Η
ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ
Η Γιολάντα είναι ένα
κορίτσι της διπλανής πόρτας.
Όμορφη, έξυπνη, καλλιεργημένη.
Είναι όμως και μία κακοποιημένη γυναίκα. Σαν και αυτές που ζουν γύρω μας.
Αυτές που όταν κλείνει η πόρτα ανεβαίνουν το δικό τους Γολγοθά.
Μπορεί να τις συναντάμε παντού, μπορεί να τις ακούμε να φωνάζουν τα βράδια , μπορεί να τις βλέπουμε να κρύβονται κάτω από μαύρα γυαλιά αλλά ίσως διστάζουμε να τους απλώσουμε το χέρι και να τους δώσουμε τη βοήθειά μας.
Η κυρία Γιόλα Δαμιανού αυτή τη φορά καταπιάνεται με ένα κοινωνικό μυθιστόρημα το οποίο αφορά την ενδοοικογενειακή βία και το οποίο δεν γνωρίζει κοινωνικά στρώματα και ηλικίες.
Ένα βιβλίο που πραγματικά με προβλημάτισε και με στεναχώρησε πάρα πολύ.
Ένα μυθιστόρημα που πρέπει να διαβάσουν όλες οι γυναίκες.
Πολλές φορές πριν διαβάσω το βιβλίο αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν αυτές οι γυναίκες να δέχονται τη λεκτική ή τη σωματική κακοποίηση.
Φυσικά δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ να είμαι στη θέση τους όπως και δεν θα μπορούσα να τους κρίνω για την επιλογή τους να παραμένουν κάτω από την ίδια στέγη με το δυνάστη τους.
Οι λόγοι πολλές φορές είναι μπροστά στα μάτια μας.
Γυναίκες που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να αντιδράσουν, γυναίκες που απειλούνται, γυναίκες που αισθάνονται υπεύθυνες για τη μοίρα τους.
Γυναίκες που ντρέπονται για τη ζωή τους.
Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο μπήκα περισσότερο στην ψυχολογία αυτών των γυναικών.
Από τη μία θύμωσα με την ηρωίδα αλλά από την άλλη προσπάθησα να καταλάβω πώς μία όμορφη, νέα, πλούσια και απελευθερωμένη γυναίκα μπορεί να γίνει έρμαιο ενός άντρα.
Η απάντηση είναι μία.
Ο έρωτας είναι τυφλός.
Αυτός είναι αφορμή που δεν μπορούμε να δούμε τα σημάδια.
Αυτός είναι η αιτία που δικαιολογούμε και στην πορεία συγχωρούμε.
Το ίδιο έκανε και η κεντρική μας ηρωίδα.
Η συγγραφέας μέσα από ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα έρχεται να μας παρουσιάσει την ψυχολογία των κακοποιημένων γυναικών.
Πώς σκέφτονται, πώς νιώθουν γιατί δεν αντιδρούν και γιατί δεν εγκαταλείπουν.
Δεν θέλω να γίνω κριτής τους.
Θα γίνω όμως κριτής αυτών που τους παίρνουν τη ζωή κάθε μέρα και από λίγο.
Ναι ίσως αντιδρούσα όπως η Γιολάντα.
Δεν ντρέπομαι να το πω.
Ίσως ακόμα έφτανα στο σημείο που έφτασε και εκείνη στο τέλος.
Έμαθα στη ζωή μου ποτέ να μη λέω ποτέ.
Θα πρέπει να σκεφτούμε ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι δυνατοί, κάποιοι άνθρωποι έχουν περισσότερη ευαισθησία.
Ίσως για αυτό δεν μπορούν να αντιδράσουν.
Δεν θα είμαι εγώ εκείνη που θα τους κατακρίνω.
Θα δώσω όμως πολλά συγχαρητήρια στη συγγραφέα που τόλμησε να μιλήσει εκ μέρους αυτών των γυναικών.
Που μου έδωσε να καταλάβω ότι η κακοποίηση είναι σαν βάλτος που όταν πέσεις μέσα σε πηγαίνει όλο και πιο βαθιά, σε πνίγει το σκοτάδι και είσαι πια έρμαιο μιας διαδρομής χωρίς τέλος.
Χάνεις το πολυτιμότερο αγαθό της ανθρώπινης υπόστασης, την αξιοπρέπεια
Η χαμηλή αυτοεκτίμηση δεν σου επιτρέπει να δεις την πραγματικότητα και πιστεύεις πολλές φορές ότι όλα γίνονται από δικό σου φταίξιμο.
Ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα, με ήρωες που συναντάμε καθημερινά γύρω μας.
Με ρεαλιστική και απλή γραφή η συγγραφέας έρχεται να αφυπνίσει όλες τις γυναίκες.
Μιλήστε, τολμήστε, αντιδράστε.
Εκεί έξω υπάρχει κάπου ο αληθινός έρωτας.
Αυτός που πρώτα από όλα θα σας σεβαστεί σαν άνθρωπο.
Αυτή είναι η δική μου συμβουλή σε αυτές τις γυναίκες.
Υπάρχουν άνθρωποι που θα σας πάρουν από το χέρι και θα σας πουν:
Μην κοιτάς πίσω! Είναι μπροστά η ζωή!
Όμορφη, έξυπνη, καλλιεργημένη.
Είναι όμως και μία κακοποιημένη γυναίκα. Σαν και αυτές που ζουν γύρω μας.
Αυτές που όταν κλείνει η πόρτα ανεβαίνουν το δικό τους Γολγοθά.
Μπορεί να τις συναντάμε παντού, μπορεί να τις ακούμε να φωνάζουν τα βράδια , μπορεί να τις βλέπουμε να κρύβονται κάτω από μαύρα γυαλιά αλλά ίσως διστάζουμε να τους απλώσουμε το χέρι και να τους δώσουμε τη βοήθειά μας.
Η κυρία Γιόλα Δαμιανού αυτή τη φορά καταπιάνεται με ένα κοινωνικό μυθιστόρημα το οποίο αφορά την ενδοοικογενειακή βία και το οποίο δεν γνωρίζει κοινωνικά στρώματα και ηλικίες.
Ένα βιβλίο που πραγματικά με προβλημάτισε και με στεναχώρησε πάρα πολύ.
Ένα μυθιστόρημα που πρέπει να διαβάσουν όλες οι γυναίκες.
Πολλές φορές πριν διαβάσω το βιβλίο αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν αυτές οι γυναίκες να δέχονται τη λεκτική ή τη σωματική κακοποίηση.
Φυσικά δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ να είμαι στη θέση τους όπως και δεν θα μπορούσα να τους κρίνω για την επιλογή τους να παραμένουν κάτω από την ίδια στέγη με το δυνάστη τους.
Οι λόγοι πολλές φορές είναι μπροστά στα μάτια μας.
Γυναίκες που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να αντιδράσουν, γυναίκες που απειλούνται, γυναίκες που αισθάνονται υπεύθυνες για τη μοίρα τους.
Γυναίκες που ντρέπονται για τη ζωή τους.
Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο μπήκα περισσότερο στην ψυχολογία αυτών των γυναικών.
Από τη μία θύμωσα με την ηρωίδα αλλά από την άλλη προσπάθησα να καταλάβω πώς μία όμορφη, νέα, πλούσια και απελευθερωμένη γυναίκα μπορεί να γίνει έρμαιο ενός άντρα.
Η απάντηση είναι μία.
Ο έρωτας είναι τυφλός.
Αυτός είναι αφορμή που δεν μπορούμε να δούμε τα σημάδια.
Αυτός είναι η αιτία που δικαιολογούμε και στην πορεία συγχωρούμε.
Το ίδιο έκανε και η κεντρική μας ηρωίδα.
Η συγγραφέας μέσα από ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα έρχεται να μας παρουσιάσει την ψυχολογία των κακοποιημένων γυναικών.
Πώς σκέφτονται, πώς νιώθουν γιατί δεν αντιδρούν και γιατί δεν εγκαταλείπουν.
Δεν θέλω να γίνω κριτής τους.
Θα γίνω όμως κριτής αυτών που τους παίρνουν τη ζωή κάθε μέρα και από λίγο.
Ναι ίσως αντιδρούσα όπως η Γιολάντα.
Δεν ντρέπομαι να το πω.
Ίσως ακόμα έφτανα στο σημείο που έφτασε και εκείνη στο τέλος.
Έμαθα στη ζωή μου ποτέ να μη λέω ποτέ.
Θα πρέπει να σκεφτούμε ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι δυνατοί, κάποιοι άνθρωποι έχουν περισσότερη ευαισθησία.
Ίσως για αυτό δεν μπορούν να αντιδράσουν.
Δεν θα είμαι εγώ εκείνη που θα τους κατακρίνω.
Θα δώσω όμως πολλά συγχαρητήρια στη συγγραφέα που τόλμησε να μιλήσει εκ μέρους αυτών των γυναικών.
Που μου έδωσε να καταλάβω ότι η κακοποίηση είναι σαν βάλτος που όταν πέσεις μέσα σε πηγαίνει όλο και πιο βαθιά, σε πνίγει το σκοτάδι και είσαι πια έρμαιο μιας διαδρομής χωρίς τέλος.
Χάνεις το πολυτιμότερο αγαθό της ανθρώπινης υπόστασης, την αξιοπρέπεια
Η χαμηλή αυτοεκτίμηση δεν σου επιτρέπει να δεις την πραγματικότητα και πιστεύεις πολλές φορές ότι όλα γίνονται από δικό σου φταίξιμο.
Ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα, με ήρωες που συναντάμε καθημερινά γύρω μας.
Με ρεαλιστική και απλή γραφή η συγγραφέας έρχεται να αφυπνίσει όλες τις γυναίκες.
Μιλήστε, τολμήστε, αντιδράστε.
Εκεί έξω υπάρχει κάπου ο αληθινός έρωτας.
Αυτός που πρώτα από όλα θα σας σεβαστεί σαν άνθρωπο.
Αυτή είναι η δική μου συμβουλή σε αυτές τις γυναίκες.
Υπάρχουν άνθρωποι που θα σας πάρουν από το χέρι και θα σας πουν:
Μην κοιτάς πίσω! Είναι μπροστά η ζωή!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου