ΓΙΑΝΤΕΣ -ΚΡΙΤΙΚΕΣ

H άποψη της Καλλιόπης Γιακουμή για το βιβλίο

                

<< ΓΙΑΝΤΕΣ..>> της Μαρίας Ψαθά από τις εκδόσεις ΑΕΝΑΟΝ

Γιάντες: ουδέτερο, άκλιτο.

Παιχνίδι μνήμης στο οποίο χάνει ο παίκτης που παίρνει στα χέρια του ένα αντικείμενο από συμπαίκτη του, χωρίς να πει τη φράση: «το ξέρω» ή «το θυμάμαι».

                    

Όταν πήρα στα χέρια μου αυτό το βιβλίο αναρωτήθηκα αρχικά το τι θα μπορούσε να πει και να μου μεταφέρει μέσα σε τόσο λίγες σελίδες… Αλήθεια σας λέω… Όπως και αλήθεια είναι ότι από την στιγμή που άρχισα να το διαβάζω… το ρούφηξα!!!

Καταρχήν να σας πω ότι το βιβλίο αυτό είναι… ένα γράμμα… ένα γράμμα που στέλνει η Ελένη η ηρωίδα μας σε… κάποιον… Μέσα στις σελίδες του, του αφηγείται και του περιγράφει την ζωή της… Αλλά το σε ποιον και το γιατί νιώθει την ανάγκη να το κάνει θα σας αφήσω να το ανακαλύψετε μόνοι σας…

Εγώ το αναφέρω γιατί αν και του απευθύνεται , εμένα δεν με ένοιαζε καθόλου, παρά μόνο στο ποιος ήταν και γιατί… Όλη την υπόλοιπη ώρα ένιωθα ότι την είχα απέναντι και μου τα λέγε και την άκουγα χωρίς ανάσα… Μόνο ένα πράγμα θα της έλεγα νομίζω συνέχεια…<< Αχχ… μωρέ Ελένη… γιατί κορίτσι μου…>> και θα την άφηνα να συνεχίσει μέχρι το τέλος… Και την άφησα… και μου τα πε όλα...

 Στο βιβλίο η ηρωίδα μας αφηγείται όπως γράφω και πιο πάνω την ζωή της αλλά μέσα από αυτή την αφήγηση στις σελίδες του διατρέχουν σκηνές και στιγμιότυπα τις οποίες βιώνουν-δυστυχώς-αρκετές οικογένειες, καθώς το φαινόμενο της λεκτικής και σωματικής βίας κατά των γυναικών δεν είναι μόνο ένα λογοτεχνικό ή ένα κοινωνικό θέμα προς επιστημονική μελέτη… αλλά δυστυχώς μάστιγα!!!Και δυστυχώς ένα επιλεκτικά καλά κρυμμένο μυστικό μέσα στις οικογένειες...

 Οι ήρωες του πολύ καλά σκιαγραφημένοι και τόσο ρεαλιστικοί..μπορείς να ταυτιστείς πολύ εύκολα μαζί τους..Μπορείς επίσης  εύκολα να νιώσεις εξαιτίας τους την αγανάκτηση, την σύμπνοια, την απόγνωση, το μίσος και την αντιπάθεια για κάποιους, το έλεος σε όλες του τις αποχρώσεις για κάποιους άλλους...

Τα μηνύματα πολλά… πάρα πολλά… κάποια πράγματα δεν σηκώνουν την ανοχή μας… πρέπει να τα σταματάμε αμέσως… και αυτό γιατί οι συνέπειες τους και τα πλοκάμια της << δυσμορφίας και της ασχήμιας >> τους είναι τόσο μεγάλα που φθάνουν να σφίξουν και να πνίξουν όλους εκείνους που έρχονται σε επαφή μαζί τους και όχι μόνο… Η γραφή του απλή και κατανοητή, το ύφος του οικείο και άμεσο,  με πολύ συναίσθημα αλλά και αρκετές πινελιές χιούμορ και αυτοσαρκασμού που το κάνουν πιο ανάλαφρο… Να μπορείς να το σηκώσεις… Να πάρεις ανάσες…

Νομίζω ότι τελικά αυτό είναι… Η ουσία των πραγμάτων μπορεί να χωρέσει ακόμα και σε λίγες σελίδες…

Και δεν μπορώ να μην μοιραστώ μαζί σας και ένα απόσπασμα… που με άγγιξε πολύ…

« Γιατί βιβλία είμαστε. Κάποιοι αστυνομικό και κάποιοι δράμα. Και όλοι, μα όλοι, ζούμε σε κεφάλαια. Έτσι την κατηγοριοποιώ την ζωή μου. Σε κεφάλαια. Κεφάλαιο ¨ γονείς ¨, κεφάλαιο ¨ προσδοκίες¨, κεφάλαιο ¨προσπάθειες¨, κεφάλαιο ¨αποτυχίες¨, κεφάλαιο ¨ νέες αρχές¨ κ.ο.κ…»

Και στα αλήθεια ρε παιδιά… έτσι ακριβώς δεν είναι…???

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Φοβάμαι. Μόνο φοβάμαι. Κυρίως τα βράδια. Μόνη μου, με ένα ποτήρι φτηνή ρετσίνα, από την δίπλα κάβα. Παρηγοριά. Τα έχασα όλα που λες. Σε δύο ζαριές. Η ρουφιάνα η ζωή μου το φύλαγε. Ξεπλήρωσα ακριβά εκείνη την κοπάνα, εκείνη την Σεράνο που ποτέ δεν γεύτηκα και ποτέ δεν ξαναεπιθύμησα να φάω. Γι αυτό σου λέω.. κάποιος μας παίζει. Δεν μου έμεινε τίποτα. Μοναδική κληρονομιά αυτά τα τρία πλάσματα. Αυτές οι τρεις  Ελένες. Που ευχή και κατάρα δίνω να μην μου μοιάσουν σε τίποτα