ΖΟΥΣΑΜΕ ΠΑΝΤΑ ΣΈΝΑ ΚΑΣΤΡΟ

Γράφει ο Rafel Blackheart
 

Για κάποιο λόγο , που προσδιορίζεται αλλά δεν είναι της παρούσης, επέλεξα να γράψω δύο λόγια (εντάξει και τρία και τέσσερα - σαν τα παιδιά του Πειραιά , ένα πράμα) χωρίς να λάβω υπ' όψιν μου ότι η Σίρλευ Τζάκσον (1916-1965) θεωρείται ως μια από τις πλέον επιδραστικές μορφές στον χώρο της Λογοτεχνίας του Τρόμου.
Επέλεξα να μην σκεφτώ τους "Δαίμονες του Χιλ Χάουζ" αφού η θέαση της πολύ επιτυχημένης σειράς είναι νωπή αλλά πολύ περισσότερο, το ομώνυμο βιβλίο είναι από εκείνα που παραμένουν ανεξίτηλα χαραγμένα στο μυαλό. 

Το "κάστρο" το πήρα κάπου στον Μάη. Όλο αυτόν τον καιρό με κοιτούσε , το κοιτούσα και έκανα το βαρύ πεπόνι βρίσκοντας ένα σωρό δικαιολογίες.
Διαβάζω την περίληψη.
Εντάξει ! Πόσο ατρόμητος μπορεί να νοιώθει ένας συγγραφέας για να συμπεριλάβει στα χαρακτηριστικά -δορυφόρους της ιστορίας το ξεκλήρισμα μιας ολόκληρης οικογένειας. Για να ξεκινήσει από κει ακριβώς να σκιαγραφεί τους χαρακτήρες του.

Το ξεκίνησα μην μπορώντας να κάνω κάτι άλλο.
Το "φλούδιασα" σε λιγότερο από (συνολικά ) 12 ώρες ανάγνωσης.

Δεν είναι μεγάλο βιβλίο. Μόνο 245 σελίδες.

Ας πάμε λοιπόν :

"Στην απομονωμένη από το κοντινό χωριό οικία Μπλάκγουντ ζουν μόνες η Κόνστανς και η μικρότερη αδελφή της η Μέρικατ μαζί με τον άρρωστο γέρο θείο τους Τζούλιαν. Η οικογένειά τους ξεκληρίστηκε από δηλητηρίαση με αρσενικό και για το φονικό κατηγορήθηκε η Κόνστανς. Παρόλο που το κορίτσι αθωώθηκε, ο κόσμος του χωριού δεν αφήνει σε ησυχία τις αδελφές Μπλάκγουντ. Η Μέρικατ, που προσπαθεί με φυλαχτά και ξόρκια να διατηρήσει αδιατάρακτο τον έτσι κι αλλιώς εύθραυστο τρόπο ζωής τους, θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να προστατέψει την εναπομείνασα οικογένειά της όταν καταφθάνει ο ξάδερφος Τσαρλς εξαπολύοντας επίθεση φιλίας στην Κόνστανς, ενώ επιζητά απελπισμένα το περιεχόμενο του θησαυροφυλακίου τους."

Από το οπισθόφυλλο

Και αφού προσπερνάμε τον σκόπελο της περίληψης ας μιλήσουμε για Τρόμο #not .

Βλέπετε αν χαρακτήριζα το συγκεκριμένο βιβλίο "τρόμου" θα ήμουν πολύ άδικος και μάλλον εκτός θέματος. Ασφαλώς αυτό το παραπάνω, δεν είναι απαγορευτικό για κανέναν απο εσάς, αφού οι απόψεις είναι σαν τα αυτιά. Όλοι έχουμε τουλάχιστον από ένα. Οι περισσότεροι όμως έχουν δύο.

Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Θα ήμουν άδικος απέναντι σε ένα έργο που συντέθηκε για να φλερτάρει αλλά να μην συνάδει με τα χαρακτηριστικά των βιβλίων τρόμου. Και τι μπορεί να είναι αυτό που φλερτάρει με τους φόβους αλλά παραμένει καθόλη την διάρκεια της διαδικασίας στο σκοτάδι;
Τι είναι αυτό που εγείρει μια νευρικότητα η οποία είναι εντελώς απροσδιόριστη;
Τρως τα νύχια σου αλλά δεν ξέρεις το λόγο.
Τρως όλα τα πατατάκια από το μπολ και εκνευρίζεσαι όταν αυτά τελειώνουν.
Το σασπένς! 

Ο Άλφρεντ "Δα Μαδαφάκα" Χίτσκοκ είχε πει ότι όταν φτιάχνεις μυστήριο -και εφόσον δεν θες να σε πουν καραγκιόζη- πρέπει να εφοδιάσεις το κοινό με τα απαραίτητα συστατικά ώστε να μπορέσει να βάλει σε λειτουργία την διανοητική του ικανότητα, αλλά όταν φτιάχνεις σασπένς τότε θα πρέπει να εγκαταλείψεις οποιαδήποτε διανοητική λειτουργία και να "χτυπήσεις" τον αναγνώστη/τον θεατή και γενικότερα το "θύμα " σου, εκεί που πονάει.
Στο συναίσθημα.

Άρα το μυστήριο ισούται με την νόηση και σασπένς ισούται με συναίσθημα.

Φανταστείτε τώρα μια συγγραφέα που οικοδομεί ένα κάστρο όπου ζουν οι χαρακτήρες της και που τριγύρω παίζουν διάσπαρτα μυστικά.

"Ω να σου ...! Αυτό είναι χαρακτηριστικό της Γοτθικής λογοτεχνίας..." 

Ε Ναι! Δατς ιτ , που λένε και οι Αγγλοσάξωνες!

Βάλε τώρα το σασπένς αλλά και το μυστήριο στις ιδανικές αναλογίες και voila!! Ζούσαμε πάντα σε ένα κάστρο.
Ιδιοφυές, ύπουλο και τρομακτικό με την πραγματιστική έννοια του όρου, σε ωθεί να αναρωτηθείς "ρε συ, μήπως συνεχίζουμε να ζούμε πάντα στο κάστρο;"
Όχι "σε ένα" οποιοδήποτε κάστρο όπως θέλει ο Ελληνικός τίτλος αλλά "στο" κάστρο όπως θέλει ο πρωτότυπος.

Δεν είναι μεγάλο βιβλίο. Μόνο 245 σελίδες.
Είναι ένα τεράστιο βιβλίο.

Σημ: Η ταινία βγήκε στους Αμερικάνικους κινηματογράφους τον Μάη του 2019.
Απολαμβάνει ένα φτωχό 5,5 /10 στο Imdb.
Δεν θα την δω !