι καλά νομίζω ότι τελικά έχει καταφέρει το σκοπό του.
Τα μικρά κεφάλαια καταφέρνουν ώστε να κλιμακώνεται ακόμα περισσότερο η αγωνία.
Κάθε κεφάλαιο με άφηνε άναυδη για το τι μπορεί να συμβαίνει και τι μπορεί να ακολουθήσει.
Έκανα πολλά σενάρια με το μυαλό μου.
Πάντα όμως έπεφτα έξω.
Από τα πολύ δυνατά βιβλία που έχω διαβάσει το τελευταίο διάστημα.
Πολύ έντονες περιγραφές, πάρα πολύ αγωνία, παράνοια και μία ιστορία η οποία θα σε κάνει να αναρωτιέσαι αν χρειάζεσαι να διαβείς την πόρτα κάποιου ψυχιάτρου.
Θεωρώ ένα συγγραφέας πρέπει να έχει πολύ μεγάλη μαεστρία για να μπορεί να μεταδώσει στον αναγνώστη τόσο έντονα συναισθήματα.
Να παίζει με το μυαλό του, να μην τον αφήνει να ησυχάσει ούτε λεπτό και να θέλει να τελειώσει μέσα σε μισή μέρα αυτό το βιβλίο. για να καταλάβει τι στα κομμάτια συμβαίνει.
Παρανοϊκό, γεμάτο ερωτήματα που δεν θα βρίσκουν απάντηση πριν το αποφασίσει ο ίδιος ο συγγραφέας, αρρωστημένο σε πολλά σημεία είναι ένα βιβλίο που σίγουρα δεν θα το ξεχάσω.
Ανοίγεις το δέμα και ξεκινά ο χειρότερος εφιάλτης της ζωής σου.
Θα αναρωτιέσαι αν ακροβατείς στο σκοινί της παράνοιας ή της λογικής.
Το μυθιστόρημα του Sebastian Fitzek έχει βραβευτεί με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Αστυνομικής Λογοτεχνίας 2016 και κατά τη γνώμη μου πολύ καλά έκανε γιατί πραγματικά το αξίζει.
Το τέλος εφευρετικό και συγκλονιστικό.
Κάπου εκεί άρχισα να πιστεύω ότι βλέπω τους ανθρώπους με τις λευκές μπλούζες να έρχονται και να με χαιρετούν για να με πάρουν.
Κάπου εκεί λέω ότι αρχίζω να χάνω το μυαλό μου.
Δεν θέλω να αναφέρω τίποτα από την υπόθεση γιατί είναι ένα βιβλίο που αξίζει να το ζήσετε μόνοι σας ανοίγοντας σιγά-σιγά το δέμα και ανακαλύπτοντας και εσείς όπως και η βασική μας ηρωίδα το τι κρύβεται μέσα.