Οι τίτλοι των βιβλίων που προέρχονται από Σκανδιναβούς συγγραφείς είναι πλέον πάρα πολλοί. Και σε τακτά χρονικά διαστήματα ανακαλύπτουμε και νέα ονόματα ανάμεσα τους. Ένα από αυτά είναι η Viveca Sten, Σουηδή συγγραφέας που μεταφέρει στο πρώτο της μυθιστόρημα "Κάτω από τα ήσυχα νερά" μία αστυνομική περιπέτεια που εκτυλίσσεται στο αρχιπέλαγος των νησιών ανοικτά της Στοκχόλμης και πιο συγκεκριμένα στη νήσο Σαντχάμν.
Όλα ξεκινούν όταν η θάλασσα τους πρώτους καλοκαιρινούς μήνες ξεβράζει ένα πτώμα σε μία παραλία του νησιού, που φαίνεται πως για πολλούς μήνες βρίσκονταν στα βαθιά. Δεν φαίνεται να είναι νησιώτης και παρόλο που σχετικά γρήγορα αποκαλύπτεται η ταυτότητα του, εν τούτοις τίποτα δεν δείχνει πως έχει κάποια σχέση με το νησί. Ο αστυνόμος -πρώην λιμενικός- Τόμας Αντρέασσον αναλαμβάνει την υπόθεση εν μέσω καλοκαιρινών διακοπών. Η παιδική του φίλη Νόρα Λίντε μένει στο νησί μαζί με τον γιατρό άντρα της Χένρικ και τα δύο παιδιά τους, και θα προσπαθήσει να βοηθήσει όσο μπορεί με πληροφορίες τον αστυνόμο. Μέχρι που εντελώς απρόοπτα βρίσκεται πάνω στο νησί δολοφονημένη και η ξαδέλφη του πρώτου νεκρού οπότε το μυστήριο περιπλέκεται ακόμα περισσότερο και τίποτα δεν φαίνεται πως μπορεί να το ξεδιαλύνει.
Το έργο της Viveca Sten δεν είναι το κλασικό αστυνομικό μυθιστόρημα που όλα διαδραματίζονται ανάμεσα σε στελέχη της έννομης τάξης. Θα έλεγα πως μοιάζει πολύ με τα αντίστοιχα μυθιστορήματα της συμπατριώτισσας της, Camilla Lackberg, στα οποία, η κοινωνική ζωή των χαρακτήρων που συμμετέχουν στην υπόθεση καταλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος της. Όμως δεν θα έλεγα πως είναι το ίδιο εθιστικό όπως τα αντίστοιχα της Lackberg. Παρόλο που είναι καλογραμμένο και η μετάφραση του δεν προκαλεί κάποιον προβληματισμό, είναι αλήθεια πως μου φάνηκε πιο υποτονικό από όσο περίμενα. Η δράση του είναι πολύ αργή και η πλοκή του σχετικά επιφανειακή. Είναι ένα έργο που προσεγγίζει τις 500 σελίδες και μόλις στις τελευταίες 90 ξεκινά η πραγματική δράση που θα φέρει την επίλυση της υπόθεσης. Και αυτές οι τελευταίες σελίδες είναι πραγματικά καλές και προκαλούν την αγωνία και το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Αλλά μέχρι εκείνο το σημείο, στην ουσία χτίζεται αργά - αργά το σκηνικό, με πολλές περιγραφές και πληροφορίες που θα μπορούσαν να λείπουν και με εστίαση περισσότερο στις σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων.
Από την άλλη, οι χαρακτήρες που εμφανίζονται στο μυθιστόρημα είναι ως επί το πλείστον συμπαθητικοί και έχουν περιγραφτεί ικανοποιητικά από τη συγγραφέα. Είναι ανθρώπινοι, έχουν καθημερινή και οικεία συμπεριφορά, αλλά η εντατική ενασχόληση της συγγραφέως μαζί τους και με τις μεταξύ τους σχέσεις, απομακρύνουν τον αναγνώστη από τον πυρήνα της υπόθεσης. Είναι κάτι που το ένιωσα σε πολλά σημεία του βιβλίου καθώς η κεντρική ιδέα του έργου είχε περάσει καθαρά στο παρασκήνιο.
Όλα τα παραπάνω έχουν αναπόφευκτα την επίδραση τους στη ροή του βιβλίου. Προσωπικά ένιωσα να κουράζομαι ενίοτε κατά την ανάγνωσή του, και το μόνο που βελτιώνει κάπως την κατάσταση είναι τα μικρά του κεφάλαια, αν και αυτά πολλές φορές δεν σε μεταφέρουν σε άλλο σημείο της δράσης, αλλά συνεχίζουν την περιγραφή των προηγούμενων από αυτά κεφαλαίων.
Η πρώτη μου λοιπόν γνωριμία με το έργο της Viveca Sten θα έλεγα πως δεν ήταν κάτι που με εξίταρε. Διάβασα ένα συμπαθητικό βιβλίο, καλογραμμένο και με σαφή δομή, συμπάθησα πολλά από τα πρόσωπα που εμφανίζονται, αλλά δεν ένιωσα ένταση και αγωνία στο βαθμό που ήθελα. Είμαι βέβαιος πως όσοι διαβάζετε Σκανδιναβική λογοτεχνία θα συμφωνήσετε μαζί μου, αν του δώσετε μία ευκαιρία και το διαβάσετε.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου