ΒΙΚΥ ΤΑΣΙΟΥ
<<Η
ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ>>
Από τις πρώτες σελίδες έχεις την αίσθηση ότι έχεις να
κάνεις με ένα βιβλίο πρωτότυπο για τα ελληνικά δεδομένα.
Με έμπνευση από την ρώσικη λογοτεχνία ο συγγραφέας συνθέτει μια νουβέλα 146 σελίδων με το βάρος όμως που συναντάς στα βιβλία της κλασσικής λογοτεχνίας.
Με άριστο χειρισμό της ελληνικής γλώσσας και με γραφή που πλησιάζει την γραφή του Κάφκα.
Ένα βιβλίο με βαθύ φιλοσοφικό υπόβαθρο.
Κεντρικός ήρωας του βιβλίου ο Αντρέι.
Ένας στρατιώτης, ένας λησμονημένος ήρωας που θα προσπαθήσει να επιβιώσει με την απουσία της ανθρώπινης διάστασή του.
Ο Αντρέι στην διάρκεια μιας μάχης κατά τον Κριμαικό πόλεμο τραυματίζεται και αγγίζει τον θάνατο ώσπου ξαναγυρνά στην ζωή απρόσμενα.
Επιστρέφοντας στην Μόσχα και στην γυναίκα του θα ανακαλύψει κάτι τραγικό.
Θα καταλάβει οτι δεν έχει σκιά και ότι δεν μπορεί να δεί το είδωλό του στον καθρέφτη.
Εισπράττει τον ίσκιο των άλλων αλλά ο ίδιος δεν ρίχνει το βάρος του δικούτου ίσκιου πουθενά.
Γύρω του οι άνθρωποι βυθίζονται στον βούρκο μιας κοινωνίας που έχει χάσει τα ιδανικά της.
Ο ίδιος όμως δεν ζητά πολλά.
Ιδιαίτερος χαρακτήρας του βιβλίου ο Σεργκέι.
Πιστός φίλος του και διανοούμενος που θα τον οδηγήσει στη συνειδητοποίηση της ανθρώπινης κατάστασής του .
Τα φιλοσοφικά ερωτήματα του βιβλίου πολλά.
Η ουσία του βιβλίου;
Η ζωή και η ύπαρξη είναι παράλογες γιατί στο βάθος τους δεν έχουν κανένα σκοπό. Ο στρατιώτης είναι αναγκασμένος να ζει σε έναν κόσμο με σκιές χωρίς να έχει σκιά ο ίδιος.Τα φαινόμενα αλλάζουν συνεχώς, επομένως το να μην έχει κάποιος σκιά συμβολιζει ότι ένα κομμάτι του εαυτού του δεν ζει σε αυτόν τον κόσμο που διαρκώς αλλάζει. Επίσης οι εικόνες, τα χρώματα, οι μορφές των ανθρώπων είναι η επιφάνεια των πραγμάτων, αυτό που βλέπουν τα μάτια μας και όχι η ουσία.
Τι συμβαίνει όμως στα όνειρά μας?
Στα όνειρα βλέπουμε τα πράγματα όχι όπως αληθινά είναι αλλά με την υποκειμενική ματιά της ψυχής μας, τις επιθυμίες μας και τα συναισθήματα μας. Επομένως η ζωή δεν είναι ένα όνειρο; Αυτός ο Ρώσος στρατιώτης δεν έχει σταματήσει με την ψυχή του να ζει μέσα στη ζωή, ανάμεσα στις σκιέςτου ονείρου; Ο άνθρωπος που έχει αντικρίσει όμως το σκληρό φως αυτής της αλήθειας δεν παύει να αγωνίζεται, να ζει κι ας μην έχει αυτό κανένα νόημα, κι ας το ξέρει πολύ καλά ότι ο αγώνας είναι από την αρχή ολότελα χαμένος. Αυτός όμως ο ήρωας γυρνάει τελικά πίσω στο μεγάλο όνειρο, στη ζωή. Λυτρώνεται έστω και με έναν μαγικό, λογοτεχνικό τρόπο. Κρύβει το μεγαλείο του ανθρωπου που παλεύει με έναν κόσμου που είναι καταδικασμένος να μην μπορεί να τον καταλάβει ή να τον γνωρίσει στο μεγαλύτερο βάθος του.
Κλείνοντας θα αναφερθώ σε μια φράση που λάτρεψα από το βιβλίο.
"Το πιο απάνθρωπο πλάσμα στον κόσμο είναι αυτό που σου στερεί τον εαυτό σου.
Με έμπνευση από την ρώσικη λογοτεχνία ο συγγραφέας συνθέτει μια νουβέλα 146 σελίδων με το βάρος όμως που συναντάς στα βιβλία της κλασσικής λογοτεχνίας.
Με άριστο χειρισμό της ελληνικής γλώσσας και με γραφή που πλησιάζει την γραφή του Κάφκα.
Ένα βιβλίο με βαθύ φιλοσοφικό υπόβαθρο.
Κεντρικός ήρωας του βιβλίου ο Αντρέι.
Ένας στρατιώτης, ένας λησμονημένος ήρωας που θα προσπαθήσει να επιβιώσει με την απουσία της ανθρώπινης διάστασή του.
Ο Αντρέι στην διάρκεια μιας μάχης κατά τον Κριμαικό πόλεμο τραυματίζεται και αγγίζει τον θάνατο ώσπου ξαναγυρνά στην ζωή απρόσμενα.
Επιστρέφοντας στην Μόσχα και στην γυναίκα του θα ανακαλύψει κάτι τραγικό.
Θα καταλάβει οτι δεν έχει σκιά και ότι δεν μπορεί να δεί το είδωλό του στον καθρέφτη.
Εισπράττει τον ίσκιο των άλλων αλλά ο ίδιος δεν ρίχνει το βάρος του δικούτου ίσκιου πουθενά.
Γύρω του οι άνθρωποι βυθίζονται στον βούρκο μιας κοινωνίας που έχει χάσει τα ιδανικά της.
Ο ίδιος όμως δεν ζητά πολλά.
Ιδιαίτερος χαρακτήρας του βιβλίου ο Σεργκέι.
Πιστός φίλος του και διανοούμενος που θα τον οδηγήσει στη συνειδητοποίηση της ανθρώπινης κατάστασής του .
Τα φιλοσοφικά ερωτήματα του βιβλίου πολλά.
Η ουσία του βιβλίου;
Η ζωή και η ύπαρξη είναι παράλογες γιατί στο βάθος τους δεν έχουν κανένα σκοπό. Ο στρατιώτης είναι αναγκασμένος να ζει σε έναν κόσμο με σκιές χωρίς να έχει σκιά ο ίδιος.Τα φαινόμενα αλλάζουν συνεχώς, επομένως το να μην έχει κάποιος σκιά συμβολιζει ότι ένα κομμάτι του εαυτού του δεν ζει σε αυτόν τον κόσμο που διαρκώς αλλάζει. Επίσης οι εικόνες, τα χρώματα, οι μορφές των ανθρώπων είναι η επιφάνεια των πραγμάτων, αυτό που βλέπουν τα μάτια μας και όχι η ουσία.
Τι συμβαίνει όμως στα όνειρά μας?
Στα όνειρα βλέπουμε τα πράγματα όχι όπως αληθινά είναι αλλά με την υποκειμενική ματιά της ψυχής μας, τις επιθυμίες μας και τα συναισθήματα μας. Επομένως η ζωή δεν είναι ένα όνειρο; Αυτός ο Ρώσος στρατιώτης δεν έχει σταματήσει με την ψυχή του να ζει μέσα στη ζωή, ανάμεσα στις σκιέςτου ονείρου; Ο άνθρωπος που έχει αντικρίσει όμως το σκληρό φως αυτής της αλήθειας δεν παύει να αγωνίζεται, να ζει κι ας μην έχει αυτό κανένα νόημα, κι ας το ξέρει πολύ καλά ότι ο αγώνας είναι από την αρχή ολότελα χαμένος. Αυτός όμως ο ήρωας γυρνάει τελικά πίσω στο μεγάλο όνειρο, στη ζωή. Λυτρώνεται έστω και με έναν μαγικό, λογοτεχνικό τρόπο. Κρύβει το μεγαλείο του ανθρωπου που παλεύει με έναν κόσμου που είναι καταδικασμένος να μην μπορεί να τον καταλάβει ή να τον γνωρίσει στο μεγαλύτερο βάθος του.
Κλείνοντας θα αναφερθώ σε μια φράση που λάτρεψα από το βιβλίο.
"Το πιο απάνθρωπο πλάσμα στον κόσμο είναι αυτό που σου στερεί τον εαυτό σου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου