ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΕΤΡΙΝΟΥΣ ΑΕΤΟΥΣ

"Κράτησε το δαχτυλίδι και το κοίταξε με λατρεία. Το άψυχο κορμί της κοπέλας κείτονταν στα πόδια του, ενώ η λεπίδα που χάραξε το δέρμα της στραφτάλιζε στο χλομό φως του φεγγαριού... Σε λίγο θα τα πούμε, κοριτσάκι μου, σκέφτηκε. Είμαι πιο κοντά απ' όσο νομίζεις. Αυτή είναι και η ομορφιά της ιστορίας μας.

Η πλήρης άγνοιά σου". Η Λυδία νόμιζε ότι είχε αφήσει για πάντα το παρελθόν πίσω της. Μετά το τραυματικό γεγονός που σημάδεψε τη ζωή της, έγινε γιατρός, μετακόμισε σε μια μικρότερη πόλη και απέκτησε μια ευτυχισμένη οικογένεια. Κανένας δεν ήξερε, ούτε μπορούσε να φανταστεί, το σκοτεινό μυστικό που είχε θάψει στα υπόγεια της ψυχής της. Σύντομα όμως ένας ιστός παράξενων συμπτώσεων αρχίζει να πλέκεται γύρω της και τα πάντα ανατρέπονται. Ένας αινιγματικός νέος γείτονας κάνει την εμφάνιση του. Ένας αδίστακτος δολοφόνος σκορπίζει το θάνατο αντιγράφοντας ένα στυγερό έγκλημα που έγινε πριν από είκοσι πέντε χρόνια. Μια μαύρη τούφα μαλλιών, ένα δαχτυλίδι και ένα κομμάτι μεταξωτό ύφασμα φτάνουν με μυστηριώδη τρόπο στα χέρια της Λυδίας. Τότε, το πέπλο της λήθης που σκεπάζει την καθημερινότητά της σκίζεται. Ο σύρτης του μυαλού της τραβιέται απότομα και εκείνη ξαναγυρίζει στο μεγάλο διώροφο σπίτι όπου μεγάλωσε. Κοιτάζει τη σιδερένια καγκελόπορτα και ξαναγίνεται δεκατεσσάρων ετών. Ζει τα πάντα από την αρχή και μαθαίνει για μια ακόμη φορά να διαβάζει το σκοτάδι στα μάτια των ανθρώπων. Οι πέτρινοι αετοί δε φρουρούν πια τίποτε... (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)