Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ
Την Ελένη Βασιλείου τη γνώρισα σήμερα μέσα από το βιβλίο της.Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να πω κάτι για την ψυχή της, γιατί το βιβλίο αυτό δεν μπορεί παρά να είναι η ψυχή της.
Από την πρώτη κιόλας λέξη άρχισαν οι παλμοί μου να ανεβαίνουν, η καρδιά μου νόμιζα θα πεταχτεί έξω από το σώμα μου.
Και όλα αυτά γιατί; Μα είναι δυνατόν; Τι λέτε εσείς; Είναι;
Ένα βιβλίο, λοιπόν, μου ζήτησε τα δάκρυα μου κι εγώ αμέσως τα δώσα;
Κι όμως.... Τα άφησα ελεύθερα να βγουν έξω και να διασχίσουν όλο το πρόσωπο μου ώσπου κάποια στιγμή διαλύθηκαν σε μικρά κομματάκια σκόνης, μιας σκόνης λαμπερής.
Μεταμορφώθηκαν σε αστερόσκονη. Ενα αεράκι ξαφνικό την έσπρωξε. Και τότε έγινε ένα θαύμα. Μπροστά στα μάτια μου χιλιάδες παιδικά μουτράκια, χιλιάδες παιδικά ματάκια με κοιτούσαν με μια μοναδική λάμψη και μου χαμογελούσαν.
Σαν υπνωτισμένη πήγα κοντά τους, άπλωσα το χέρι μου και τα χάιδεψα. Νέος γύρος, νέα δάκρυα, καινούρια αστερόσκονη!
Η εικόνα ενός παιδικού κεφαλιού χωρίς μαλλιά κάνει πολλούς από μας να στρέφουμε το βλέμμα μας αλλού. Γιατί;
Στα παιδικά αυτά πρόσωπα λάμπει η αστερόσκονη και μας κάνει ορατή τη δύναμη που έχουν μέσα τους και τον αγώνα που δίνουν για τη ζωή.
Όταν η μαμά μου έκανε τη δεύτερη χημειοθεραπεια, τα μαλλιά της άρχισαν να πέφτουν τούφες--τούφες. Αμέσως άρχισε να κλαίει. Ταραχτηκα, δεν ήξερα τι να κάνω. Πρέπει να της δώσω κουράγιο, σκέφτηκα κι αμέσως γύρισα και της ειπα "Έλα βρε μαμά μου, μην κλαις, τρίχες είναι, θα ξαναβρούν". Και ξέρετε τι μου απαντησε; "Ναι, τρίχες είναι, αλλά είναι οι δικές μου τρίχες". Αυτά τα λόγια μαζι με το βλέμμα της δεν πρόκειται να τα ξεχάσω ποτέ! Είναι μια εικόνα που δε θα φύγει ποτέ από τα μάτια μου.
Ας δυναμώσουμε λοιπόν κι εμείς από την πλευρά μας αυτά τα παιδιά. Είναι κάποιες ώρες που πονάμε μαζί τους, βλέποντας τα στο δρόμο, ακούγοντας ή διαβάζοντάς κάποια περιστατικά. Παγώνουμε! Το μυαλό μας παγώνει για κάποιες μηδαμινές στιγμές και νομίζουμε ότι είναι στη θέση αυτή τα δικά μας παιδιά. Και αλήθεια; δεν είναι;
Οι μικροί αυτοί ήρωες δεν ανήκουν σε ολους μας; Έχουμε αναλογιστεί πόση δύναμη κρύβουν μέσα τους; Πολλή! Και αυτό φαίνεται από τις καθημερινές μάχες που δίνουν.
Άραγε χρειάζεται να είμαστε μεγάλοι άνθρωποι για να το καταλάβουμε; Δεν αρκεί να είμαστε μόνο άνθρωποι;
Ένα μεγάλο ευχαριστώ θέλω να πω κλείνοντας στην συγγραφέα που με γνώρισε στη Λευκή και τον μονοκερο της και μου έδωσε την ευκαιρία να "γεννήσω" ελπίδες, πολλές ελπίδες και να αναζητήσω το καθήκον όλων μας που είναι ένα και μοναδικό.
Να δίνουμε συνέχεια ανάσες σε όλα τα παιδιά του κόσμου, στα δικά μας παιδιά.
Σ ευχαριστώ από καρδιάς! ❣️
Έσοδα από τις πωλήσεις της παρουσίασης που θα γίνει στη Θεσσαλονίκη στις 25 Μαΐου, θα δοθούν στο Σύλλογο ΛΑΜΨΗ. Να είμαστε όλοι εκεί!
Θα επανέλθω με περισσότερες λεπτομέρειες.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου