Ο Βλάντισλαβ Σπίλμαν νεαρός τότε πιανίστας στη Βαρσοβία παίζει το Nocturne του Chopin ζωντανά στο ραδιόφωνο.
Ήταν οι τελευταίες νότες που αναμεταδόθηκαν στη Βαρσοβία.
Μία γερμανική βόμβα κατέστρεψε τους πομπούς της Πολωνικής Ραδιοφωνίας.
Η μπότα του γερμανού κατακτητή βρίσκεται ήδη στη Βαρσοβία.
Αυτή είναι η βιογραφία του ΕβραίουΠολωνού μουσικού, Βλαντισλάβ Σπίλμαν.
Αυτός είναι ο αγώνας του για επιβίωση αλλά και η καταγραφή των γεγονότων για τα συγκλονιστικά γεγονότα του ολοκαυτώματος στην Πολωνία.
Το βιβλίο:
Ο Σπίλμαν γράφει το βιβλίο αμέσως μετά τον πόλεμο στα 1945 και εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1946 κομμένο και ακρωτηριασμένο από τη λογοκρισία.
Η έκδοση που κρατάω στα χέρια μου είναι στην ουσία αναθεωρημένη και συμπληρωμένη σε σύγκριση με εκείνη του 1946 καθώς περιλαμβάνει ένα σημαντικό επίμετρο του Βόλφ Μπίρμαν του γερμανού που έσωσε τελικά τον πιανίστα και δίνει πολλές πληροφορίες αναφορικά με όσα έγιναν μετά τα γεγονότα του βιβλίου.
Είναι από τις ελάχιστες φορές που συνειδητοποιώ ότι η ταινία είναι ισάξια του βιβλίου.
Είμαι από αυτούς όμως που θα δώσω έναν παραπάνω πόντο στην ταινία για τους λόγους που θα εξηγήσω παρακάτω.
Το βιβλίο όπως στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι πολύ πιο αναλυτικό από την ταινία.
Περιγράφει με μεγαλύτερη λεπτομέρεια τα γεγονότα που συγκλόνισαν τη Βαρσοβία, την κατεστραμμένη πόλη ,τον αγώνα των Εβραίων, τις σκληρές συνθήκες διαβίωσης και τις απάνθρωπες ναζιστικές κτηνωδίες.
Ο Σπίλμαν καταφέρνει να περιγράψει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τα όσα ακολούθησαν για αυτόν, την οικογένειά του αλλά και για όλους τους Εβραίους της Βαρσοβίας.
Στο βιβλίο είτε λόγω του μεγάλου σοκ που είχε υποστεί ο συγγραφέας ή επειδή θέλησε απλά να αποδώσει τα ιστορικά γεγονότα και όχι την συναισθηματική του κατάσταση δεν με άγγιξε τόσο πολύ όσο η ταινία.
Πολλοί ίσως θεωρήσουν ότι το βιβλίο ήταν μακράν καλύτερο.
Κατά την προσωπική μου άποψη ο συναισθηματικός κόσμος του κεντρικού ήρωα μόνο στην ταινία κάνει τον θεατή να ανατριχιάσει σύγκορμος.
Η γλώσσα του σώματος, οι εκφράσεις του προσώπου του αποδίδουν την τραγωδία σε όλο της το μεγαλείο.Μόνο η δύναμη της εικόνας μπορεί να σου μεταφέρει τόσο ακραία συναισθήματα.
Η ταινία:
Το 2002 ο Ρομάν Πολάνσκι ο 60χρονος Πολωνός σκηνοθέτης έχοντας διαφύγει και αυτός από το γκέτο της Κρακοβίας ενώ η μητέρα του πέθανε στο θάλαμο αερίων του Άουσβιτς αποφασίζει να γυρίσει την ταινία «Ο πιανίστας».
Από την πρώτη στιγμή ήξερε ότι το να βρει τον κατάλληλο ηθοποιό για το ρόλο του συνθέτη θα ήταν μεγάλη πρόκληση. Στα δοκιμαστικά που έγιναν στο Λονδίνο, πήραν μέρος 1.400 ηθοποιοί. Απορρίφθηκαν όλοι....
Ώσπου μια μέρα ο Πολάνσκι εντελώς τυχαία, γνωρίστηκε με έναν άσημο ηθοποιό, τον Άντριεν Μπρόντι....
Σε μια σκηνή της ταινίας, ο Σπίλμαν θα δραπέτευε από το γκέτο και θα έψαχνε για φαγητό στα απομεινάρια της Βαρσοβίας. Επομένως, ο Μπρόντι έπρεπε να δείχνει καταβεβλημένος και αδυνατισμένος. Ο ηθοποιός υποβλήθηκε σε εξαντλητική δίαιτα 6 εβδομάδων και έχασε περίπου 15 κιλά....
Όταν η ταινία βγήκε στους κινηματογράφους, χρειάστηκε να περάσουν έξι μήνες για να επανέλθει ψυχικά, σωματικά και να βρει τη ρουτίνα της καθημερινότητας....
Τι να πω τώρα για αυτό το αριστούργημα.
Μίλησαν ήδη τα όσκαρ που απέσπασε η ταινία.
Μίλησαν τα εκατομμύρια των τηλεθεατών που αποθέωσαν την ταινία.
Τα φρικτά γεγονότα του ολοκαυτώματος περνούν μπροστά από τα μάτια μας.Ο θάνατος υπάρχει παντού στις εικόνες.Στα παγωμένα πτώματα των μικρών παιδιών που έχουν γεμίσει τους δρόμους της Βαρσοβίας.Στα βαγόνια που κουβαλούν ανθρώπινες ψυχές για τα κολαστήρια των στρατοπέδων συγκέντρωσης.Η κάμερα του Πολάνσκι καταφέρνει να μας μεταφέρει και εμάς εκεί.Στο γκέτο των εβραίων.Στον αγώνα της επιβίωσης του Σπίλμαν.
Η συγκλονιστική ερμηνεία του πρωταγωνιστή χωρίς να λέει πολλές κουβέντες μας άφησε όλους με ανοιχτό το στόμα.
Κορυφαία σκηνή του βιβλίου φυσικά η ανακάλυψη του από τον Γερμανό αξιωματούχο .
Η σκηνή στο πιάνο καθηλωτική.
Οι μαγικές νότες που βγαίνουν από το πιάνο λυγίζουν και την πιο σκληρή καρδιά.
Τα δάκρυα τρέχουν χωρίς σταματημό.
Και η σκηνή παίζει ξανά και ξανά.Μέχρι που η ταινία τελειώνει και εγώ προσπαθώ να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου.
Αυτή είναι η συγκλονιστική μαρτυρία ενός ανθρώπου, ενός μουσικού που αντιστάθηκε στο θάνατο.
Αυτό είναι το ημερολόγιο ενός Γερμανού αξιωματικού που διέσωσε την ανθρωπιά του μέσα στην κτηνωδία.
Ένα συνταρακτικό βιβλίο για την δύναμη της ανθρώπινης ψυχής.Μια συγκλονιστική ταινία με εξαιρετικές ερμηνείες και κυρίως αυτή του Μπρόντι.Αυτή την φορά θα ψηφίσω χωρίς ενδοιασμό την ταινία και όχι το βιβλίο καθώς οι σκηνές με τον αποστεωμένο πρωταγωνιστή να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας με χάραξε ανεξίτηλα.
Γράφει η Βίκυ Τάσιου
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου