ΘΑΝΑΣΙΜΟ ΠΕΡΑΣΜΑ

Τα αστυνομικά μυθιστορήματα έχουν κατακλύσει τους εκδοτικούς οίκους. Ειδικά όσα προέρχονται από τις Σκανδιναβικές χώρες είναι εξαιρετικά πολλά. Λες και με κάποιον τρόπο ειδικεύονται οι Σκανδιναβοί στην αστυνομική λογοτεχνία, κάτι που ενδεχομένως δεν είναι και παράλογο λόγω της ιδιαιτερότητας του κλίματος και της εναλλαγής της ημέρας και της νύχτας μέσα στον χρόνο.

 Η LoneTheils είναι μία Δανή συγγραφέας και "Το θανάσιμο πέρασμα" αποτελεί το πρώτο της μυθιστόρημα. Έτσι λοιπόν αποτελεί και για εμένα, την πρώτη μου επαφή με το έργο της. Σε αυτό συναντάμε τη Δανή δημοσιογράφο και ανταποκρίτρια στο Λονδίνο, Νόρα Σαν, έναν χαρακτήρα που αποτελεί χωρίς αμφιβολία την συγγραφική προβολή της ίδιας της συγγραφέως στο έργο της, καθώς και η ίδια πριν καταπιαστεί με την συγγραφή αστυνομικής λογοτεχνίας, ασκούσε αυτό το επάγγελμα και μάλιστα ήταν και η ίδια ανταποκρίτρια στο Λονδίνο.

"Το θανάσιμο πέρασμα" είναι ένα μυθιστόρημα που δεν θα αφήσει αδιάφορο τον επίδοξο αναγνώστη του. Είναι σίγουρα καλογραμμένο και όμορφα μεταφρασμένο, ενώ και η ροή του δεν είναι άσχημη. Μέχρι την μέση είναι αρκετά αναγνωριστικό, καθώς σχηματίζεται το βασικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινηθεί η υπόθεση, και μπορεί να φανεί λίγο μονότονο και βαρετό. Δεν υπάρχουν περιττές αναφορές, αλλά δεν νιώθεις και την υπόθεση να εξελίσσεται έτσι όπως θα περίμενε κανείς. Από εκεί και πέρα όμως, η υπόθεση αρχίζει και αποκτά ενδιαφέρον, η πλοκή αποκτά συνοχή και δημιουργούνται προϋποθέσεις δράσης και μία ικανοποιητική αίσθηση αγωνίας.

Η όλη υπόθεση βασίζεται στην τυχαία εύρεση κάποιων φωτογραφιών κοριτσιών, μέσα σε μία βαλίτσα που αγοράστηκε από την κεντρική ηρωίδα, από ένα παλαιοπωλείο. Η παρατηρητικότητα της θα την οδηγήσει σε δύο συμπατριώτισσες της, τα ίχνη των οποίων αγνοούνται εδώ και σχεδόν 30 χρόνια. Η δημοσιογραφική περιέργεια της Νόρα Σαν, σε συνδυασμό με την μελέτη πολύκροτων υποθέσεων δολοφονιών από την ίδια, θα την βάλει μέσα σε μία ιστορία άκρως επικίνδυνη για εκείνη.

Το μυθιστόρημα εκτυλίσσεται μεταξύ Δανίας και Μεγάλης Βρετανίας. Σε αρκετά σημεία του υπάρχει αρκετή δόση βρετανικού χιούμορ, το τσάι φαίνεται να είναι πανταχού παρόν, ενώ στο παρασκήνιο υπάρχει και ο ερωτικός παράγοντας που έρχεται να συμπληρώσει το έργο και να δώσει και μία νότα ανεμελιάς στο κείμενο.

Σε γενικές γραμμές το βιβλίο δεν θα απογοητεύσει τον χαλαρό αναγνώστη που θέλει να ψυχαγωγηθεί χωρίς ιδιαίτερο προβληματισμό. Είναι ένα μυθιστόρημα που ρέει ικανοποιητικά, οι χαρακτήρες που εμφανίζονται δεν είναι πολύπλοκοι και η δράση, ειδικά στο τέλος, είναι αρκετά έντονη. Όσοι όμως διαβάζουν συστηματικά noir λογοτεχνία, θα διαπιστώσουν πως η πλοκή δεν είναι περίτεχνη και πως σε πολλά σημεία μπορούν να προβλέψουν την εξέλιξη της υπόθεσης. Δεν αποτελεί λοιπόν ένα μυθιστόρημα που θα χάσει κάποιος αν δεν το διαβάσει, αλλά από την άλλη δεν θα απογοητευθεί κιόλας αν πέσει στα χέρια του.