Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ
"Η πόλη που δακρύζει" της Σοφίας Βόϊκου μόλις έφτασε στο τέλος και με άφησε με ανάμεικτα συναισθήματα. Η ιστορία είναι περίτεχνα γραμμένη και δομημένη έτσι που να προκαλεί τη λογική του αναγνώστη. Όταν συνειδητοποιεί κανείς την αβάσταχτη αλήθεια που κρύβεται μέσα στις σελίδες αυτού του μυθιστορήματος μένει εμβρόντητος και ανήμπορος να την αποδεχτεί.
Το δράμα που εκτυλίχθηκε και όρισε τις ζωές όλων είναι καθηλωτικό. Ταυτόχρονα όμως πρωτοβουλίες και μυστικά που κρατήθηκαν καλά κρυμμένα έδωσαν νόημα στις κατεστραμμένες ζωές των πρωταγωνιστών της ιστορίας. Δεν μπορεί κανείς να κρύψει τη συγκίνησή του αλλά και την ανακούφιση του για την τροπή που πήρε τελικά η υπόθεση.
Η Σοφία Βόϊκου μέσα από καλοδουλεμένες περιγραφές και εξαιρετική αποτύπωση του τόπου που λαμβάνει χώρα η εξιστόρηση, καταφέρνει να συνεπάρει τον αναγνώστη, να τον βάλει σε μία γωνιά να παρακολουθεί τους πρωταγωνιστές σε κάθε μία τους κίνηση, αλλά και να τους γεμίσει με πλήθος συναισθημάτων και αισθήσεων. Η οσμή, η αφή και η ακοή οξύνονται συχνά πυκνά περνώντας μέσα από τις γραμμές του βιβλίου και παρακολουθώντας την Ιρένε, τον Ρωμανό, τον σινιόρε Φραντσέσκο και την Ελιζαμπέτα να καταπιάνονται με κάποιο βιβλίο. "Η πόλη που δακρύζει" αν μη τι άλλο, είναι ένα βιβλίο που έχει γραφτεί μετά από πολλή μελέτη και με τρομερή συνοχή. Είναι ένα μυθιστόρημα που θα τραβήξει τον αναγνώστη με ήπιο αλλά αποφασιστικό τρόπο, μένοντας για καιρό στη θύμησή του.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου