Η Σόφη Θεοδωρίδου με το νέο της μυθιστόρημα μας ταξιδεύει στην εποχή του Β' Παγκόσμιου Πολέμου και την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής στην Ελλάδα. Ο τόπος στον οποίο διαδραματίζεται η υπόθεση του μυθιστορήματος "Ο Γερμανός γιατρός" είναι ένα νησί του συμπλέγματος των Κυκλάδων που δεν κατονομάζεται, αλλά τοποθετείται σε νευραλγική θέση από τη συγγραφέα, έτσι ώστε να αποτελεί σημαντικό προγεφύρωμα για τους κατακτητές που το μετατρέπουν σε μία καλή οχυρωμένη βάση.
Κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος είναι ο Κρίστιαν Μίλερ, ένας επίατρος του Γερμανικού Στρατού, που από τη Βόρεια Θάλασσα και τα πλωτά νοσοκομεία της, στέλνεται με μετάθεση στο νησί της ιστορίας μας. Ο Κρίστιαν Μίλερ όμως, δεν είναι ένας τυπικός Ναζί. Είναι ένας βαθειά θρησκευόμενος νέος με πλούσια ανθρωπιστικά αισθήματα και σύντομα φαίνεται η ειδοποιός διαφορά του, στους κατοίκους του ελληνικού νησιού. Τον συντρέχουν και τον συμπληρώνουν στην υπόθεση, ο βοηθός γιατρός Γκέοργκ Φίσερ, αλλά και δύο Ελληνίδες, η Ρίτα από την Αθήνα, που βρίσκει καταφύγιο στο νησί και η Λήδα που είναι ντόπια, αλλά κατατρεγμένη από την τοπική κοινωνία και ως εκ τούτου απομονωμένη.
"Ο Γερμανός γιατρός" αποτελεί έμπνευση της συγγραφέως από αληθινό πρόσωπο, τον γιατρό Χανς Λέμπερ, που εν καιρώ πολέμου δεν έχασε την ανθρωπιά του και προσέφερε τις ιατρικές του υπηρεσίες τόσο σε συμπατριώτες του, όσο και στον τοπικό πληθυσμό της Μήλου, όπου και υπηρέτησε. Μία πιο ενδελεχή αναζήτηση από όποιον ενδιαφέρεται, θα καταδείξει την άμεση σχέση του ιστορικού προσώπου με αυτό του μυθιστορήματος. Αλλά κατά τη γνώμη μου αυτό θα πρέπει να γίνει μετά την ανάγνωση του.
Είναι ένα πολύ καλογραμμένο μυθιστόρημα, με σωστή επιμέλεια και διακριτή δομή, καθώς εναλλάσσονται τα κεφάλαια μεταξύ του Βερολίνου και του νησιού της ιστορίας μας, δίνοντας τη δυνατότητα στον αναγνώστη να τοποθετηθεί στο χώρο και στο χρόνο και να αντιληφθεί το ρόλο όλων των προσώπων που εμφανίζονται στη διήγηση. Είναι ένα κοινωνικό κατά κύριο λόγο μυθιστόρημα και δευτερευόντως ιστορικό, καθώς κύριο μέλημα της συγγραφέως είναι να αναδείξει το ποιόν του κεντρικού της ήρωα, να χτίσει την υπόθεση γύρω από αυτόν και στη συνέχεια να αναδείξει και όλα τα κοινωνικά και πολιτιστικά στοιχεία της Ελλάδας εκείνη την εποχή, καταγράφοντας παράλληλα την πορεία της ζωής και των υπόλοιπων χαρακτήρων, συνθέτοντας ιδανικά την πλοκή της υπόθεσης. Όμως αδιαμφισβήτητα αποτελεί έναν φόρο τιμής στον Χανς Λέμπερ, τα έργα και οι ημέρες του οποίου ακόμα μνημονεύονται από την τοπική κοινωνία της Μήλου.
Το μυθιστόρημα ρέει αβίαστα. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί η συγγραφέας είναι σε κάποια σημεία επιτηδευμένη, έτσι ώστε να ενισχύεται η εικόνα της εποχής που διαδραματίζεται το έργο και η οποία συμβάλλει στη δημιουργία ατμόσφαιρας δεκαετίας '40. Σε πολλά σημεία το έργο γίνεται ιδιαίτερα δραματικό και ο αναγνώστης φορτίζεται συγκινησιακά, ενώ δεν λείπουν και οι ρομαντικές περιγραφές που ελαφραίνουν την εξιστόρηση και ενισχύουν την ανθρώπινη υπόσταση των χαρακτήρων. Δεν υπάρχουν περιττές αναφορές, δεν πλατειάζει η συγγραφέας ώστε να γεμίσει σελίδες, οπότε και δεν κουράζεται ο αναγνώστης για να το τελειώσει.
Κλείνοντας την παρουσίαση αυτή, θα έλεγα πως έμεινα πολύ ικανοποιημένος από την τελευταία συγγραφική δουλειά της Σόφης Θεοδωρίδου. Μου άρεσε η δομή, η έκταση και η ανάλυση των χαρακτήρων που τοποθετήθηκαν πολύ σωστά τόσο μέσα στο μυθιστόρημα, όσο και στο ιστορικό του πλαίσιο. Οι περιγραφές της τότε εποχής, με τα καλά και τα άσχημα της, ήταν και εύστοχες αλλά και σύντομες, ώστε τελικά ο αναγνώστης να αντλεί πληροφορίες, να μπαίνει μέσα στην ατμόσφαιρα αλλά να μην νιώθει πως διαβάζει κάτι ανούσιο και περιττό. Είμαι βέβαιος πως οι αναγνώστες θα αγκαλιάσουν και αυτό το μυθιστόρημα της αγαπημένης συγγραφέως.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου