ΑΜΥ

ΒΙΚΥ ΤΑΣΙΟΥ
Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ

Καλώς ήρθατε στον κόσμο της ΑΜΥ σε έναν κόσμο όπου οι νεράιδες,τα ξωτικά και οι δράκοι ξεκινούν να πλέκουν την ιστορία του βιβλίου, μία ιστορία που εκτυλίσσεται στη Ρόδο εκεί όπου κοντά στα Κάστρα των ιπποτών μεγαλώνουν σε ένα όμορφο σπίτι με πολύ αγάπη δύο αδερφές η Άμυ και η Μελίνα.
Τόσο αγαπημένες μα και τόσο διαφορετικές.
Η Μελίνα είναι καλοκάγαθη και συγκαταβατική.
Η Άμυ είναι ένας εντελώς διαφορετικός χαρακτήρας δικαστής και τιμωρός, η οποία ζει μέσα στην απομόνωση του μυαλού της εκεί οπου δίνουν μάχη το καλό με το κακό.
Ο Μάριος έρχεται να μας δώσει ένα δυνατό ψυχολογικό θρίλερ και όπως έχω ήδη ξαναπεί δεν γράφει απλά μία ιστορία τρόμου αλλά καταφέρνει να περνά και πάρα πολλά μηνύματα μέσα από τα βιβλία του.
Δεν θα μπορούσε λοιπόν να μη συμβεί το ίδιο και σε αυτό το βιβλίο.
Διαβάζοντας το μία θύελλα συναισθημάτων πήγαζε από μέσα μου οργή, απέραντη αγάπη ,θλήψη ,πόνος.
Στην αρχή του βιβλίου και κυρίως στο πρώτο κεφάλαιο θα μπορούσαμε να πούμε ότι θα ζήσουμε αρκετές τρυφερές στιγμές που πραγματικά συγκινούν.
Αδόλη αδελφική αγάπη ,αγάπη πατρική χωρίς όρια και λογική αλλά καθώς είναι ένα βιβλίο ψυχολογικό θρίλερ αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι ένα πέπλο μυστηρίου άρχισε να σκεπάζει την ατμόσφαιρα ώσπου έρχεται το τέλος του πρώτου κεφαλαίου.
Εκεί λοιπόν έχω να πω ότι ειλικρινά έμεινα άναυδη με τη φαντασία του συγγραφέα αλλά και με τα έντονα συναισθήματα που βίωσα.
Ένα καλοκαίρι που έμελλε να χαραχτεί βαθιά μέσα στην ψυχή των δύο κοριτσιών ως ο πιο απόλυτος εφιάλτης τους.
Και κάπου εκεί ξεκινά και το απόλυτο σκοτάδι για την Άμυ.
Τι μυστικό κρύβει άραγε ο πατέρας της?
Τι είναι αυτές οι φωνές που ακούει μέσα της?
Από τις πιο συγκινητικές στιγμές του βιβλίου υπήρξε κατά την άποψή μου η ιστορία με τον Μάριο.
Μην νομίζετε όμως ότι λείπουν και οι σκληρές σκηνές που χαρακτηρίζουν ένα βιβλίο του είδους του.
Ίσως η Άμυ είναι το μοναδικό βιβλίο ψυχολογικό θρίλερ που με έκανε να βάλω τα κλάματα.
Άραγε μπορείς να αγαπήσεις έναν ήρωα που έχει γίνει τιμωρός?
Εγώ ναι γιατί πραγματικά την Άμυ την αγάπησα και τη συμπόνεσα.
Το τέλος του βιβλίου θα τολμήσω να πω ότι είναι από τα πιο ωραία που έχω δει και διαβάσει ποτέ μου.
Γιατί?
Δεν έχετε παρά να το διαπιστώσετε και μόνοι σας.
Κλείνοντας θα ήθελα να αναφερθώ σε μία πρόταση του βιβλίου που πραγματικά ξεχώρισα πολύ:
"Ξέρεις πότε λάμπουν οι άνθρωποι γύρω μας;
Μόνο όταν είναι σημαντικοί για αυτούς που τους κοιτάνε"