ΤΥΦΛΑ ΨΑΡΙΑ

MARIOS SALOUPIS
Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ

Με τα Βατράχια ο Δημήτρης Σίμος απέδειξε ότι η ελληνική αστυνομική λογοτεχνία δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει σε ποιότητα με την αντίστοιχη ξένη. Έθεσε τον πήχη ψηλά οδηγώντας όλο και περισσότερους Έλληνες αναγνώστες να βαδίσουν στα εν πολλοίς άγνωστα μονοπάτια της, να μας την ξανασυστήσει αν θέλετε ως λογοτεχνικό είδος.

Με τα Τυφλά Ψάρια όχι μόνο ο πήχης παρέμεινε ψηλά αλλά προσέφερε για ακόμη μια φορά ένα αστυνομικό έργο αντάξιο αν όχι πολύ καλύτερο από το προηγούμενο. Ένα βιβλίο καλοδουλεμένο που από τις πρώτες σελίδες του νιώθεις να σε αρπάζει και να σε πετά σε ακόμη πιο βαθιά, ακόμη πιο σκοτεινά νερά. Η πλοκή του είναι έντονη, ακολουθώντας μια λογική ροή που παρασέρνει αβίαστα τον αναγνώστη, με ένταση που όσο εξελίσσεται η ιστορία ανεβαίνει βήμα - βήμα οδηγώντας σε μία εξαίσια κορύφωση και αποκάλυψη με πολλές ανατροπές, παίζοντας με το μυαλό του αναγνώστη.
Οι χαρακτήρες για ακόμη μία φορά εμφανίζονται ρεαλιστικοί, όντας απλοί καθημερινοί άνθρωποι με πάθη και αδυναμίες αλλά όχι εξεζητημένοι με ακραίες αντιδράσεις και ψυχοσύνθεση. Ο αναγνώστης μπορεί να ταυτιστεί εύκολα μαζί τους και να παρακολουθήσει τις σκέψεις, τις ενέργειες και τα κίνητρά τους.
Ακόμη το βιβλίο θίγει ευαίσθητα κοινωνικά θέματα και προσεγγίζει με ρεαλισμό την ελληνική πραγματικότητα και δει την νοοτροπία των κλειστών κοινωνιών πχ που έχει την τάση να ηθικολογεί και να προτιμά μερικές φορές το καμουφλάζ των ανθρωπίνων σχέσεων χάριν μιας αποδεκτής έξωθεν μαρτυρίας, τους συμβιβασμούς ακόμη και τα εγκλήματα που μπορεί να κάνει κάποιος για αποκτήσει δύναμη και σεβασμό, το πως καταλήγουν οι ανθρώπινες σχέσεις που στηρίζονται πάνω στο ψέμα και στις αυταπάτες και αλλά πολλά εξίσου ενδιαφέροντα ζητήματα.
Εν κατακλείδι και για να μην μακρηγορήσω άλλο, ο Σίμος σε αυτό το βιβλίο παρουσιάζεται πολύ πιο ώριμος και εξελιγμένος ως συγγραφέας, καθώς η γραφή του είναι πιο μελετημένη, τεκμηριωμένη και μεστή, αξιοποιεί και χειρίζεται με μαεστρία πολλές και διαφορετικές αφηγηματικές τεχνικές του αστυνομικού χωρίς να κουράζει και να γίνεται πομπώδης. Παραδίδει στο ελληνικό κοινό ένα πάρα πολύ καλό έργο μεσογειακής αστυνομικής λογοτεχνίας και μάλιστα ελληνικής παραγωγής, αποδεικνύοντας (δεν κουράζομαι να το γράφω) πως το ελληνικό αστυνομικό δεν έχει σε ΤΙΠΟΤΑ να ζηλέψει και να σταθεί αντάξιο δίπλα σε μεγάλα έργα και συγγραφείς της ξένης λογοτεχνίας.
ΥΓ: Εννοείτε περιμένω το τρίτο με τρέλα.