ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ

Η Λένη είναι μία γυναίκα αγνώστου πατρός, ως όνομα τουλάχιστον, γιατί ως καταγωγή όλοι -εκτός από την ίδια- ήξεραν πως ήταν Γερμανός στρατιώτης. Μία κατατρεγμένη ύπαρξη από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκε, προς το τέλος της Κατοχής της Αθήνας από τους Γερμανούς.
Ο Γιόχαν είναι γιος του δεξιού χεριού του Χίτλερ, του Κράους και από τη στιγμή που αντιλαμβάνεται το τρομακτικό παρελθόν του πατέρα του προσπαθεί να αποκοπεί από αυτό με κάθε τρόπο. Δύο άνθρωποι που βρέθηκαν να ζουν μαζί προσπαθώντας να ξεφύγουν από τους εφιάλτες τους. Όμως ο σπόρος της αναζήτησης της αλήθειας είναι πάντα εκεί και ένα γεγονός είναι αρκετό για να το κάνει να ανθίσει και έτσι να βγουν όλα στο φως.

Η Σοφία Βόικου για άλλη μία φορά μας παρουσιάζει ένα εξαιρετικά δραματικό μυθιστόρημα, με δυνατές εικόνες και με πλοκή που δεν προβληματίζει τον αναγνώστη. Οι περιγραφές από την εποχή της Κατοχής είναι ιδιαίτερα σκληρές. Η αντιμετώπιση του κόσμου προς οποιονδήποτε αδύνατο που τον θεωρεί του χεριού του, είναι χαρακτηριστική της κοινωνίας της τότε εποχής. Όλοι έχουμε ακούσει από μεγαλύτερους ανθρώπους να λένε ιστορίες που μιλούν για την σκληρότητα με την οποία αντιμετωπίζονταν κοινωνικά μη αποδεκτές πράξεις από μεμονωμένα μέλη της κοινωνίας. Αλλά και για όσα μεταφέρονταν και στους απογόνους λες και ήταν κληρονόμοι μίας οικογενειακής ευθύνης, ενός μιάσματος από το οποίο δεν μπορούσαν να απαλλαγούν, παρόλο που δεν ήταν οι ίδιοι οι υπαίτιοι. Μοναδική λύση η φυγή και ο ξεριζωμός. 

Το συγκινησιακό φορτίο του έργου αυτού είναι ιδιαίτερα μεγάλο. Με εύστοχες αναδρομές στο παρελθόν και με ξεκάθαρες αναφορές στην ιστορία κάθε προσώπου του μυθιστορήματος, ο αναγνώστης γίνεται κοινωνός της ιστορίας που εκτυλίσσεται μέσα από τις σελίδες του και σιγά - σιγά ανακαλύπτει όλες τις πτυχές της. Η λύση του δράματος φέρνει την γαλήνη και την πλήρωση των κενών στις ψυχές των ηρώων και ο αναγνώστης αφήνεται με ένα αίσθημα χαρμολύπης να τον διακατέχει. 

Η συγγραφέας εμπνευσμένη από κάποιες ξεχασμένες φωτογραφίες μέσα στις οποίες υπήρχε και μία παράταιρη, καταπιάνεται με ένα θέμα, λεπτό, ξεχασμένο μέσα στα χρόνια, αλλά ιδιαίτερα σημαντικό για τις μεταπολεμικές κοινωνίες της Ευρώπης. Από τη μία τα λεγόμενα "παιδιά της Βέρμαχτ" και από την άλλη οι απόγονοι των επικεφαλής του ναζιστικού καθεστώτος. Έχω την αίσθηση πως η Σοφία Βόικου προσέγγισε ιδανικά το θέμα αποδίδοντας και τη σκληρότητα της κοινωνίας αλλά και τα συναισθήματα των παιδιών - θυμάτων της κατάστασης αυτής που δημιουργήθηκε. Και μάλιστα το απέδωσε χωρίς περιττές αναφορές, λεκτικές ακροβασίες και αδικαιολόγητο πλάτειασμα.

Όλοι όσοι το επιλέξουν να διαβάσουν "Το κορίτσι της ντροπής", θα συγκινηθούν, θα προβληματιστούν και θα θυμώσουν με όλα όσα συνέβαιναν τότε. Όχι ότι δεν είναι και τώρα η κοινωνία μας αρκούντως σκληρή για να φέρνει σε δύσκολη θέση ανυπεράσπιστους ανθρώπους. Για άλλη μία φορά η Σοφία Βόικου δίνει στους αναγνώστες της ένα βιβλίο - γροθιά, που θα μείνει για καιρό στο μυαλό και στη ψυχή τους.